Prijs je rijk

Die krengen zijn schreeuwend duur, en daarom staat 'ie ook al geruime tijd ergens bovenaan mijn dingen-die-ik-ooit-nog-eens-wil-hebben-lijstje. Reuze handig, zo'n haard, het is namelijke en elektrische haard en die kan in elke willekeurige huiskamer geïnstalleerd worden. Het enige wat je nodig hebt is een geaard stopcontact. Die heb ik. Helaas heb ik die tweeduizend euro niet, dus moest ik een andere manier zien te bedenken om die haard te vergaren. En die mogelijkheid werd me dan ook geboden. Het enige wat ik daarvoor nodig had was een telefoon en een geluksnummer.

Ik weet eigenlijk van te voren al dat het helemaal niets wordt met dat geluksnummer, het is de grootste onzin natuurlijk, maar ik was zo in de ban van dat mooie plaatje waar die haard op stond, dat ik alle bezwaren om niet te bellen spontaan vergat. Ik win namelijk nooit iets. Ja, vroeger, met een kleurwedstrijd bij Albert Heijn. Kleuren kon ik nog wel en als kind word je nog niet zo uitgebuit door al die verleidelijke campagnes en wil je gewoon die kleurdoos winnen, of die tafeltennisset, compleet met tafel. En die won ik ook. In drievoud wel te verstaan. Want ik nam nooit enig risico, zo slim was ik als 8-jarige dan weer wel. Ik nam een stapel van die kleurplaten mee naar huis en ging met volledige overgave aan de slag, tong uit de mond. Met pa of ma reed ik een rondje door Amstelveen en leverde braaf bij elke Albert Heijn die we tegenkwamen één van mijn kunstwerken in. Met als resultaat dat ik diverse oproepen kreeg van verschillende vestigingen waar mijn kleurenpracht in de prijzen was gevallen. Daar zat ik dan met drie tekendozen en twee tafeltennistafels. Heel tevreden maar vooral heel overdonderd. Wat ging dat gemakkelijk!

Zo heb ik allerlei prijzen in de wacht gesleept in mijn jeugd, maar toen die voorbij was, was het ook gelijk gedaan met winnen. Ik ben namelijk lid van de postcodeloterij, simpelweg om het feit dat ik het mijn buren niet gun om miljonair te worden op mijn postcode. Dus betaal ik elke maand 8,50 per lot en steun daarmee gelijk een heleboel goede doelen. Dat is mijn troost, want ik heb nog nooit iets gewonnen in die loterij. Geen geld althans, wel Ben & Jerry's ijs. Als een soort troostprijs. Ik had liever het geld gehad, al had ik die bakken ijs al binnen een dag leeg. En ook met de eindejaarsloterij win ik hooguit mijn aankoopbedrag terug, als ik daar überhaupt al iets mee win.

Met spelletjes heb ik soms meer geluk. Zo heb ik een keer in de bioscoop in Antwerpen een schitterende zonnebril gewonnen. Op een computerscherm moest je een logo 'vangen' en als dat was gelukt, dan kwamen er twee ogen in beeld en moest je raden van wie die waren. Tot mijn verbazing en ongeloof 'ving' ik het logo, wat de rest van mijn vrienden die er bij waren niet was gelukt. En ik raadde binnen een microseconde van wie die ogen waren op het scherm, want als je als vrouw in de bioscoop naar Titanic gaat, kom je niet voor het zinkende schip, maar voor Leonardo DiCaprio. Met Leo's ogen nog op mijn netvlies gebrand, mocht ik naar achteren lopen om een zonnebril uit te zoeken. Helaas, mijn euforie was van korte duur, want ik heb niet echt het soort hoofd waar elke willekeurige zonnebril op past, en alle brillen in die koffer maakten van mij eerder een ramp dan een vamp. Dus was ik zo goedhartig om mijn prijs af te staan aan mijn liefste, die tot op de dag van vandaag die bril nog ergens heeft liggen.

Ik ben trouwens ook heel erg bijgelovig. Ik heb een aantal geluksgetallen, al vraag ik me af waarvoor ik die heb, want ik win er nooit iets mee. Maar goed, ik zat aan de keukentafel met de telefoon in mijn handen toen ik vanuit mijn ooghoeken de klok van de oven op 11:55 zag springen. Meteen begon mijn hart te bonken, dit was het teken, hier was mijn kans, hier en nu, ik moest snel gaan bellen nu, anders was die prachtige tijd voorbij. Want twee geluksgetallen naast elkaar, en allebei nog dubbel ook, dat moest wel goed gaan! Razendsnel toetste ik het telefoonnummer in en hield ondertussen de klok in de gaten. Ik luisterde braaf het hele zwetsverhaal af en toetste mijn 10-cijferig telefoonnummer in. Ondertussen ging mijn hart steeds sneller te keer, de minuut was bijna voorbij en dan zou het te laat zijn, kom op met dat geluksnummer! Ik zou meteen horen of ik in de prijzen was gevallen.

Helaas. De computer aan de andere kant van de lijn hield nog een heel betoog over het goede doel wat ik zou steunen met mijn 80 cent per minuut. En ik zie de tijd op de oven verspringen naar 11:56. Foute boel, ik zou dus nooit meer op tijd mijn geluksnummer te horen krijgen. En toen ik die uiteindelijk kreeg, duurde het nog even voor ik hoorde dat mijn nummer niet in de prijzen was gevallen, waarna een opgewekte stem mij vertelde dat ik nog zo vaak mocht bellen als ik wilde. Ha, dat mocht ze willen. Twee geluksgetallen naast elkaar, in tweevoud, betekent voor mij gewoon overdaad schaadt, en dus win ik niks.

Ik was hevig teleurgesteld, ik was zo zeker van mijn overwinning geweest! En toen besefte ik me dat ik me had laten misleiden door dat mooie plaatje met die haard. Het straalde zoveel warmte en gezelligheid uit, dat moest ik ook hebben! En ik realiseerde me dat ik me had laten leiden door mijn hebberigheid. Zou ik door het winnen van die haard die gezelligheid in huis halen? Ik keek mijn kamer eens rond. Zoveel mooie spullen die allemaal elk hun eigen verhaal vertelden. Die buffetkast waar we hard voor gespaard hadden. Het bankstel waar je helemaal in wegzakt en waaruit je ook niet meer op wilt staan. De boekenkast die ik van de erfenis van mijn oma heb gekocht. Het kastje wat ik al vanaf mijn jeugd achter me aansleep en die alle kleuren van de regenboog al heeft gehad. Ons huis is al knus en gezellig, warm en huiselijk. Daar hoef ik die haard niet voor te winnen. Al had ik dan wel weer een meubelstuk met een verhaal natuurlijk, want omdat ik nooit iets win, was het wel leuk geweest om daar mee te koop te lopen. Maar moet ik dan persé echt iets winnen? Volgens mij word ik daar niet echt veel gelukkiger van, hoe leuk het ook kan zijn. Dan win ik maar helemaal niets, ik heb al zoveel.

Eigen haard is goud waard, niet waar?

Geschreven door LauraV