De wereld van de figurant

Natuurlijk blijft wachten het belangrijkste onderdeel van figureren. Een tijd geleden figureerde ik in Onderweg naar Morgen. Nadat je je om 8.00 uur hebt gemeld, word je met een beetje geluk een kwartier tot een half uur later opgehaald. Daarna wacht je nog een half uur op de mensen die je kleding komen 'keuren'. Is het wel leuk genoeg voor tv? Heb je geen opvallende merknamen op je shirt staan? Draagt niet iedereen paars?

Maar dan het leuke: op de set. De acteurs komen binnen (ik volg buiten De co-assistent helemaal geen series, dus herken ik ook niemand), en iedereen begint te mimen. De één fanatiek, de ander knikt alleen een beetje en staart om zich heen. Ja, de levendige gesprekken die figuranten voeren...

Gelukkig was er voor mij al snel een kleine rol weggelegd. Ik kreeg een briefje van 20 euro in mijn handen geduwd en werd aan een tafeltje neergezet. "Reken jij zo meteen maar af," zei de regisseur van de set. "Het is denk ik wel leuk als je een handgebaar maakt," zei één van de actrices tegen me. "Zo van: laat de rest maar zitten." "Zodra je hebt afgerekend, loop je die kant op," ging de regisseur verder. "Oké, iedereen op eerste positie, band loopt, opname starten in vijf..." Daar zat ik dan. Ik rekende netjes af en liep zo gewoon mogelijk naar 'buiten'. Daar stond ik bij de andere acteurs die naar 'buiten' moesten lopen. Op zich heel gezellig, maar net iets te knus. Er was namelijk een hele smalle ruimte achter de set, waar we met zijn drieën tussen gepropt zaten.

In GTST mocht ik gelukkig een stuk meer lopen. De regisseur stuurde me vier keer door de bar naar de wc en door de gang naar een klein zithoekje waar ik een zoveelste mime-gesprek moest voeren. Ik besloot eens creatief te zijn - zonder woorden kun je zo weinig - en gaf een hand aan één van de meisjes die door de regisseur ook naar het zithoekje was gestuurd. Helemaal natuurlijk, twee mensen die elkaar in het café ontmoeten. "Helemaal geweldig, dat handje!" jubelde de regisseur. "We gaan hem nog een keer doen, hou hem erin!" Zo'n compliment is altijd leuk. En zo gebeurde het dat ik alleen maar meer moest lopen in mijn rode vest. Na de pauze danste en mimede ik vrolijk mee met het karaoke en ontdekte ik waarom geen enkele figurant op tv op de maat danst. Sterker nog: nadat ik vrolijk met de rest Een Eigen Huis playbackte, werd er vijf minuten later Oerend Hard opgezet. Even om mijn huid te redden als iemand ons uitlacht: niet onze schuld!

Diezelfde week mocht ik nog een keer figureren in GTST, maar dit keer was het echt bijzonder. Ik speelde Zwarte Piet! Samen met een aantal anderen werd ik die ochtend geschminkt en kreeg ik een pakje aan. Alleen mijn All Stars had ik nog aan van mezelf. Ik ontdekte nog voor we de set op mochten dat niet alle figuranten hetzelfde zijn. Er zijn er een paar bij die wel GTST volgen, en fanatiek ook. Twee van de 'Pieten' renden dus joelend met hun fototoestellen naar alle bekende Nederlanders om met hen op de foto te gaan.

Het werd zelfs nog een beetje erger op de set. Niet met de acteurs, gelukkig, maar met de drang naar beroemdheid. Terwijl ik vrolijk de kinderen vermaakte als Piet, zag ik de meeste figuranten zich ophopen naast de Sint. "Je moet bij Sinterklaas gaan staan, dan kom je beter in beeld," fluisterde één van de Pieten toen we voor de zoveelste keer met alle Pieten de ruimte binnen moesten rennen.

Ik keek opzij en zag de 'ik heb zo'n hekel aan kinderen!'-Piet vrolijk lachen en praten met de kinderen rondom de stoel van Sinterklaas. Ah, gaat dat zo. "O, het maakt me niet zoveel uit," zei ik. "Ik vind het gewoon wel leuk om te doen." Nou, en zo was het. Sterker nog, ik merkte dat ik daardoor juist volop in beeld werd geplaatst, want de camera's bleven natuurlijk niet op één zelfde punt staan. Even viel het me tegen, figureren. Er zijn figuranten zo camerageil dat ze er alles voor doen om iets extra's voor de camera neer te mogen zetten. Tussen de opnames door heb ik al drie mensen horen 'netwerken' voor een betere rol in een tv-serie of film. Het is bizar. But that's showbusiness.

Ik ben blij dat ik Friese voorouders heb. Mijn nuchterheid houdt me tevreden met de kleine figurantenstukjes die ik heb. Wel hoorde ik laatst dat ik ben ingeschreven voor een grote rol in een nieuwe jeugdfilm, maar ik verwacht er eerlijk gezegd niets van. Voorlopig blijf ik figureren. En als ik een keer kan, zeg ik De co-assistent niet af.

Willen jullie me spotten in GTST? Wacht dan op de aflevering waarin karaoke voorkomt, rond half november (meer kan ik niet verklappen) of tot 5 december, de Sinterklaasaflevering. Daarin ben ik de Piet die twee vingers achter het hoofd van één van de actrices doet, en de Piet die het meest bij de pakjestafel te vinden is. Ik ben vast niet goed te herkennen, maar ik heb in elk geval een paar leuke dagen gehad!

Zelf figureren? Schrijf je in bij bijvoorbeeld Harry Klooster.