Niets dan de waarheid

...Dit zou wel eens hét moment kunnen zijn waar ik altijd al op heb zitten wachten. En dan heb ik er niet eens wat voor hoeven doen! Kan het nog beter? Het lijkt er op dat dit de doorbraak betekent van mijn eeuwige ontkenning en vooral van mijn eeuwige strijd.

Het gaat hier natuurlijk om mijn ontkenning van mijn gewicht en van mijn eeuwige strijd tegen de kilo's. Waar anders over zou ik bijna zeggen? Zeker nu ik mezelf weer eens door de mangel probeer te halen door een (helaas mislukte) poging tot stoppen met roken, tegelijkertijd met het aangaan van (een gedoemde) poging tot Sonja's overbekende weekmenu's.

Chocola is altijd mijn vriend en vijand numero uno geweest. En zal dat ook altijd blijven. Want wat is een vrouw zonder chocolade? Nou, een stuk slanker dan ik waarschijnlijk, maar toch. Een normaal mens doet een aantal jaar met een weegschaal, maar ik breek alle records, want ik sloop er minstens eentje per maand. Dan koop ik heel bewust een tijd lang geen nieuwe, maar na een tijdje zwicht ik weer, want de spiegel vertelt mij ook lang niet alles. In elk geval niet tot in detail met twee cijfers achter de komma. Er zijn dagen dat ik er zo vaak op ben gaan staan tot 'ie piepend 'CERROR!' riep, da's computertaal voor 'ROT OP!'.

Mijn probleem is dat ik geen grenzen ken. Of nou ja, ik zie ze wel, maar ga er altijd overheen. In heel veel andere gevallen vind ik dat gewoon leuk, maar niet als het eten betreft. Ik moet het dan ook altijd meteen bezuren, want 'een avondje zondigen' betekent voor mij de volgende dag meteen een kilo er bij. Als ik bij de Hema langs de vitrine met tompoezen loop, dan is de geur al genoeg voor een onsje meer. Pasen, Sinterklaas en Kerst is een ware beproeving, zie maar eens van al die chocola af te blijven, da's bijna onbegonnen werk. Ik zeg 'bijna', want ik heb het al meerdere keren gepresteerd om tijdens de feestdagen mijn dieet van dat moment vol te houden. Ik moet me daar dan letterlijk in vastbijten en me alleen met een boodschappenlijstje en afgepast geld in de supermarkt wagen. Ik stuif dan met een rotgang langs de schappen, met mijn ene oog op het lijstje gericht en het andere op mijn karretje.

Soms heb ik dan gewoon pech en loop ik een bekende tegen het lijf, het liefst bij de broodafdeling. Daar bakken ze het meeste brood vers af, dus de geur omarmt me met een warm welkom, en o help, daar liggen meestal stukjes koek van de aanbieding van dat moment op een schaal. Ze doen het er gewoon om.

Minder leuk vind ik het idee dat ze in de supermarkt bij de kassa meteen zien of je op dieet bent of niet (meer). Ik pik ze er zelf ook zo uit trouwens, de Sonja Bakker klanten, ik kan de weekmenu's inmiddels dromen. Soms gebruik ik de smoes dat ik een feestje heb die avond, maar ik kijk dan meteen heel schuldig in mijn karretje en besef ineens weer wat ik aan het doen ben. Vaarwel euforie, hallo depressie.

Maar laat nou het einde van deze misère eens dichtbij zijn! Wat een heerlijkheid! Wat een zaligheid! Want het ondenkbare is toch gebeurd: de kilogram is afgeslankt! Wat?!? Ja, dames en heren, de kilo is geen kilo meer, maar iets lichter dan een kilo! En dat betekent dat ik dus zonder iets te doen, minder ben gaan wegen! Fantastisch toch? Als we ons eetpatroon niet kunnen veranderen, pakken we het probleem toch bij de wortels van alle kwaad? Het originele prototype van de kilogram gewicht laten verliezen, geweldig!

Mijn humeur is meteen weer helemaal opgevijzeld, ik kan er weer tegen, dit is de boost die ik nodig had. Ik heb me al die jaren voor gek laten houden, maar dat is verleden tijd. Ik zal eindelijk dichter bij mijn streefgewicht zijn dan ik in jaren ben geweest. Want de oorspronkelijke kilogram blijft de maatstaf voor alle andere talloze kopieën. Ik zal morgen gelijk een nieuwe weegschaal kopen, en die zal ik niet angstvallig in een tas rondsjouwen, nee, die ga ik boven mijn hoofd houden, als een triomftocht door de winkelstraat. Kijk mij eens, ik ben niet meer bang voor de weegschaal, want ik weeg niet meer zo veel als dat ik dacht!

Ik laat mezelf nog even in deze euforische waan. Morgen als ik uitgerust en opgewekt wakker word, zal ik mezelf voorzichtig gaan vertellen dat het om 50 microgram minder gewicht gaat per kilogram, en dat het verschil dus niet eens op te merken zal zijn, zelfs niet met mijn nieuw vergaarde weegschaal.

Het gaat om de waarheid, en niets dan de waarheid. Maar soms is het verstandig om je even in een droomwereld te wanen, al is het maar om jezelf voor eventjes te kunnen overtreffen.

Geschreven door LauraV