Column: Tomaat

Dankzij de huidige wegwerktechnieken valt hier meestal wel wat aan te doen, en dus ga ik aan de slag. Tien minuten later aanschouw ik mijn spiegelbeeld en accepteer ik dat het vandaag, toch echt, niets meer wordt. 'Ze nemen me maar zoals ik ben!' Helaas is voorgaand zinnetje voor een ijdeltuit als ik meer een mooi principe, dan een gemeende instelling, en ik besluit drastischere maatregelen te treffen. Ik denk terug aan die heerlijke, make-up loze zomers, waarin je met je gebruinde huidje, uitgeruste teint en opgebleekte lokken er enkel met wat mascara, stunning! uit kan zien. Ik kijk naar buiten en besef dat ik toch echt wat maandjes moet wachten. 'Als de zon niet naar mij toe komt, zoek ik haar zelf wel op!' Enthousiast been ik naar de overkant. 

"Vanaf vijftien minuten krijg je beginnerkorting," spreekt de blonde Anita achter de balie mij toe. "Vorige keer kwam ik na tien minuutjes terug met een gezonde blos, maar dat was op de turbo jumbo. Vijftien minuutjes 'gewone' jumbo moet wel kunnen dan, toch?" "Vijftien minuten op de jumbo! Je weet hoe het werkt hè, kamer vier." "Eh, ja, en hij stopt vanzelf na vijftien minuten hè?" Anita is alweer druk in gesprek met haar poepbruine vriendin.

Lichtelijk gedesoriënteerd betreed ik de trap, op zoek naar kamertje vier. 'Ah, daar, gevonden.' Ik kleed me uit en ga liggen, op de nog uitgeschakelde, koude zonnebank. 'Jezus wat koud! En dit moet ontspannend zijn...' Gelukkig warm ik na een paar seconden heerlijk op, en dommel weg. Na abrupt, door de opeens gedoofde lampen, uit mijn zonnige hangmat en zorgeloze wereldje te zijn weggerukt, kleed ik me weer aan. Mijn wangen gloeien.

"Nou je kan het wel zien zeg!" zegt huisgenootje Mark. Triomfantelijk zeg ik dat 't bij mij altijd wel snel gaat, "Kijk, zie je de sproetjes op mijn neus?" Blij ga ik verder met koken. Al etende heb ik het toch wel warm. 'Je krijgt 't altijd warm van een goede maaltijd,' denk ik mijzelf bemoedigend toe. Totdat ik in de spiegel kijk! Oké, bleek ben ik niet meer, en die onegaliteit valt ook wat minder op, maar in plaats van gezond zie ik eruit als een tomaat! Met twee elegante, witte halve maantjes onder mij ogen. 'Ik wist wel dat dat stomme plastic brilletje zijn sporen zou achter laten...' Mijn ijdelheid heeft een dieptepunt bereikt.

Geschreven door Veerle