Love in the Time of Cholera
De verfilming van de bestseller van Gabriel Gárcia Márquez is verworden tot een of ander flutromannetje. Het is zo jammer, aangezien de film op papier zo meeslepend klinkt. De film speelt zich af aan het einde van de negentiende eeuw in Cartagena, een kustplaats in Colombia, in een tijd dat burgeroorlogen en cholera van alledag zijn. De jonge telegrafist Florentino Ariza (gespeeld door Javier Bardem) ziet bij het afleveren van telegrammen de mooie Fermina Daza (Giovanna Mezzogiorno) en is in een klap stapelverliefd. Deze liefde uit zich in een briefwisseling, maar enig contact tussen de twee wordt bemoeilijkt door Fermina's vader Lorenzo (John Leguizamo). Wanneer Florentino tijdens een geheime nachtelijke ontmoeting zijn geliefde ten huwelijk vraagt, is het Lorenzo die zijn dochter verbiedt met deze simpele romanticus te trouwen. Hij voert zijn dochter weg naar het platteland om voorlopig niet meer terug te keren. Florentino blijft achter, kapot van liefdesverdriet. De jaren verstrijken en Fermina trouwt met de succesvolle dokter Juvenal Urbino (Benjamin Bratt), hoewel de liefde voor Florentino haar in eerste instantie nog tegenhoudt. Florentino daarentegen woont nog steeds bij zijn moeder en zij spoort hem dan ook aan zijn verdriet en pijn te vergeten door met andere meisjes het bed te delen. Dit doet hij echter in het extreme, met het gevolg dat Florentino in een boekje het aantal veroveringen bijhoudt. Dit zullen er uiteindelijk 622 zijn. Intussen kennen Fermina en Juvenal vele strubbelingen in hun huwelijk. Hoewel ze altijd met hem getrouwd blijft, neemt hij het niet al te nauw met de huwelijkse voorwaarden. Wanneer Juvenal overlijdt na een val van een ladder, wil Florentino 'zijn' Fermina, na 51 jaar, alsnog de eeuwige liefde betuigen. Zal zij hier na al die tijd dan toch op ingaan? Vooral de slechte grime en het acteerwerk maakt van Love in the Time of Cholera een hele lange zit. Het is zelfs akelig te zien hoe Fermina, gespeeld door de jonge Italiaanse actrice Giovanna Mezzogiorno, als een bejaarde vrouw van in de zeventig met plakkaten make-up en nepwallen op haar gezicht in close-up wordt gefilmd. Ook worden de tijdssprongen in de film duidelijk door de verschillende nieuwe opplaksnorren en -baarden die de mannen krijgen aangemeten. Zo jammer dat er aan de uiterlijke verzorging van de acteurs, -want de shots van Colombia met haar regenwouden en romantische binnentuinen zijn werkelijk prachtig-, zo weinig aandacht is besteed. |