Griepepidemie

Correctie: een rottweiler, in combinatie met de klanken van een gescheurde V-snaar, die ik tracht te trotseren met Oma's Dropsiroop - wat niet helpt - met  Anta Flu hoestbonbons, paracetamol en een klomp tissues.

Onze kerstvakantie staat hier reeds enige weken in het teken van een griepepidemie. Wanneer de rottweiler even zwijgzaam is, zeker zo'n 10 seconden, ontwaak ik door één van mijn in paniek geraakte kinderen, die daarnet zijn nieuwe dekbedovertrek heeft nat gebraakt met zuurkool. Tristan staat bibberend en huilend onder de douche, terwijl manlief, het enige gezinslid die vooralsnog niet is bezeten door een rottweiler of gorilla, zijn bed verschoont. Voor de zekerheid neem ik Tristan naast mij in ons onderkomen, met een teiltje tussen ons in. Manlief verhuist naar een andere slaapkamer. Bij iedere beweging van Tristan zit ik weer rechtop in bed, startklaar met het teiltje in mijn handen, bang als ik ben dat hij opnieuw moet spugen en ik opnieuw het bed moet verschonen. Het is negen van de tien keer loos alarm, waardoor ik uiteindelijk toch nog langzaam in slaap val, tussen mijn gerochel, gesnotter en gebulder door.

Tegen de ochtend word ik wederom gewekt door panisch gepiep en ik weet direct genoeg; in een oogwenk hang ik het teiltje onder zijn kin. Een tweede golf van chocoladekerstkransjes en zuurkool met worst spettert het teiltje in. Overdag staren de door het stof grijs gekleurde koloniale meubels mij aan. "Maak ons schoon! Maak ons schoon!" lijken ze te schreeuwen, terwijl het buiten nog grijzer is en de muren op me af denderen. De wasmanden staan bol, de vloer plakt en mijn handen jeuken om er iets aan te doen, maar ik kan nog niet eens praten, laat staan dat ik ook maar de pep heb om een stofzuiger te pakken. Al zwetend, rillend en kuchend heb ik het al druk genoeg met het vertroetelen en troosten van mijn zieke kroost. Gelukkig is manlief zo lief en nog gezond genoeg om de huishoudelijke taken even over te nemen. Een DVD van Jochem Myer kan mij aan het lachen maken, ironisch genoeg vooral wanneer de grappenmaker aan een stuk 'wakkerwordenwakkerwordenwakkerworden!' ratelt. Echter, bij iedere giechel schiet ik in een hoestbui, die pas eindigt boven de wasbak in de keuken.

Het jaar is bijna voorbij en er lijkt nu ook een einde te komen aan de griepepidemie. Halleluja. Ik kan weer ademhalen en mijn geraas is gereduceerd tot het gekef van een chihuahua. We kunnen allen weer slapen, het huis kan ik weer zelf aan kant maken, nog net voor oudejaarsavond en de rottweiler is verhuisd. En toch zat ik vannacht andermaal rechtop in bed. Ik werd wakker van gekuch en gezaag naast mij. De rottweiler is verhuisd naar manlief, vergezeld met een gorilla. En ik ontdek bij mezelf een dichtgeplakt oog.

Happy New Year en een gezond 2009!