To sex or not to sex?

Maar dat ik te goed van vertrouwen ben. Nu vraag ik mij af of de mannen in kwestie (waar ik dus te snel mee naar bed ben gegaan) anders waren geweest als ik anders was geweest. Waren het dan geen totale eikels? Zouden ze dan na een paar keer seksen wél blijven? Zouden ze dan werkelijk stapelverliefd op me worden? Ik betwijfel het. Want een eikel blijft een eikel. Toch?

Nu moet ik zeggen dat het voorgaande niet eens aan de orde is. Wat betreft seks ben ik net als een man. Ik hou ervan, ik heb het graag, ik wil het vaak en ben niet bepaald dol op verdere verplichtingen. Iets mis mee? Nee, dat dacht ik ook. Dus in principe zou ik het niet erg moeten vinden dat mijn man na een paar keer seksen verdwijnt, of niks meer van zich laat horen. Aangezien ik toch verder niets voor hem voel en het gewoon bij de seks blijft. En daar komt het probleem. Ik vind een man pas leuk na een paar keer met hem te hebben geslapen.

Ik zou nooit van mijn leven trouwen met een man die ik niet heb uitgeprobeerd. Stel je voor dat 'ie m niet omhoog krijgt! Wat heb je er dan aan? Begrijp me niet verkeerd, ik vind seks heus niet het belangrijkste in een relatie, goede communicatie staat ook hoog op mijn lijstje, maar wat is nou een koffie verkeerd zonder de melk? Gewoon koffie.
Is een man slecht in bed, dan moet hij wel heel erg lief voor me zijn. De ideale schoonzoon, met de perfecte looks. Ontbijtje op bed, massages, lieve kusjes in je nek. En dan nog zou ik niet snel gek op hem worden. Is een man daarentegen een ster in bed, dan kan hij me alles flikken. Alles. Ik smelt keer op keer zijn bed weer in. Staat ie voor m'n neus een ander te zoenen? I don't care. Heeft hij een geflipte ex die me dood wil hebben? I don't care. Heeft ie naast mij nog tig andere vrouwen? I don't care.
If he makes me come, I want to keep on coming.

En dan ga ik me binden, hechten, verlangen. Niet zozeer naar hem als persoon, hoe oppervlakkig dat ook klinkt, maar naar het gevoel dat hij mij kan geven. En nee, dan heb ik het niet over mijn orgasme(s), maar over het voldane gevoel als ik onder de douche sta, of zijn deur uitstap, of als ik over hem schrijf. Dat wanneer ik aan de nacht terug denk, dezelfde kriebels in mijn onderbuik krijg als toen ik vroeger stapelverliefd was op de populairste jongen van de school. Ik krijg de behoefte om hem steeds vaker te zien, ook al hebben we niets gemeen, ook al vind ik zijn leefwijze niet juist, ook al zou ik nooit, echt nooit, een relatie met hem willen. Ik ben gek van hem, hoe dan ook.

Hij heeft dat niet door, natuurlijk blijf ik cool, en loop ik niet achter hem aan. Ik bedoel, het is maar seks, ik kan ook wel een maandje zonder. Hij denkt hetzelfde, of ik ben niet de enige bij wie hij aan zijn trekken komt. Hoe dan ook, aangezien ik nog steeds vrijgezel ben (en al enige tijd droog sta) loopt het uiteindelijk allemaal dood. En dan ben ik gekwetst, beledigd, boos. Soms zelfs verdrietig. En dan krijg je de theorie van mijn vriendinnen, dat het kwam omdat ik met hem sliep, en dat dus alles was wat hij wilde. Maar was het dan niet alles wat ik wilde?

Doordat ik zo met mannen omga, weet ik niet eens wat ik eigenlijk wil. Wil ik wel een blijver? Wil ik wel iemand die meer wil dan alleen seks? Ik vraag het me af. Is soort niet gewoon op zoek naar soort? Trek ik dus niet onbewust alleen maar mannen aan die van seks houden omdat ik van seks hou?

Maar ik ben klaar voor de test. Ik ben gestopt met roken, dan kan ik ook wel stoppen met seksen. Eens kijken of ik iemand ontmoet die ik echt leuk vind om wie hij is, en niet om wat hij in zijn broek heeft hangen. En eens kijken of ik er eentje ontmoet die blijft. Omdat hij benieuwd is naar wie ik ben, naar hoe het is om met mij het bed te delen. Omdat hij wil dat de eerste keer met mij telt, bijzonder is.

Wat een mooi sprookje is dat. Ben benieuwd hoe lang ik dit zonder de hulp van nicotine ga volhouden.

Geschreven door Feliz