De gelukkige huisvrouw, H. van Royen
|
'Lees het maar,' aldus Annie. Ze trekt haar serieuze moedergezicht op en stopt de boeken voor me in een plastic tasje. Normaal gesproken luister ik nooit naar mijn moeder. Kledingadviezen, tips voor mijn interieur en budgettaire aanbevelingen sla ik in het dagelijks leven zonder problemen meteen in een felle rukwind. Niet dat ik in mijn puberteit ben blijven hangen, maar ik bepaal gewoon lekker zelf wat ik doe. Als het over boeken gaat, wil ik echter nog wel eens luisteren naar Annies advies. Ik dook dan ook zo snel mogelijk in de door mijn moeder aanbevolen boeken. Al eerder las ik op haar advies Godin van de jacht, een boek dat ik erg hilarisch én ontroerend vond. En dat is mooi, als het allebei kan.
De titel van het boek de gelukkige huisvrouw intrigeerde me. Ik vond het vreemd om te merken dat het iets paradoxaals bij me opriep. In twee avonden was het opvallende debuut van Heleen gelezen. Ik was verkocht. Onder de indruk van zowel haar schrijfstijl als het verhaal. Ik vond het prachtig, emotioneel en hilarisch. Mijn moeder had gelijk. Van de ontsnapping was ik inderdaad minder onder de indruk. Toch voelde ik me tijdens het lezen af en toe verward. Gelukkig niet in soortgelijke mate als de hoofdpersoon in Heleens primeur, maar ik moest er aan wennen dat mijn moeder ook dat soort boeken las. Ik vond het wel stoer eigenlijk. Bent u het na het lezen van dit logje nog steeds niet met mij eens? Vindt u Heleen van Royen niet meer dan een literaire lellebel? Dat mag. Maar leest u dan voor de gelegenheid eens haar debuut. Wellicht denkt u er dan anders over. |
Zoals een ieder van ons waarschijnlijk wel weet, is Heleen van Royen zowel veelbesproken als succesvol. Heleen neemt het niet zo nauw met de echtelijke trouw, ware het niet dat ze daar met haar man keurige afspraken over heeft gemaakt. Ze heeft dan wel zijn naam aangenomen, maar dat wil nog niet zeggen dat hij het alleenrecht op haar lichaam heeft. Een discutabele stelling, als u het mij vraagt. Ik zou de naam van mijn man nooit aannemen. Ik heb al een achternaam.