Kleur bekennen

Omdat even alleen zijn zo z'n voordelen heeft. Ik had even de tijd om rustig na te denken over alle dingen die mijn dagelijks leven beheersen en ik had zeeën van tijd om korte metten te maken met alles wat me niet beviel in mijn leven. Deze keer betrof het de slaapkamer.

Mijn echtgenoot zat aan de andere kant van de oceaan en vreesde misschien het ergste, maar ik kon even lekker los en ging goed geluimd en zonder bestemmingsplan op bezoek bij de Praxis, gevolgd door een bliksembezoek aan Ikea. Binnen 24 uur had ik onze slaapkamer omgetoverd in een waar VT-wonen paleis, lekker roze, rood en aubergine, de schrik van iedere man. Dacht ik. Want tot mijn verbazing vond hij het echt helemaal geweldig, ondanks de spekkieroze- en pinkpanterroze muren en de hartjeskleedjes naast ons bed. Ik had een lovesuite gecreëerd en hij vond het fantastisch! Toen ik de eerste roller met roze verf op de nog maagdelijk witte muur zette, kreeg ik heel even een twijfel, was het niet een beetje erg roze? Maar het eindresultaat is geweldig en we slapen er nog lang en gelukkig.

Zouden mannen de kleur roze nou echt zo verafschuwen? Je ziet steeds meer mannen in roze shirts en truien voorbij komen, of ze combineren hun zakelijke kostuum met een roze stropdas. Ik vind dat helemaal geweldig. Zelf ben ik dol op de kleur roze. Niet omdat ik stiekem nog een meisje ben, maar gewoon omdat het zo'n lekkere kleur is. Het geeft een beetje iets zachts aan het ongetemde en het fleurt het donkere en het saaie op. Maar omdat roze een uitgesproken meisjeskleur is, is het altijd zo geweest dat roze voor jongens 'not done' is, dat wordt je van kinds af aan al duidelijk gemaakt.

Vraag maar aan mijn zoon. Totdat hij naar school ging was roze zijn lievelingskleur, hij koos altijd de roze snoepjes en het roze papier uit om te knutselen, hij kleurde het meeste met de roze en de rode stiften en hij kwam steevast met roze verf vlekken op kleding en ledematen terug van het kinderdagverblijf. Er werd altijd hartelijk om gelachen en melig geroepen dat hij wel eens homo zou kunnen zijn. Mijn zoon was zich van geen kwaad bewust, hij vond het gewoon een mooie kleur en daarmee uit. Tot 'ie een week op school zat, toen was het gedaan met zijn lievelingskleur en moest alles ineens blauw, bruin en legergroen zijn. Roze was voor meisjes en mietjes. Daar ging mijn ideaalbeeld van een onbevooroordeeld kind, ha!

Maar hoe kan het dan toch dat alle mannen die mijn roze slaapkamer hebben gezien (en dat zijn er meer dan je denkt, ha ha), het allemaal erg mooi vonden, het warm van kleur vonden, het gezellig vonden? Ik denk dat mannen tegenwoordig veel minder moeite hebben om gewoon eerlijk te zeggen wat ze mooi vinden en niet meer bang zijn om uitgelachen te worden. Ze doen steeds vaker lekker wat ze zelf willen en als de kleur roze daar aan toe bijdraagt, dan is dat maar zo! En nou heb ik het dus niet over de Metroman want daar heb ik het niet zo op. Wel op de mannen, maar niet op dat stomme hokjes gedoe en dat ze allemaal ineens op David Beckham moeten lijken. Hoeft voor mij niet. Ik heb liever een man die gewoon zichzelf is, die niet dat keurslijf van voor de oorlog nog om zich heen heeft, die niet heel hard roept dat het enige recht voor de vrouw het aanrecht is en de enige taal horizontaal, kom maar eens met wat nieuws. Nee, de Metroman is daar de doorgevoerde versie van, het ene uiterste van het ander. In al die onderzoeken gebruiken ze de homo als tegenpool van de Metroman, maar volgens mij is dat gewoon de ouderwetse ambachtelijke hardwerkende anti-vrouwelijke man van vroeger. En wat is eigenlijk er mis met homo's? Die kunnen net zo hard, afstandelijk en stronteigenwijs zijn als de 'echte' man. Alleen het echte type homo doet zich verwijfd voor, maar dat zijn er maar een paar. Net als de Rambo's onder de vrouwen zeg maar, van die shag rokende tuinbroeken, daar zijn er ook niet zo veel van. Volgens mij snappen homo's net zo weinig van vrouwen als hun hetero seksegenoten, want ze hebben niet meer met de vrouw gemeen dan dat ze beide op mannen vallen. Vraag een willekeurige homo naar zijn lievelingskleur en hij zal heus geen roze zeggen. Ja, misschien om jou te pesten, maar ik geloof dat niet zo.

Het is natuurlijk wel een traditie, roze of blauwe muisjes bij de geboorte van een meisje of jongen. Behalve bij het koningshuis dan want dan moet het ineens oranje zijn, lekker origineel. Er is volgens mij nog geen enkele kersverse ouder geweest die van die eeuwige traditie af wilde en het voor de grap heeft omgedraaid. Al hoewel, blauw kan wel voor meiden. Alle kleuren kunnen voor meiden, tot en met de legerkleding aan toe. De jongens zijn hier duidelijk in het nadeel. Daarom is het tijd voor verandering. En zie hier, mijn roze slaapkamer is algemeen goedgekeurd en geaccepteerd door mannen. Het zijn geen Metromannen. Het zijn ook geen homo's. Het zijn gewoon mannen met gevoel voor humor, lekker zelfbewust, tikje eigenwijs, maar vooral heel erg zichzelf. En daar zit het 'm dus in.

Zolang je jezelf kan zijn bij de ander, is het goed, wie of wat je ook bent. En daarom schilder ik gewoon lekker door in huis, alle kleuren van de regenboog. Omdat ik mezelf ben en ook mag zijn, ik krijg er van mijn lief alle ruimte voor. Maar toch bekruipt mij enigszins een twijfel. Want ik heb ook heel veel mannelijke trekjes. Ik ben behoorlijk vies van het huishouden, ik ben stronteigenwijs, ik hou van snelheid en schuine moppen, ik draag nooit een rok, ik hanteer moeiteloos de boor of een ander gemeen stuk gereedschap, ik snurk en ik hou niet van gezeik en gezeur. Ik ben niet lesbisch, meer hetero dan ik ben bestaat bijna niet, dus dat is het niet. Maar ik hou wel van roze, ik hou van bloemen en tuinieren, ik dol op alles wat glimt, ik lust geen bier, ik kan goed koken en ik kan niet met geld omgaan. Typisch vrouw dus. Helaas zijn er alleen voor de mannen uitdrukkingen in het leven geroepen om ze in een bepaalde categorie te plaatsen. De Metroman, de Überseksueel, de macho, de Alpha Male en ga zo maar door. En wij dan? Help! Kan iemand mij vertellen wat ik ben?

Geschreven door LauraV