Shit-tv
Overdag gaat het van 'Lala bal! Lala bal!' en 'Kunnu we ut makuh?' naar vibrerende buikbandjes, die je (zwangerschaps)vetrollen, met slechts enkele minuten per dag, zonder te zweten, zonder enige inspanning, na een dag of twee kunnen metamorfoseren in een spijkerharde sixpack. Halleluja! Dat had ik nou net nodig, denk je bij jezelf en je neemt nog maar eens een hap van je reep. Tijdens het PMS'en ontdek je doorgaans opeens overal kwabben op je lijf en dan is een programma als How To Look Good Naked, waarin je nog meer wordt gehersenspoeld met het idee dat je niets aan je lijf hoeft te doen, een geweldige uitkomst, want met de juiste kleding en een dosis Photoshop kan iedereen er uitzien als een fotomodel, terwijl de uitgemergelde fotomodellen op de andere zender elkaar bijkans de hersens inslaan in Holland's Next Top Model. En vind je een dergelijke competitieshow helemaal niets, who cares, dan zap je toch gewoon wederom door naar een andere zender, waar ook Idols, Holland's Got Talent, Benelux' Next Top Model, Popstars en Dancing Queen te zien zijn, en je je favoriete kandidaat kenbaar kunt maken via een sms'je naar één of ander nummer en je je kunt laten oplichten voor slechts 60 cent per sms. Maar voor je je laat verleiden druk je het weg, op naar een twee uur durende reclame over vliegend maandverband en anti-rimpelcrème die elke tien minuten wordt onderbroken met een stukje film. Nee, dan Baby's Wil Is Wet, waar ze een mallote gedachtenlezer uitzenden, die de hersenspinsels van babylief, die nog niet kan praten, weet te analyseren. De gedachtenlezer vertelt de ouders (nog malloter) dat hun kind niet graag alleen gelaten wilt worden (Nee, zeg!), dat hij graag wil dat er iemand bij hem blijft (Joh!), want hij is heel bang voor de GroteMensenWereld en dat heeft allemaal te maken met de relatie van paps en mams. Jazeker, zoonlief schijnt woest te zijn op zijn ouders. En daar komen de rode konen, want ja, ze hebben inderdaad wel eens ruzie. En bij andere ouders gebeurt dat natuurlijk nooit. En hoppa, daar is een voedingsbodem voor schuldgevoel gecreëerd; het kind wordt de komende jaren aan alle kanten beschermd en vertroeteld, niets wordt hem in de weg gelegd, zodat het over een jaar of tien dusdanig verprutst is en opnieuw op de beeldbuis kan verschijnen, dit maal als een theatraal mormel in een remake van De Opvoedpolitie, alwaar een supernanny vanaf de zijlijn roept hoe het allemaal hoort en (niet) moet en met het beschuldigende jij-bent-heel-stout-geweest-vingertje richting de ouders wijst. Nanny's wil is wet! Vast bepaald niet de droom die de ouders in gedachten hadden. |