Wat eten we vandaag?

...dat ik via de huishoudbeurs elk jaar weer kennis maak met tal van nieuwe gerechten en internet bol staat van de heerlijke recepten. Meestal komt het bij ons thuis neer op drie basiselementen: pasta, aardappelen, rijst. Maar dat komt me zo langzamerhand mijn neus uit, ik denk al tijden dat ik wel weer eens wat anders wil dan die eeuwige macaroni, stamppot of rijst mét.

Vanmorgen stond ik in supermarkt te staren naar die duizelingwekkende hoeveelheid gerechten. Het lijkt wel of er elke dag weer iets nieuws bij komt. Maar of dat het kiezen gemakkelijker maakt? Ik stuur Eric een sms-je om me te helpen met een keuze: wat wil je eten? Ik zie iets waarvan het plaatje op de verpakking me wel aanspreekt (ik weet het, op de foto ziet het er altijd lekkerder uit dan wanneer het eenmaal in het pannetje ligt): Kip-pesto, met paprika en jawel... pásta, maar dán anders. We zijn grote eters, dus ik heb twee pakjes nodig. Sh*t, het schap is leeg. Ik vraag een medewerker of er nog ergens zo'n zakje kan liggen. Nee dus (dat is altíjd het geval, waarom trap ik er telkens toch weer in door dat steeds weer te vragen?). Oké, geen ramp, ik verzin wel wat anders. Dan bedenk ik opeens iets dat we al eens eerder hebben gegeten, waarvan het water me al aardig in de mond doet lopen: Beef Shanghai. Maar dat zie ik nergens staan: 'meneer, heeft u Beef Shanghai van Knorr?' 'Nee, dat zit niet in ons assortiment'. 'Oh jammer, nou ja. Bedankt in elk geval.' (J*zus man, waarom nou niet?)

Terwijl ik vrees dat mij hier aan het einde van de dag vriendelijk doch streng wordt verzocht dat ik nu toch echt de winkel dien te verlaten (gelukkig heb ik nu geen kinderen bij me), valt mijn oog op een ander gerecht: kalkoen met kerriesaus en... appel. Bah, appel. Moet dat nou door een gerecht? Of... rijst met gado gado? Ja! Dat ga ik maken. Maar nee hè, (ik vloek van binnen), wéér maar één verpakking (nee, deze keer vraag ik niemand iets). Een diepvriespak Hollandse groenten dan? Maar daar zitten champignons doorheen, waar manlief van gruwelt en -hoeveel ik ook van hem hou- vandaag heb ik géén zin om ze eruit te vissen. Gehaktschotel Moussaka? Eens kijken wat ik daarvoor allemaal nodig heb. Gehakt, een zakje voorgekookte aardappelschijfjes, aubergine...ho, stop, laat maar. Niet dat ik het vies vind, maar om nou te zeggen dat ik aubergine lekker vind? Nou nee. Aangezien men zegt dat de liefde van de man door de maag gaat, hoef ik met Griekse gerechten als 'Gyros' of 'Griekse gehaktballetjes' ook al niet aan te komen. En ik heb vandaag ook even geen behoefte aan discussies aan tafel met 'dat-lus-ik-nie' of 'vin-ik-nie-lekkur'. Burrito's? Hebben we pas geleden nog gegeten. Bitterballetjes met krab en...krab? Alles wat maar naar vis smaakt of rúikt, dat komt niet bij mij op mijn bord (behalve kroepoek). Recepten met Crème fraîche vind ik zelf heerlijk, maar Eric vindt alles wat naar de kleur wit neigt maar niets en ik weiger vandaag tig verschillende maaltijden klaar te maken.

Tsja, het is een luxeprobleem. Want ik weet het, tijdens de oorlog hadden ze helemaal níets te eten en in Afrika heerst nog altijd een hongersnood. Toch vind ik het niet makkelijk om iets te creëren wat de één niet lust, de ander van gruwelt en weer een ander kokhalsneigingen van krijgt.

Maar jawel, ik ben eruit! Ik heb toch nog wat gevonden. Iets wat we allemaal graag lusten, niet ongezond is, wat makkelijk is te maken en, ook niet onbelangrijk, snel klaar. Ik reken opgelucht af - zo, dat hebben we ook weer gehad voor vandaag. Mijn mobiel gaat af. Het is Eric:

'Ja, wat zullen we eten inderdaad, ik weet het ook niet!'

'Geen nood schat, ik ben 'al' klaar met boodschappen doen...'

'Oh mooi, wat ga je koken dan?'

'Macaroni!'

Geschreven door Yvonne