Vrouwelijke verveling

Als ik me verveel, heb ik al gauw de neiging om iets extreems te gaan doen om niet in slaap te sukkelen in een hoekje. Bijvoorbeeld de zolder leeghalen om het dak en al het houtwerk in lekkere kleurtjes te kunnen schilderen, of ik trek de hele keuken leeg en ga die zeer grondig schoonmaken. Of ik kan me niet meer bedwingen om de houten vloer in de was te zetten, wat inhoudt dat de complete inboedel op een kleedje in de tuin komt te staan.

Wat me nou hier aan opvalt, is dat ik dus echte vrouwendingen ga doen, met het huishouden stip op nummer één. Niks geen emancipatie en baas in eigen buik, nee, ik blijk een ordinaire parttime werkende huisvrouw te zijn met vervelende trekjes. Ik wens namelijk niet gestoord te worden tijdens zo'n explosieve actie, want dan stop ik halverwege en dan komt het er verder ook niet meer van.

Het schijnt ook in mijn horoscoop te staan. Er staat trouwens wel meer in mijn horoscoop wat vaak akelig blijkt te kloppen. Bijvoorbeeld: de ram is een energiek en geïnspireerd persoon, een initiatiefnemer die risico's niet uit de weg gaat. Ja, dat klopt wel met bovengenoemde actievoorbeelden, ik sta er niet bij stil dat ik een paar halsbrekende manoeuvres uit moet halen om bij het hoekje boven de zoldertrap netjes te kunnen schilderen, ik doe eerst voordat ik nadenk. Ik kom er pas achter dat het niet zo handig is wat ik doe, als ik al boven het trapgat hang met een lekkende kwast.

Verder staat er dat ik als ram onafhankelijk ben ingesteld en de goedkeuring van anderen niet per definitie nodig heb. Dit kan manlief ongetwijfeld beamen, want hij weet pas dat ik de zolder wil schilderen in oorlogskleuren als ik er al bijna mee klaar ben. Verder verzet ik mij als ram dan ook sterk als anderen mij denkwijzen of werkmethoden proberen op te leggen. Ook dat klopt. Als mijn echtgenoot weer voor rede vatbaar is en ziet hoe ik boven die trap heb gehangen, dan krijg ik ongevraagd een heleboel waarschuwingen en adviezen waar ik helemaal niets meer aan heb, want ik ben toch allang klaar.

Vrouwendingen dus. Tijd voor een testje of ik wel vrouw genoeg ben. Waar beter te beginnen dan op de vrouwenstartpagina. Na een beetje scrollen kom ik uit bij een psychologische relatietest. Uitkomst: Ik gebruik mijn emoties om problemen creatief op te lossen en de relatie interessant te houden. Negatieve gevoelens buig ik om in positieve. Bovendien motiveren ze mij om aan de relatie te blijven werken. Nou, dat was interessant, maar het zegt niet zoveel. Stukken leuker vond ik de vagina-quiz. Ik haalde een score van 14, met andere woorden: niet al te slecht, maar ik zou mezelf meer moeten bestuderen om tot een beter begrip van mijn vagina te komen. Oké, dit ligt wat gevoeliger, dit vraagt om meer onderzoek. Ik begin bij een link naar 'masturberen' en stuit op vragen als 'hoe doe je het', 'verschillende houdingen en technieken' en 'trucs om een orgasme te krijgen'. Maar blijkbaar ken ik mezelf en mijn lichaam toch goed genoeg, want ik lees eigenlijk niets nieuws onder de zon. Ik zoek nog een tijdje verder en kom inspirerende erotische verhalen tegen. Tsja, dat kan ook een manier van ontladen zijn, je fantasie anoniem op een site plempen en hopen dat het ooit in de praktijk wordt gebracht. Wat me bij al die verhalen opvalt, is dat het meestal een verboden liefde betreft, of de kans op betrappen is sterk aanwezig, wat voor de nodige spanning zorgt. Maar zeggen al die vrouwen die dingen ook tegen hun partner? Spelen ze om beurten 'fantasietje' om hun lusten op elkaar te botvieren? Of houden ze het geheim voor elkaar en is hun relatie saai en sleurig?

Ik zou zeggen: doe samen eens de  psychologische relatietest of beantwoord samen de vragen van de vagina-quiz en kijk dan eens hoeveel vuur er nog in je relatie brandt.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik vrouw genoeg ben, ik ken mezelf goed genoeg en mijn relatie nog beter. En ik merk dat ik me alweer begin te vervelen. Ik denk dat ik morgen de badkamer eens flink onder handen ga nemen, die kan een grondige schoonmaakbeurt en een fris kleurtje best gebruiken.

Geschreven door Laura