Advies
|
...deze dagen (Luie donders in een zesjes cultuur), in een gehaaste, prestatiegerichte maatschappij. De wereld barst van cliché's, alles is al eens gedaan en ookal is iedereen anders, je hebt eigenlijk weinig toe te voegen. Ieder mens loopt ergens in zijn leven aan tegen het punt dat de 'Ach, zie Marietje nu eens zitten. Wat ziet ze er slecht uit. Ja, laat het haar maar niet horen, die zit in haar pamper-crisis. Bert en Kristel kunnen al kruipen en haar faalangst wat betreft het kleien van dinosaurussen is werkelijk gigantisch. De druk van tegenwoordig ook. Je zou zo'n kind een vrije middag gunnen, maar haar ouders hebben haar ingeschreven voor tal van clubjes. Zo heeft ze zekerheid dat ze over 15 jaar op een nog redelijke universiteit terecht zal komen. Althans, dat hopen ze, met de ontwikkelingen van de afgelopen jaren weet je niets meer zeker. Maar zo fanatiek als haar ouders zijn, schaken, ballet, viool én schilderen naar waarneming. Aan hun zal het niet liggen. Marie lijkt het echter niet te waarderen. Wat een ondankbaar wezentje, en dat al zo vroeg in haar leven, het kind is pas 3!' Waar houdt het op, de druk van buitenaf? Of is het druk van binnenuit? Wat is 'toeval', bestaat dit? Je hebt geluk wanneer de spotlight jou in haar licht vangt, zeker wanneer dit een spaarlamp is en jouw moment een constante periode behelst. Dit lot is echter weinig mensen toegedaan, de meeste 'burgers' peddelen maar wat aan en hopen ooit op een paradijselijk eiland te stuiten, puur toevallig. Sommigen helpen zichzelf een handje en laten zich en masse op een eiland droppen met een groep camera-mannen, al hijgend in hun nek. Dit noemen zij dan realiteit. Het klinkt mij meer als vooropgezette gekunstelheid, bezigheidstherapie. Anderen zoeken naar stroomversnellingen, watervallen, een Henk-jan S.
Groter, beter, mooier word ik toch niet. Maar ik ben juist klein, fijn en zoals iemand ooit wijs opmerkte: 'Je kunt in het leven enkel de beste versie van jezelf worden'. Dus laat mij maar vicieuze cirkels vormen, doen waar ik goed in geworden ben. Chronisch veel en diep denken, vraagtekens zetten en daarover lullen. De bron is nooit leeg, dus blijf allen je emmer vullen en ophalen. Wie weet - een klompendansje tussendoor- verras je jezelf nog een keer. En die ander, ach, die is net zo druk met zichzelf als jij bent. Wat ie ook zegt en je probeert te doen geloven. De enige die veroordeelt ben jezelf, en dat is: Geloof de goeroe, wees een lama of een boeddha en 'Laat los'. Geschreven door Babbel |
vraag 'God, Allah, moedertje Theresa, wát doe ik hier in Adam's naam? Wát heb ik hier nu toe te voegen, waar behoor ik? Loopt er een zielsgenoot rond op deze planeet, kan ik mijn potje sluiten met een deksel? Wie wijst mij de weg, want als er net een zonsverduistering plaatsvindt terwijl ik haar licht nodig heb om mijn pad zichtbaar te maken? Ik voel me een moedeloos en mislukt wezen. Crisis!
Ik doe vanalles wat, maar ervaar geen rust of acceptatie. Ik wil alles vertellen, liefst meer. De ganse inhoud van de Dikke van Dale oefent dagelijks voor de marathon van New York in mijn hoofd. Een schrijversbrein is een complex brein. Druk en zelden flexibel genoeg naar eigen maatstaf. Met de opkomst van afleidingen zoals msn, hyves en youtube wordt de rommelzolder c.q. hersenpan inhoud nog meer geprikkeld en afgeleid... Reden genoeg voor het nemen van een moedig besluit. Ik ruil mijn speedy laptop in voor een goede, oude mechanische typemachine mét lekkere tik. Zoals ik tot rust kom wanneer ik wandel, geconcentreerd op mijn 'milde' tred, zo hoop ik door de tikken ook weer enige helderheid terug te vinden.