Review: Ivana Jeissing, Onzichtbaar
|
Ook al telt het werk van de in Berlijn vertoevende Ivana Jeissing slechts 134 pagina's, hiermee bewijst zij enkel dat kwaliteit boven kwantiteit gaat. Om een zin uit het boek te quoten dat weergeeft met welk gevoel je achterblijft na het lezen van dit boek: 'Ik voelde me net een suikerklontje in een suikerpot uit de achttiende eeuw.' 'Onzichtbaar' gaat over Jane, die van Tarzan. Al wordt zij niet veroverd of aanbeden als in het sprookje. Jane Terry heeft er een kunst van gemaakt, zoniet haar levenskunst of -invulling, om een 'schaduwduiker' te zijn. Niet echt het sprookjesbestaan waar je als jonge volwassen vrouw van droomt. Als kind is Jane niet veel meer dan een neus. Haar ouders, met wie zij in Londen woont, zijn beiden gepassioneerd KNO-arts. Hun aandacht gaat dan ook niet veel verder dan die voor haar oren of loopneus. Ook haar Russische kindermeisje Olga, eigenlijk gediplomeerd elektro-ingenieur, kan haar weinig erkenning of handvatten voor het leven meegeven.
In Berlijn worden de twee, zo mogelijk, nog verder uiteen gedreven. Gelukkig vindt Jane haar heil bij de bioscoopuitbater Fred Leibowitz. Zijn kleine filmhuis en gezellige huiskamer blijken een prettig toevluchtsoord. Door Fred, die tijdens een bombardement zijn moeder en zusjes verloren heeft, ontdekt Jane langzamerhand dat ze niet langer een schaduw wil zijn. Wanneer ze haar man dan ook nog eens betrapt met een succesvol oud-studiegenootje, besluit Jane dat de maat vol is. Het is hoog tijd om uit de onzichtbaarheid te treden. 'Onzichtbaar' huppelt van ironie, via tragedie naar zelfspot. Jane heeft alle inzichten die zij nodig heeft om haar leven een fantastische draai richting geluk en succes te geven, maar het patroon om in een keurslijf te kruipen en zich aan te passen zit zó ingesleten. Gelukkig komt Jeissing met een prachtige uitsmijter op de proppen, die voorbij gaat aan cliché's en ellenloos zelfhulpgezever. 'Onzichtbaar' is een verrijking én verrukking, bol van geniale gedachtenkronkels. |
Om in ieder geval thuis weg te zijn, stort Jane zich in een huwelijk met Peter Frame. Een man die zijn akte-koffer aan zijn hand geboeid heeft. Letterlijk. Wat in feite genoeg zou moeten zeggen over de staat van hun relatie. Ook Jane's baan als interieurvormgeefster laat te wensen over. Peter laat haar weinig eigen keuzes en na een half jaar getrouwd te zijn vertrekken ze richting Berlijn voor zijn carrière.