Column: Regendans

Eenmaal in de badkamer, mijn hand uitreikend naar de warmwaterkraan, komt een hard getik mijn gehoor binnen. Ik kijk op en zie dat dikke doorzichtige druppels mijn glas-in-loodraam vertroebelen. Stralen lauw warmwater voel ik vervolgens op mijn huid, die het geluid van buiten doen vervagen. Met een behaaglijk gevoel en mijn nachtkledij aan het haakje geniet ik intens van dit gewenste water.

Ik vergeet het moment dat ik dadelijk tegen de wind in moet fietsen, waarbij de natte herfstkou mijn gezicht verlamt. Ik vergeet auto's die op rotondes voorbijvliegen en die ik nog net op tijd zie langs de randen van mijn capuchon. Dezelfde muts die ervoor zorgt dat die plastic randen nog een tijdje in mijn voorhoofd blijven staan. Die bij aankomst op mijn bestemming tevens zorgt dat mijn haar wel een oppeppende föhnbeurt kan gebruiken, zodat ik daarna kan zeggen; 'Pam, mijn haar danst'.

Ook vrachtwagens die ervoor zorgen dat mijn regenbroek haar naam eer aan doet en mijn schoeisel langzaam laat vullen met het opspattende water waar ik gedurende de werkdag nog veel plezier (not!) aan ondervind, slaan mijn gedachten nu nog even over.

Dan heb ik het nog niet gehad over de elegantie, stijl en klasse waarmee ik mij toon aan forensisch Nederland. Mijn plastic haute couture waarvan de snit en de kleur me als een olifant door het regenseizoen laat dansen en die daarmee 'Project Catwalk' en menig 'Holland's Next Topmodel' doen verbleken. Wellicht kan Daphne Deckers, o sorry, mevrouw Krajicek, hier een column aan wijden...

Natte handen aan het stuur en daarmee niet de grip hebben die benodigd is voor dit vieze weer. (ik heb geen 'moderne' omafiets met terugtraprem, maar een echte moderne met handrem!). De natheid die roodheid en kou veroorzaakt aan mijn handen en daarmee langzaam de rest van mijn lijf infecteert om tot op het bot met de herfst doordrongen te worden.

Mijn zwarte mascara uitgeveegd waar die eigenlijk zou moeten zitten en lopend over de rest van mijn gezicht zodat ik zwart de wereld inkijk, laat mij beseffen dat het behalen van het roze papiertje om droog te zitten, toch niet eens zo'n gek idee is. De angst die deze hersenkronkel normaliter veroorzaakt en me een koude rilling zelfs in de met warme condens gevulde douchecabine zou moeten geven, wordt door het helende water teniet gedaan.

Al deze naargeestige gedachten ebben even weg en worden als het ware met het water dat langs mijn lichaam stroomt door de afvoer weggezogen. Zorgvuldig spoel ik alles van me af.

Geschreven door Silvia