K*tkinderen!

Dacht ik niet zo lang geleden nog dat alle kinderen van nature leuk zijn en een onbeschreven blad, daar ben ik na een aantal jaar ervaring als moeder en diverse akkefietjes toch maar van teruggekomen. 'Moet je poepen? Nee? Nou, rot dan op!', hoorde ik een achtjarige onlangs al schommelend zeggen tegen een bijna even oud meisje die nietsvermoedend naast de schommel stond te wachten tot ze er ook op mocht. Het meisje stond er beteuterd bij en keek ernaar. Mond vol tanden. Tanden zonder haar. Geen enkele. En het ergste van alles is: dat meisje was mijn dochter.

Ik begrijp het niet. Ik speel rollenspellen, overlaad haar met complimenten teneinde haar zelfvertrouwen een boost te geven, druk haar op het hart dat ze mag zijn zoals ze is en dat niemand het recht heeft haar onheus te behandelen, dat ze best eens goed boos mag worden, met als doel een flinke bos dik haar op haar tanden te laten groeien en haar huid dikker te laten worden. Zodra iemand haar slaat, schopt of bijt, mag ze van mij zelfs hetzelfde terug doen. Het liefst nog harder. Maar ze doet niets.

'Dat is onverantwoord,' hoor ik anderen zeggen, 'geweld los je niet op met geweld. Práten is de beste oplossing, zég het als je iets niet leuk vindt.' Ja, ja, zeg dat maar eens tegen de serieverkrachter die je van je fiets aftrekt en je mee de bosjes in sleurt en je kleren van je lijf scheurt. Denk je dat het dan helpt om te zeggen: 'Foei, ik wil níet dat je dit doet!'? Tien tegen één dat hij daar juist op kickt en dus alle reden heeft om door te gaan. Een onverbiddelijke trap in zijn ballen zul je bedoelen. Zijn haren eruit trekken. Ogen eruit krabben. Kom op mensen, geweld is niet altijd zinloos, mits het om verdedigen gaat en je er nooit zelf mee begint.

Echter, dit alles tot op heden zonder resultaat. Er groeit helemaal niets op haar tanden en haar huid is en blijft dun. Het lijkt simpelweg niet in haar te zitten, mondig of brutaal zijn, voor zichzelf opkomen, net zoals het in sommige kinderen zit om gewoon een k*tkind te zijn en een grote mond te hebben tegen alles en iedereen. Evenals hun k*touders. Want laten we wel wezen, sommige kinderen zijn eenvoudigweg fotokopieën van hun ouders. Net zo achterbaks, minstens zo stiekem en ook zo brutaal. Ikku, ikku, ikku en de rest kan stikkuh. Het is de schuld van iedereen uitgezonderd henzelf. Ze zijn blind, blind voor hun eigen gedrag, wars van zelfkritiek en daarmee blind voor het gedrag van hun kroost.

'Zeg, bemoei je met je eigen zaken. Jij bent niet mijn moeder, trut. Kan mij het schelen, moet ik toch ff lekker zelf weten? Nou en, maak ik zelf wel uit. Ach, pleurt op, stom wijf. Kijk naar je eigen.' Kinderen van nog geen tien jaar. Zulke woorden zouden bij mij als kind nooit uit mijn mond gekomen zijn. Ik zou niet durven. Laat staan tegen een volwassene. Mijn moeder hoefde me slechts aan te kijken wanneer mijn gedrag ook maar een beetje in de buurt kwam van bijdehand en dan keek ik wel uit. Als kind liet ik de kaas immer van mijn brood eten. Niet dat ik voortdurend het pispaaltje was, integendeel, maar ik deed niets als buurkinderen plagend ballonnen in mijn oren uitbliezen, zei niets als mijn schoolboeken op de grond gegooid werden, handelde niet wanneer iemand mij denigrerend behandelde. Ik stond erbij en keek ernaar. Het heeft me jaren gekost eer het stoom uit mijn oren kwam en mijn zelfvertrouwen groeide; sindsdien raad ik mijn omgeving aan dekking te zoeken wanneer ik pislink word.

Robine is klaarblijkelijk een fotokopie van mij. Misschien pak ik het derhalve wel helemaal verkeerd aan. Misschien is het onvoldoende om haar te vertellen dat ze goed is zoals ze is. Dat ze mag zijn wie ze is en dat ze de liefste meid op aarde is. Misschien moet ik haar juist helpen om af en toe eens gewoon een kutkind te zijn. ;)