Liefde op het eerste gezicht

Je loopt op straat en wordt plots overvallen door een warme golf die door je lichaam spoelt. Het voelt goed en je wilt het aanraken, vasthouden en nooit meer loslaten. Dit overkwam mij gisteren toen ik door de straten van Amsterdam liep. Ik kon geen stap meer zetten. Het leek alsof ik vleugels kreeg maar niet weg kon vliegen. Het gebeurde weer... Ik was opnieuw verliefd.

Mijn prooi kijkt me aan en ik voel zijn blik langs mijn lichaam glijden. Aantrekkingskracht. Ik kan er niets aan doen. Ik moet hem voelen. Ik loop naar binnen en laat mijn voet langzaam in de vorm zakken. Een ' ik-heb-ze-eindelijk-gevonden-orgasme' stroomt door mijn lijf.

Hier ben ik al mijn hele leven naar op zoek, met deze pumps zal alles veranderen, ik ga dood zonder deze schoenen! Geld, rood staan, rekeningen.. mijn hersens gaan tekeer als een gek. Kan ik dit betalen? Nee, ik kan dit niet betalen. Ik voel mijn voeten richting de kassa bewegen. Ik hoor mezelf vragen of ik ze meteen aan mag. Ik sta buiten op mijn nieuwe schatjes, 500 euro lichter, maar wel zielsgelukkig.

Let's go back, way back. 1990. De wekelijkse vrije woensdagmiddag is aangebroken. Mijn mams vertelt me dat ik nieuwe schoenen mag uitzoeken. Een half uur later sta ik gillend en krijsend in de schoenenwinkel. Bij binnenkomst valt mijn 5-jarige oog op een zwart lak schoentje met kleine hak. Mijn moeder neigt meer naar de bergschoen waar ik lekker in kan ravotten, maar zij beseft blijkbaar nog niet dat ik op die schoenen nooit die spetterende indruk op die ene leuke jongen zal maken. Ik wil en zal de zwarte lakschoen bezitten. Jammer genoeg heb ik als embryo zijnde de genen van een andere vrouw geërfd, want hoe hard ik ook gil en krijs, ik krijg helemaal niets. Zelfs die lelijke bergschoenen niet. Nu, zeventien jaar later vraag ik me nog steeds af hoe het kan dat ik mijn voldoening haal uit kleding kopen. Het altijd alles willen hebben van alles wat ik tegenkom, het spenderen van mijn complete maandsalaris aan schoenen waarvan ik het gevoel heb er al mijn hele leven op te wachten. Ik ben totaal onschuldig, ik kan er niets aan doen. Het is een ziekte.

Ik ben vanmorgen op visite geweest. Bij mijn 85-jarige oma. Ik draag mijn nieuwe pumps. Ik geef mijn oma een kus en zet koffie. Zodra ik naast haar zit slaakt mijn oma een kreet uit. Ze wijst driftig naar beneden. Ze raakt ze aan, blijft er naar kijken en begint te praten. Te praten over vroeger... Over de jurken die ze droeg, de kleding die ze zelf maakte, maar vooral over de juweeltjes van 10 cm waar ze uren op kon lopen. Ik kijk naar mijn oma en besef dat het geen ziekte is; ik heb het niet van een vreemde! Ik sta op en knuffel haar.