Mika - The Boy Who Knew Too Much
|
Either you love him, or you hate him. Velen hebben erg moeten wennen aan zijn ik-heb-te-veel-suiker-gegeten-en-daarom-ben-ik-zo-hyper-deuntjes en bijbehorende videoclips van singer-songwriter Mika, toen hij in 2007 met zijn debuutsingle Grace Kelly de hitlijsten bestormde. Dat er zo'n hoog stemgeluid uit d Zijn muziekstijl is echter alles behalve met Queen te vergelijken. De piano speelt dan wel een belangrijke rol, de nummers zijn allemaal vooral vrolijk, up-tempo en met een knipoog. Toch geeft Mika (wiens echte naam Michael Holbrook Penniman is) zelf aan dat zijn tweede album, dat nu in de winkels ligt, veel volwassener klinkt dan zijn debuutalbum Life in Cartoon Motion: "For this one we have moved into the adolescent mind. Adolescence is one of the most glorious times in your life. It is when those life experiences, like sex, drugs and relationships, are still new and untainted. If I was to think about these things in a song I knew that I had to become more personal." Toch moet ik zeggen dat ik The Boy Who Knew Too Much (slaat die titel trouwens op zijn recente coming out?) nog steeds net zo vrolijk, energiek en preppy vind klinken als zijn eerste cd. Mika is een talentvol en uniek muzikant en maa Voor deze cd sloot Mika zich een tijdlang op in een appartement in LA om zich volledig te focussen op nieuwe nummers. Zijn liefde voor grote achtergrondkoren konden we al horen op het openingsnummer (met een naar mijn mening geweldige videoclip) We Are Golden. Maar ook op Blame it on the Girls ( een nummer met hoog meezinggehalte en dito hitpotentie) en Dr. John hoor je dit typische Mika-geluid terug. En zo gaat dat twaalf nummers lang gewoon door! De nummers klinken lekker en de cd-hoes is weer net zo hysterisch kleurrijk en druk als zijn vorige; Mika is en blijft leuk! Haal die cd dus in huis en zing die ooeeeee's en aaaaaa's lekker mee! |
eze Libanees-Britse jongeman kon komen verbaasde iedereen. Zijn stem wordt wel vergeleken met die van Freddie Mercury van Queen, zijn hoge uithalen met die van de Scissor Sisters. 
kt onbezorgde meeblèr-muziek met (uiteraard) een diepere laag van betekenis. Maar die diepere laag doet er niet eens echt toe: de muziek en de lyrics spreken voor zichzelf en ze spreken aan.