Column: De naakte waarheid

We zijn allebei maar twee keer in ons leven naar een schoonheidsspecialiste geweest, maar we hadden wel zin in zo'n ontspannend, onbezorgd tutdagje. Het leek echter eerder op een onhandig 'Twee T(r)uttendagje'.

Eenmaal aangekomen, legde de baliemedewerkster ons vlug uit hoe het werkte. Ze duwde ons een badjas in onze armen waarop we ietwat onzeker op zoek gingen naar de kleedhokjes. Kleedhokjes?! Dat bleek een domme vraag. We moesten het doen met één grote kleedruimte waar zich tevens de kluisjes bevonden, voor vrouwen én mannen. Met een soort scansleutel kon je een kluisje openen. Ik scande. 'Kastje nummer '...' is geopend'. Ik zocht naar het desbetreffende nummer, maar eenmaal gevonden, ging hij niet open -ik had te lang gezocht. Shit. &^%$@*^. Dus ik liep weer terug, scande nogmaals en omdat ik niet wist hoe lang die open bleef, racete ik ernaar toe (dit moest toch een ontspannen dagje worden?). Vervolgens moesten we ons noodgedwongen helemaal uitkleden tussen wildvreemde mensen die zich daar op hún beurt niet om leken te bekommeren. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was -en voor hén was dit het blijkbaar ook- werden we opeens geconfronteerd met cellulitisbillen en Afrikaanse borsten, waarna Patricia fluisterde: 'shit Von, had ik dit van te voren geweten, dan had ik wel een bij elkaar passend zetje aangetrokken'.

We hadden de ijdele hoop dat de gastvrouw ons wel gerust zou stellen nadat we haar nogmaals een domme vraag stelden; 'of het wel echt nodig was in badjas te lopen -omdat we toch geen gebruik van de sauna's wilden maken'. Maar in plaats daarvan kwam ze met een verontwaardigde: 'Nou, jammer. Ik zou het toch gewoon eens proberen hoor' en was ze oprecht verbaasd dat we ons ondergoed nog aan hadden. Ach ja, ik zei het al; we zijn onervaren. Maar net toen we hier ons overheen hadden gezet, kwam de schrik er pas écht goed in, op het moment dat we buiten op de 'zomerweide' waren beland: het bleek één grote walhalla van loslopende, kaalgeschoren penisklokken, vagina's met een boesh boesh van overtollig schaamhaar, nog meer cellulitis, blubberbuiken, gerimpelde hangborsten en bilspleten waarvan we nog net niet de remsporen te zien kregen. En dat zwom, liep, at, bukte, kletste, douchte, zonnebaadde en sliep er op los.

Hoewel het verboden was naakt rond te lopen, hadden velen hier duidelijk lak aan - het werd gewoon gedoogd. Is dát wat ze bedoelen met 'even alles van je af laten glijden?' Begrijp ons niet verkeerd, we hebben niets tegen bloot en we zijn niet preuts aangelegd, maar we dachten wel even dat de tomtom ons de verkeerde weg had gewezen. Zijn we niet per ongeluk beland in een nudistenpark? Of liever gezegd: een párenclub? Vol verbazing begonnen we als een stel onzekere pubers hardop te lachen en te gniffelen. En terwijl Patricia mij angstig vroeg: 'Von, zullen we maar naar huis gaan, ik geloof niet dat dit iets voor mij is', zagen we onze omgeving starend denken: 'ach gossie, kijk dat nou toch staan, die zijn hier duidelijk voor het eerst'.

We deden echt ons best om 'gewoon' te doen, maar hoe we ook probeerden níet te kijken, er was geen ontkomen aan; al die blote vrouwen welke onze buurvrouwen hadden kunnen zijn, ietwat overjarige mannen en ja, zélfs kleine kinderen. Het idee van een ontbloot bovenlijf dat ging nog wel, maar geen schaamhaar op onze onderkant die er ook maar aan dácht om dan óók maar compleet naakt te gaan zwemmen, over de weide rond te dartelen of in de sauna te stappen.

Toch wilden we er wat van maken. Dus besloten we een zonnebankje mee te pikken, maar dat bleek een ware zoektocht in een doolhof van doodlopende gangetjes. Ah, eindelijk. En warempel! Er zit een slot op! Komt het toch nog goed vandaag? Maar ho,ho, daar konden we niet zómaar op gaan liggen, er moest eerst een muntje in. Waar moeten we dat halen? Shit, we moeten weer terug. Van het 'wij wensen u een onbezorgde dag' op de plattegrond kregen we opeens een afwijkende bijsmaak. Na de 20 minuutjes zon, kregen we een heerlijke gezichtsbehandeling. En deze dames konden ons gelukkig wél geruststellen: 'je mag ook gewoon met je handdoek om de sauna in hoor, jullie zijn niet de enigen die hier moeite mee hebben'. Met dat idee kwamen we toch nog in een donkere sauna terecht. Hoewel er geen woord werd gesproken, was het een hok barstensvol naakte lichaamstaal van mensen in de mediterende boeddhahouding, tot in de gêneloze laat-alles-maar-open-en-hangen stand. Wij zaten echter als enige in een 'ik-schaam-me-dood' stand, waarop we snel weer vertrokken en ons van de spanning hebben gestort op een heerlijke fruitsalade met een enorme berg slagroom.

Of we uiteindelijk nog genoten hebben van een ontspannend dagje? Ja zeker, toch wel. Maar niet van de massages, hottubs, zwem- of bubbelbaden. Ook niet zozeer van het heerlijke diner. En nee, zelfs niet van die zalige appeltaart. Want als er iets bestaat dat écht gezond is en ontstressend werkt, dan is het wel een dag flink lachen. En dát is iets wat we die dag in elk geval wél hebben gedaan.

Geschreven door Yvonne