Alles went, behalve een tent

Grote kans dat het plastic servies door de caravan vliegt et voilà, je bent binnen no time van elkaar af. Na vakantieperiodes, met name na kerst en De Grote Vakantie is er volgens het CBS namelijk altijd een scheidingspiek. Joh, hoe zou dat nou toch komen?

Misschien wel omdat we onze koffers vol proppen met pindakaas. En hagelslag. En zonnebrand. En luchtige jurkjes. En zwembandjes. Trendy slippers. Fototoestel. Badhanddoeken. Opblaasvissen. Twintig paar kleren. Tandenborstels. En oh ja, onze enige echte Maaslander.

We vernieuwen onze paspoorten, zoeken een tijdelijk onderkomen voor hond Ficky of dumpen hem langs de kant van de weg; waarom zouden we moeilijk doen als het makkelijk kan. Dat ie na twee weken uitgemergeld en waterpas op de snelweg wordt gevonden door voorbijgangers, so be it. We kieperen onze zorgvuldig ingepakte spullen op de plaat, waarna we praktisch in de boeien worden geslagen na de vondst van levensgevaarlijke nagelschaartjes, nagelvijlen en/of flesjes aceton.

We staan in de file richting het zuiden, onderwijl onze kinderen kreunend om een ijsje dan wel plasje, tegelijkertijd elke tien meter vragend 'of we er al zijn'. We staan minutenlang zuchtend en elkaar opzij duwend in een colonne bij de gate, lanterfanten dik vier uur op het vliegveld langs een handjevol winkels vooraleer we de lucht in gaan 'om alvast het vakantiegevoel te hebben', drinken lauwe, schuimloze bier of slepen onze beertender mee evenals het koffiezetapparaat, eigen koffiepads incluis, want het bakkie troost in het buitenland is steevast zo slap als een vaatdoek.

We drukken hebberig ligbankjes achterover door er om vijf uur 's morgens een handdoek op te leggen, waarna we weer naar boven sjokken om verder te pitten op doorgelegen matrassen, bang als we zijn dat er geen bankjes meer zijn en met een handdoek op het gras moeten zitten. We lopen met toiletrollen onder onze armen naar de gezamenlijke douche, alwaar we onszelf kunnen inzepen tussen de schaamharen en resten spaghetti. We belasten onze rug- en nekwervels door te zitten op goedkope, hard houten meubels met doorgezakte felgroene kussentjes. Deponeren het met poepbacillen besmeurde toiletpapier noodgedwongen in de prullenbakken vanwege de met aardappel verstopte pleepotten. We lopen zonnesteken, derdegraadsverbrandingen, teken en onbekende ziektes op, kotsen de kippiekippie eruit en slaan elkaar, na drie weken op elkaars lip te hebben gezeten, bijkans de hersens in, dit alles onder het luidruchtige, veelvuldige belgedrag van onze medevakantiegangers en karaoke tot in de late uurtjes.

Maar voordat we dit allemaal doen, hongeren we onszelf minstens drie weken uit, stationeren we ons gretig op trilplaten, crosstrainers, loopbanden evenals halterbanken en steps, teneinde de met chocola en koek gevulde vetrollen en kwabberarmen vlug weg te werken, zodat we ons vervolgens met een gerust hart, gehuld in nieuwe, peperdure bikini's en de zojuist verkregen six-pack, kunnen volvreten aan Friet van Piet en kleffe braadworst.

Bij thuiskomst, na drie uur vertraging, staan wasmanden bol en mailboxen vol, lijkt de mobiel harder te ringtonen dan anders en liggen stapels werk klaar op het bureau. En waarom? Waarom doen we dit toch allemaal steeds? Ieder jaar weer, zelfs twee of meerdere keren per jaar?

Om te ontstressen.

Ha! Om te ontstressen! Ironisch niet? Wanneer men meelijwekkend roept 'zo toe te zijn aan vakantie', denk ik: doe ff normaal. Vakantie is bij lange na niet altijd ontspannend, maar veelal juist stressvol. Men komt doorgaans vermoeider terug dan hoe men is vertrokken, zo is uit onderzoek gebleken.

"Vakantie is eigenlijk ook een beetje een geforceerd fenomeen," zegt Tjeerd Jorritsma van Arbeids Psychologie Amsterdam. "Sommige mensen komen helemaal niet bij in de vakantie. Het gevoel dat juist die drie weken in juli of augustus alleen maar leuk en geslaagd moeten zijn, kan ook voor een hoop stress zorgen."

Een boswandeling, een ochtendje op een tuinstoel in het zonnetje of op een regenachtige middag met een boek op de bank. Volgens de arbeidspsycholoog zijn voldoende van zulke momenten door het jaar heen, minstens zo heilzaam als een verre, dure vakantie. En zo is het. Home sweet home. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Het leukste van weggaan is het thuiskomen.