Review: Mirrors
|
Een man rent druk om zich heen kijkend door een gebouw. Gehaast probeert hij door een raampje te vluchten, maar helaas... hij is te laat. Kastdeurtjes vliegen open en de man kijkt zichzelf aan. Zijn spiegelbeeld snijdt zijn keel door... de film is begonnen. Een typische beginscène van een horrorfilm. Snelheid, angst en gruwel. Helaas werd deze scène snel opgevolgd door een zoetsappige, Amerikaanse gezinssituatie. Er zijn weliswaar enkele relatieproblemen, maar we weten allemaal dat het goed komt. Totaal gedesoriënteerd bevindt de kijker zich plotseling in een doorsnee villawijkje. Waar is de horror gebleven? De horror beperkt zich in eerste instantie tot een afgebrand warenhuis. Werkelijk een prachtig decor dat absoluut een sfeerverhoger is. De hoofdpersoon, Ben Carson, heeft in dit gigantische art-decor pand een tijdelijke baan als bewaker. Al snel blijkt er iets mis te zijn met de spiegels. Deze laten hem de meest afschuwelijke taferelen zien. Ook in werkelijkheid spelen zich vreemde dingen af. De horror verplaatst zich naar de buitenwereld. Wat leeft er in de spiegels en waarom hebben zij het op Ben gemunt? Een zoektocht naar deze antwoorden leidt naar een persoon die hem en zijn gezin zou kunnen redden. De film bevat uiteraard de ouderwetse hartverzakkende schrikmomenten en bloedstollende weerzinwekkende slachtpartijen. Het is alleen jammer dat deze momenten cliché en schaars zijn. Als je komt voor horror, verwacht je horror en geen dramatisch geneuzel en al helemaal geen bombastisch Hollywood-einde met minutenlange explosies inclusie Aan mijn hoge verwachtingen van het acteertalent van Keifer Sutherland (Ben Carson) werd niet voldaan. Op een saaie manier vertolkt hij de rol van een gefrustreerde, ontslagen, door spiegels gekgemaakte agent. Paula Patton, die de vrouw van Ben speelt, spant echter de kroon. Wellicht is zij gecast vanwege haar decolleté dat aanwezig het oog van de kijker trekt; vooral wanneer zij zich door het water een weg probeert te banen om haar zoontje te beschermen tegen zijn reflectie. De scherpe wisseling van genres binnen de film, de minimale acteerprestaties van de acteurs en de weinig inspirerende dialogen konden mij niet charmeren. Misschien moet ik even een kijkje nemen in de Aziatische spiegels! |
f vertragingen.