Column: Maak me gek!

Ik loop met een mega groot bord voor mijn kop waarop met schreeuwerige letters staat geschreven: 'Ben onzichtbaar, heb m'n dag niet'.

Als ik zo'n dag heb, lijkt het wel alsof de hele wereld langs en over me heen gaat, zonder enige notie van mijn persoontje te nemen. Soms vind ik dat wel prettig, meestal niet. En hoe meer ik me dan bewust ben van de onzichtbaarheid die ik uitstraal, hoe erger het wordt. Niets gaat dan meer zoals het zou moeten gaan en niets is meer wat het lijkt. Ik voel het 's morgens al als ik opsta, dan daalt er een nevelig gevoel over me heen en zie ik de rest van de dag de wereld als door een glazen wand. Ik ben zelf even niet meer aan het roer, ik ben even overgenomen en ik kan niets anders doen dan me er bij neerleggen. Ik ben er wel, maar ik maak vandaag nergens deel van uit, ben in mijn eigen glazen hokje druk met mezelf. De woorden die vandaag over mijn lippen rollen, komen anders uit mijn mond dan ik eigenlijk bedoel, en als ik ze wil verbeteren wordt het nog erger. Of ze worden gewoon helemaal niet gehoord, terwijl ik ze toch echt hardop zei, daar ben ik van overtuigd.

Verontwaardiging neemt even bezit van mijn gedachten, maar daar kan ik helemaal niets mee. Na een tijdje word ik rustig en leg me er maar bij neer. Ik heb dan de energie niet voor een confrontatie op dat moment, en haal mijn schouders op. Beetje een muts voel ik me dan wel, maar wel een akelig tevreden muts. Want uiteindelijk heb ik op de een of andere manier op zo'n dag een beetje vakantie. En dan een vakantie ver weg van mezelf wel te verstaan. Even niet dat drukke rennen en vliegen, niet altijd dat geklets en gelach, maar gewoon even helemaal niets. Dat zal ik ongetwijfeld uitstralen en krijg daardoor met bijna niemand contact.

Maar dan gebeurt het, ik loop tegen iemand aan die hetzelfde bord voor z'n kop heeft als ik en dezelfde taal spreekt die dag. En zonder een woord te wisselen glimlachen we tegen elkaar en delen een blik van herkenning. Met een vreemd soort gevoel van blijdschap vervolg ik dan mijn weg, ik ben die dag niet de enige die een dagje vrij heeft van zichzelf. De rest van de dag ontmoet ik er nog een paar, zoals die meestal nukkige caissière bij de supermarkt, die altijd kortaf haar zinnetjes in mijn gezicht blaft. Vandaag, tegen haar gewoonte in, krijg ik een knipoog en zowaar iets van een glimlach. Ik beantwoord haar poging tot verstandhouding met een aarzeling, en beide weten we dat we morgen weer in ons oude normale patroon vallen zoals we altijd doen.

Iedereen krijgt vandaag voorrang van mij, ik ben uitermate vriendelijk een meegaand in het verkeer, ook al zo tegen mijn gewoonten in. En stiekem geniet ik. Ik geniet er van om even niet mezelf te zijn, om dingen rustig te doen, om geduld te hebben, om te blijven glimlachen ook al zit het even niet mee, om even aandacht te hebben voor werkelijk iedereen, om geen tijd tekort te komen, om een stapje opzij te doen, om eens rustig te lopen en alles te kunnen zien. Wat krijg je daar toch eigenlijk veel voor terug! Waarom kan ik dit niet altijd zo doen? Nou simpel, omdat ik dat niet ben. Nou ja, een beetje dan, maar ik besta uit zoveel verschillende delen, zoveel verschillende stukjes ik. En al die stukjes wisselen elkaar constant af. En als het tijd is om uit te razen, komt mijn onderdrukte ik naar boven en bepaalt die dag wat er gebeurt. En ik laat het gebeuren, want ook ik mag er zijn.

Met bewuste tevredenheid laat ik het bord nog even voor mijn kop zitten, al pas ik zo nu en dan de tekst even aan: 'Pas op, ik kom ook weer terug!'

Geschreven door LauraV