De Oostenrijker
|
Nu het zomer is, heb ik plotseling de behoefte om te vertellen over vlinders, passie en hartstocht. -zucht- Tja ook bij mij komt het voor. Ik word verliefd. Ooit, tijdens een avondje stappen, kwam ik hem tegen. Zijn intentie was om me zonder enige woordenwisseling mee naar huis te slepen. Uiteraard is hem dat niet gelukt. Het was eigenlijk een beetje een raar mannetje met een quasi verlegen blik, Oostenrijks accent en rare versier-pogingen. Maar toch intrigeerde hij me. Nu nog maakt mijn hart een sprongetje als ik die blik of dat accent terug zie of hoor in iemand anders.
Om drie uur 's nachts sms'en is inderdaad niet chique. Aan de andere kant zorgt de hoeveelheid alcohol om drie uur er ook voor dat je zo eerlijk bent als een kind van vijf. Toch had ik minstens een half uur nodig om een zinnige, veelzeggende, maar niet tè veel zeggende, niet wanhopige, als zelfstandige gelukkige jonge vrouw overkomende tekst in te typen: 'Waar ben je?' Vijf ellenlange minuten later. 'In Rotterdam, zie ik je morgen?'
Ik maak mezelf rijker door iets te betekenen voor anderen, hij maakt zichzelf rijker met een dikke baan. Ik wil voor mijn 30e de halve wereld over reizen, mensen ontmoeten en bergen leuke dingen doen. Hij wil voor zijn 40e een Porsche en voor zijn 50e de Nobelprijs winnen. We wisten het allebei. Na een tijdje zagen we elkaar niet meer.
Een paar weken later kwam ik hem weer tegen, deze keer zonder hoogpotige vriendin. De knikkende knieën, hartkloppingen en vlinders waren echter wel weer aanwezig. Hijzelf had er ook last van. Aangezien hij niet aan on-efficiënte communicatie doet vertelde hij al snel hoe de relatie met zijn vriendin in elkaar stak. 'Ik denk niet dat het wat gaat worden, over twee weken is het uit.' Direct daarna probeerde hij me te zoenen. 'Ja daag, tot over twee weken!' Ik was apetrots op mezelf! Twee weken later was ik er weer, hij ook. Ondanks mijn afwijzing de keer ervoor ging hij recht op zijn doel af. 'Het is dus uit?' 'Nee.' 'Inderdaad, nee dus.'
Nadat hij sigaretten ging halen stond ik tegen een vriendin te verkondigen dat hij het mooi wel kon vergeten. 'Ik ga echt niet...' - ondertussen keek ze me aan met een blik die duidelijk maakte dat ze er helemaal niks van geloofde. 'Je hebt gelijk.' Zonder verder iets te zeggen baande ik me een weg door de mensen. Zijn eerste blik was verbaasd, direct daarna lachte hij en wist dat ik overstag was. 'Ik moet je iets vertellen', zei hij even later. 'Oké.' Ik dacht, hier komt het dan: 'Ik kan je niet meer zien, ik kies voor mijn vriendin.' 'Ik wil je nooit meer niet zien.' -stilte- 'Je inspireert me, alles wat ik niet kan, kan jij wel, ik wil van je leren, ik vind je geweldig!' -stilte- Ik had een paar minuten nodig om het te verwerken. Tot die tijd dacht ik dat hij me wel leuk, maar niet boeiend vond, zijn vriendin het hoofdgerecht en ik de sidedish was, dat hij mijn visie op het leven totaal niet begreep en we dus een kansloze combinatie waren. Niets bleek dus minder waar. Nog steeds had ik niks zinnigs gezegd (iedereen die me kent, weet dat dat een zeldzame gebeurtenis is) en zat ik hem met grote niet-begrijpende koeienogen aan te staren. 'Als jij 't zou willen, maak ik het uit met mijn vriendin.' Vervolgens kraamde ik een tekst uit die ik nu nog niet begrijp: 'We passen niet bij elkaar, dat weet jij ook.' Vervolgens ben ik weggegaan. Ik kon duizend redenen bedenken waarom dit een goede keuze was. Ik kon ook duizend redenen bedenken waarom dit geen goede keuze was en ik heb mezelf meer dan duizend keer afgevraagd waarom ik deze keus gemaakt heb. Misschien was ik wel bang dat de magie er vanaf zou gaan, zodat wat daarvoor een onmogelijke, maar geweldige relatie leek, zou veranderen in gewoon een relatie. Of misschien, was ik gewoon bang voor een relatie op zich... Ik heb hem nooit meer gezien. Geschreven door Reza |
Naarmate we elkaar vaker tegen kwamen merkte ik dat ik daar steeds meer naar uitkeek en mijn 'Ach, hij is wel oké.' veranderde in een 'Hij is best leuk!' met een dikke grijns. We konden als twee pubers in elkaar opgaan. Een soort van kalverliefde waar zelfs mijn vrienden jaloers op waren. Echter pas toen ik hem niet tegenkwam waar ik hem wel tegen had moeten komen, had ik door dat ik dat verschrikkelijk en hem dus geweldig vond.
Zijn manier van communiceren is altijd doelmatig en direct om zo efficiënt mogelijk te zijn. Hij laat zo veel mogelijk tekst weg om de stiltes te laten spreken. Een standaard 'Hoe is het?' liet hij me meestal niet afmaken. Elke keer dat ik hem zag viel ik 'Instantly in love'. Nog nooit heb ik het meegemaakt dat mijn hart zo snel op hol sloeg, mijn knieën als pudding aanvoelden en de vlinders mijn hele lijf op zijn kop zetten. Bij hem wel, elke keer als ik hem zag. Het gevoel verdween echter ook altijd direct nadat hij uit mijn blikveld verdween. Want ik wist dat we eigenlijk niks gemeen hadden. De keren dat ik vertelde over mijn werk, mijn dromen, mijn overtuigingen en mijn passies reageerde hij vaak onbegrijpelijk. De keren dat hij vertelde over zijn werk, dromen, overtuigingen en passies kon ik ook niet laaiend enthousiast worden.
Opeens kwam ik hem weer tegen in de kroeg. Onze blikken kruisten en vingen elkaar. We keken elkaar aan zoals alleen wij dat konden. Je hoorde de violen al spelen en de vogeltjes fluiten totdat bruut de naald over de plaat schuurde en de muziek stopte. Zijn blik verstarde en hij maakte al wijzend naar achteren een nee-gebaar. Hij liep direct door naar een onbereikbare plek in het café, zijn vriendin achter zich aan sleurend. Als verstard stond ik te kijken naar de brunette met oneindig lange benen... 
