Sterrenschrijfsel: VanVelzen
|
Geen noot Als twaalfjarige kon ik al wat liedjes uit mijn hoofd spelen. Aangezien kennis van het notenschrift nooit kwaad kan, nam ik keyboardles aan de VAK, de Vrije Akademie in Delft. De lessen van meneer Moerman begonnen veelbelovend: hij liet me My first Beatles-book kopen. Daarin stonden de grootste hits van de Fab Four versimpeld weergegeven. Met als gevolg dat ik tijdens de les uit dat boek ging spelen wat ik uit mijn hoofd kende, in plaats van te leren lezen. Tot ergernis van mijn leraar; het doel was immers dat ik noten leerde lezen. Na een half jaar besloten we in goed overleg uit elkaar te gaan. Hij gaf me destijds de opdracht mee om liedjes te gaan schrijven. Dat heb ik sindsdien altijd gedaan. Als er in de familie iemand jarig was, schreven mijn vader en ik een liedje en namen het ook op. Op de middelbare school vond ik de jaarlijkse kerstmusical wat droog. Gelukkig kon ik ook daar mijn creatieve ei in kwijt. Toen ik in Rotterdam ging studeren en lid werd van een studentenvereniging, verbaasde ik me erover dat ze geen verenigingslied hadden, en schreef het met veel plezier. Het was heel onbevangen schrijven toen: als je alle mensen die je liedje horen persoonlijk kent... Dat veranderde toen in 2007 mijn album een succes werd, en het bereik plots grote vormen aannam. Ik kan moeilijk uitleggen hoe bijzonder het is als mensen je muziek waarderen, soms schrijft een stel me dat een bepaald liedje 'hun' liedje is, of iemand vertelt hoe ze steun vond in de tekst van een song. Dat ontroert me enorm. Een paar maanden geleden vond ik op YouTube een filmpje van een meisje dat mijn liedje When Summer Ends van bladmuziek op de piano speelt. Ik was even van slag. Omdat ze mooi speelde, maar vooral omdat het even tot me door moest dringen dat er nu bladmuziek is van mijn liedjes. Bij het componeren nemen we namelijk mijn verzonnen piano partij direct op, er komt dus geen notenbalk meer aan te pas.
Die kans kreeg ik sneller dan verwacht. Ik werd drie weken laten uitgenodigd door het VAK, om een masterclass te geven. In de aula van de academie zongen een aantal leerlingen een paar van mijn liedjes voor publiek. Na afloop van ieder liedje was het aan mij om tips te geven. Ik begon meteen met te zeggen dat ik 'masterclass' een rare term vind. Alsof ik weet waar ik mee bezig ben! Het was dan ook zeer wonderlijk om te merken dat de aanwijzingen die ik de studenten gaf direct effect hadden. Wat onwijs leuk om samen muziek te maken met deze Delftse talenten! Tot slot riep ik meneer Moerman naar voren, en vertelde hem dat ik zijn opdracht ter harte heb genomen. Als bewijs held ik trots de bladmuziek van When Summer Ends omhoog. Ik vertelde hem hoe ik nooit heb kunnen controleren of het liedje wel juist is vertaald op bladmuziek, en wie zou ik dat nou beter kunnen laten doen dan mijn oude keyboardleraar? En zo gebeurde het: meneer Moerman en ik, samen op het podium. Hij speelt de noten die ik geschreven heb, maar niet kan lezen. Het voelde alsof de cirkel rond was. Het liedje was klaar, het publiek klapte en de noten bleken te kloppen. Of zou meneer Moerman het liedje stiekem uit zijn hoofd hebben gespeeld? Groetjes, |
Meteen vroeg ik me af of de song wel juist is uitgeschreven. Ik bedoel, zou de door ons zo zorgvuldig bedachte compositie wel goed op papier terecht zijn gekomen? Navraag leerde dat het gaat om Speelklaar 247. Een paar telefoontjes later lag er een exemplaar op de deurmat. Glunderend bladerde ik door het boek. Daar stond het: 'When Summer Ends, voor piano'. Ik liep enthousiast naar mijn piano, compleet vergeten dat ik geen noten kan lezen. Hoe kon ik controleren of de noten op papier klopten? 
