glosJunkie XL
|
Ik ben verantwoordelijk voor lege hectares. Schaarse bosschages met eiken, populieren en beuken. Zelfs lindes moeten eraan geloven. En dat allemaal om mijn honger naar glossy's te stillen. Blaadjes, zoals mijn vriend ze verafschuwend noemt als ze weer uit het boodschappenmandje op de band verschijnen. Structureel de Elle (abonnee, maandelijks), de Grazia (los, wekelijks), de Cosmopolitan (abonnee, maandelijks), incidenteel de Avantgarde, de Marie Claire, Linda, de Yesjes, Viva's en kleine Glamour. Ik wil heel graag stoppen. Want na een paar keer doorbladeren, lezen, mee in de tas, foto's kijken, op de tafel, op de poef, recensies uitscheuren, in de slaapkamer, verdwijnen ze bij het oud papier. Dat dan weer wel. Braaf sjouw ik iedere maand weer een selectie naar de papiercontainer die ik met pijn in het hart wegdoe. Maar ik wil stoppen. Want ik vind het zonde. Niet alleen van de bomen en het papier. Zo eerlijk ben ik. Ook voor het geld. Iedere week makkelijk een tientje. Natuurlijk, dat weegt niet op tegen vijf euro per dag voor rokers, of dagelijks een vier euro frappuccino bij de Starbucks. Maar dat is toch gemiddeld 50 euro per maand, met mijn incidentele aankopen meegerekend.
Daar is het fout gegaan. Mijn obsessie voor het verslinden van totaal nutteloze materie. Alhoewel, geheel nutteloos is het niet. Ik steek er best iets van op. En ik lees ook wel echte grote mensen-literatuur hoor. Je wilt mijn boekenkast niet zien. Opnieuw hectares kaalgeplukt. Maar soms is het gewoon zo lekker. Een kop thee, een blaadje met korte hap-slik-weg verhalen. Een leessnack. Plaatjes kijken en korte stukjes lezen. Over beauty, muziek, films, sterren. Maar ik ga mijn leven beteren. Hoop ik. Dus als er ineens een overmatig bezoeker op Ze.nl verschijnt, dan ben ik dat. Daar kan ik zo vaak als ik wil lezen, bladeren en klikken. En daar hoeven geen bomen voor gekapt. Of zie ik nu iets over het hoofd? En ik hoop dat ik sterk genoeg ben dit weekend met boodschappen doen. "Lindsay je kunt het!" zeggen de groepsleden bij de Anonieme Blaadjes-a-holics bemoedigend. Laat het magazine-rek voor wat het is! Wat zou een lekker blaadje fijn zijn nu. |
Ik geef mijn ouders de schuld, zou ik zeggen wanneer ik bij de Anonieme Blaadjes-a-holics bijeenkomst in de kring zit. "Mijn naam is Lindsay en ik heb een probleem. Ik ben verslaafd aan blaadjes." Iedereen zou antwoorden: "Dag Lindsay" en ik leg uit dat mijn ouders schuldig zijn aan mijn verslaving. In mijn jeugd hadden wij de leesmap. Iedere week een dikke map met gemiddeld 15 magazines. De Tina, de Popfoto (later Fancy), de Donald Duck, de Sjors en Sjimmie, de Mijn Geheim en de Penny (incidenteel).