Kerktoerisme

Nu duizenden jaren later trek ook ik op kerstavond naar mijn geboorteplaats om dit 'heuglijke feit' met mijn familie te vieren. En waar kan je dit 'heugelijke feit' beter vieren dan in de kerk, de bron van dit kerstverhaal?

Elk jaar gaan wij traditiegetrouw met kerstavond naar de kerk. Dit is een uitje voor familie Korthouwer. In de kerk kunnen mijn broers (ik ben onschuldig) zich niet zo goed gedragen en ik lig dan ook elke kerstavond, met mijn gezicht achter een kerkboekje, in een deuk.

Dit jaar doen wij een keer gek en wijken af van onze traditie, wij gaan namelijk naar een andere kerk, de Willibrorduskerk! Ik prop mij samen met mijn broers in een te kleine auto en de kruistocht kan beginnen, want wij hebben géén idee waar de Willibrorduskerk is.

In de verte zien wij een lichtgevend kruis, en als drie heiligen uit het Oogsten volgen wij het groen, door nuon verlichtte kruis. Wij weten niet zeker of dit kruis een signaal van God is of een val van God, dus wij sturen onze boodschapper (mijn broertje), eropuit. Hij springt met enig tegenzin uit de auto en hoe snel hij uit de auto is gesprongen, springt hij ook weer in de auto. Hij weet het zeker, dit is de juiste kerk.

De auto staat geparkeerd en als geplette hoopjes mens lopen wij richting de kerk. Wij staan al bijna in de kerk, totdat mijn broertje opbiecht dat hij niets heeft gevraagd, maar, er klonken wel kerkgeluiden...  De beste man trek ik aan zijn jasje. 'Is dit de Willibrorduskerk?' De arme man heeft geen idee in welke kerk hij nou eigenlijk staat. Vast net als ons een kerktoerist die na 40 jaar nog steeds door zijn ouders wordt meegesleurd naar een kerk. De, al grijze, man verwijst mij door naar een vrouw die het wel schijnt te weten. Ik sluip naar haar toe en tik haar op de schouder, in haar oor fluister ik 'Is dit de Willibrorduskerk?' De vrouw kijkt mij geërgerd aan. Ik weet al genoeg, wij zitten fout. Dus vraag ik haar waar waar de Willibrorduskerk dan wèl is. Ze legt mij uit dat deze kerk vlakbij het station ligt, tegenover de bloemenwinkel. Er begint mij iets te dagen. 'Ooohw, de kerk waarnaast mijn opa en oma liggen begraven..:s' Ik bedank haar en wens haar een vredig kerstfeest toe.

Na een lange kruistocht met verkeerde aanwijzingen van God lopen wij dan eindelijk in de Willibrorduskerk. Totaal tegen onze verwachtingen in worden wij hartelijk ontvangen, de hele kerk zingt voor ons 'U zijt welgekomen, Jezus onze Heer!' Ik kijk mijn broer Jezus aan, hij glundert van geluk.

De gastheer van de kerk is zo vriendelijk om onze plekken aan te wijzen. Wij worden letterlijk naar de achterste zitplaatsen in de kerk verbannen. Dit is maar goed ook, want wij zitten nog geen seconde of mijn broertje zet (op vol volume) zijn iPod aan. Mijn broer corrigeert hem; 'iets zachter..' Wij vinden het allang best dat hij naar dat ding luistert, het is net als een speen, het houdt hem zoet. Dan begint mijn broer zich te vervelen. Hij smst met een kroegmaatje met als onderwerp: 'Ik'. Of ik na de kerk ook nog naar de kroeg kom, biertje drinken met Dennis. Mijn broer laat mij de gestuurde smsjes lezen. Dennis durft wel en stuurt:' de Heer zal zich sjaneren, als ik Rianne loop te speren.' Deze smsjes doen mij niet charmeren.

De mis gaat snel als je het gezellig hebt. De kerkcollecte gaat al rond en vraagt aan iedere kerktoerist een kleine bijdrage om de kerk ook in 2007  in het onderhoud te kunnen voorzien. Mijn broertje is opeens vrijgevig en verzameld al het geld wat hij heeft bij elkaar. 'Ik kom nog één euro tekort.' Wij geven ons lieve broertje een euro. Nog voordat de collecte komt steekt hij het in eigen zak, voor sigaretten, dat is een beter doel!

Na het lichaam van Jezus gegeten te hebben bidden wij tot onze God. Ik biecht erop los en eindig met de woorden. 'Ik vraag U, lieve Heer verhoor ons.' Tenslotte zing ik als een nachtegaal 'Avec Maria' en dan zit het er weer op. Tot volgend jaar!