Toekomst

En wanneer ik voor de zoveelste keer tegen mijn oppas-kindje schreeuw dat hij moet ophouden terwijl hij niets doet, zegt hij met zijn drie jaar dat ik gewoon even moet chillen. Hij heeft gelijk. Ik en mijn kont moeten gewoon even bijkomen en bedenken waar het om gaat in het leven.

Het is donderdagnacht 3 uur en ik staar naar het plafond. Mijn ademhaling klinkt zwaar en mijn hersenen kunnen het gespin niet bijhouden. Ik vraag me af wat ik van de toekomst wil maken, wat anderen van mij verwachten en waar ik gelukkig van zal worden. Deze vragen beangstigen me. Elke keer wanneer ik een beeld van de toekomst heb durven schetsen in het verleden, is deze verwoest door een mislukte relatie of een studie die ik niet haalde. Ik baal van mezelf.

Het hoge woord is eruit. Waarom lukt het iedereen te doen wat hij voor ogen had en werk ik op mijn 20e al drie jaar en mis ik een man die mij liefheeft.

Hetgeen wat ik wel heb en wat ik ook heb weten te behouden in de loop der jaren is mijn vriendinnenkring. Mijn steun en toeverlaat. Acht meiden die voor zich allemaal een speciaal plekje in mijn hart hebben veroverd. Het liefst zou ik samen met deze acht naar een onbewoond eiland vertrekken en daar lang en gelukkig leven. Cocktails, zon en mooie mannen in overvloed. Waarom kan het leven niet gewoon zijn zoals ik wil dat het is..?! Ik besluit mijn leven om te gooien en in ieder geval een titel op mijn naam te hebben staan als ik oud en verteerd in een bejaardentehuis zit.

Het is zaterdagnacht en ik droom. Ik ben 92 en zit bij het raam. Het vrouwtje naast me zit in een rolstoel en mompelt wat. Plots kijkt ze me met grote ogen aan en vraagt wat ik eigenlijk heb gepresteerd in mijn leven. Met een glimlach op mijn gezicht vertel ik haar dat ik ben benoemd tot 'professor of partyology'. Ze kijkt me onbegrijpelijk aan.

Geschreven door Mimi