Column: Principes

Met mijn tassen vol net gedane shop-impulsen en resterende Sinterklaascadeautjes loop ik naar de Kiosk. Er staat een man voor me. Een minuut later bestel ik; "Een cappuccino alstublieft." "Een euro vijfennegentig." Ik graai in mijn jaszak; geen zin om alle tassen op de grond te zetten en de rij achter me op te houden. Linkerzak leeg. 'Shit. Toch maar een tas op de grond.' In mijn rechterzak voel ik wat. 'Zijn dat mijn kapotte fietslichtjes of toch die euro die ik daar dacht te bewaren?' In mijn poging de schijfvormige metalen dingetjes uit mijn zak te halen hoor ik wat gerinkel op de grond. Ik kijk achter me om te zien of ik mijn euro ergens zie rollen. Dat niet. Wel een gebukte vrouw...  'Eerst betalen! Die kiosk-dame begint wat ongeduldig te kijken.' Ik pak maar gewoon mijn portemonnee en betaal snel. Onhandig pak ik met mijn door tassen verzwaarde arm de cappuccino aan en ondertussen speur ik met mijn ogen de vieze stationsvloer af. 'Ik hoorde toch echt wat rinkelen. Wel een beetje toevallig dat die vrouw achter me nét iets liet vallen, toen ik in mijn zakken rommelde. Ik zag toch echt een glimp van een euromunt. Hij moet in mijn zak zitten óf op de grond liggen. Nog één keer voelen.' Mijn zak is, op de kapotte fietslampjes na, leeg. De vrouw die eerst achter me stond en net bukte bestelt ook een cappucino. Ze komt wat gehaast over. Ik gluur in haar hand. Ze betaalt met twee losse euro's. Mijn blik gaat van haar hand naar hoofd, en voor ¼  seconde hebben we oogcontact. Te kort! Snel draait ze zich om en ze snelt de drukke stationshal door. De meewarige blik van de derde dame in de rij bevestigt mijn argwaan. 'Die vrouw heeft gewoon mijn euro gejat!' "Mevrouw..!" roep ik haar nog weifelend na, maar ze beent met opvallend grote passen richting spoor 5. 'Laat ik dit over mee heen gaan? De brutaliteit! Wat een lef! Maar 't gaat om een euro... Eén euro... Nog geneens een kopje koffie... En al die tassen... En mijn trein... Nee! Dit gaat tegen mijn principes in!' Op hoge poten, nog steeds bepakt en bezakt been ik de zwartharige dief achterna. Als ik met kloppend hart de roltrap van spoor 5 betreed wordt ik steeds bozer. 'Wie denkt ze wel niet dat ze is?!' Ze stopt, opnieuw, bij de kiosk om daar suiker en een lepeltje aan haar cappuccino toe te voegen. Ik tik haar aan. "Hai. Ik stond net ook bij de kiosk, en volgens mij liet ik wat vallen. Heeft u misschien wat gezien?" "Nee..." Ze had een moeilijk te achterhalen accent. "Volgens mij raapte u het op." "Iek had twintig cent laten vallen, en die raapte iek op!" "Volgens mij raapte u mijn euro op!" "Wiel je ien oiro hebben maisje?! Wiel je ien oiro?!" Ze begon heftig in haar tas te graaien. "Nee hoor, je mag die euro hebben, het gaat me om het principe, ik vind het heel triest." Toen draaide ik me om, en met een vage glimlach en een trillende cappuccino liep ik terug naar de roltrap. "Bleif hier! Hier heb je je oiro! Maisje! He...!" Ik hoorde haar, volgens mij, nog wat dingen roepen, maar ik keek niet om. Eenmaal terug in de stationshal pakte ik voldaan mijn mobieltje uit mijn tas. Met een enorme grijns op mijn gezicht zocht ik in mijn telefoonboek. "Mam! Heb je heel eventjes tijd? Ik móet even wat kwijt..."

Geschreven door Veerle