Openbaring
Ik kwam vandaag uit de sportschool met m'n vriendinnetje. En ineens besefte ik me dat alles zo is veranderd. Nou ligt dat best voor de hand, want ze is sinds twee maanden een kersverse mama. Maar de mate van verandering drong nu pas tot me door. Ze ging weer naar man en kind, zei ze. En ineens besefte ik dat het nooit meer zou zijn zoals vroe ger. Het ultieme feestbeest is nu een brave mama. Zo eentje die voornamelijk over haar kind praat maar die riep dat ze dat nóóit zou doen, voordat ze zelf ook een mama was. Die sport om haar figuur een beetje in ere te herstellen, niet voor haar conditie, laat staan voor haar plezier.
Onze werelden liggen mijlenver uit elkaar tegenwoordig. Zij gaat terug naar man en kind en ik naar vrienden, de kroeg, een date of één of ander vaag feestje. Waar zij tegenwoordig alle soaps volgt, kijk ik bijna nooit tv. Haar wereld komt niet verder dan luiers, huishouden en boodschappen doen, de mijne niet verder dan werk, vrienden, sporten, feestjes en mislukte dates. Waar we vroeger spontaan gingen stappen tot diep in de nacht op een doordeweekse dag, houdt ze het nu zelfs op zaterdag niet langer dan een uurtje vol. Begrijpelijk allemaal, daar niet van. Maar het is zo anders dan vroeger. Ooit beschuldigde ze mij ervan dat ik burgerlijk was. Ik was toen nog getrouwd en we gingen niet zo vaak meer stappen. Te veel verplichtingen en andere bezigheden. Ook mijn kledingstijl was toen nogal tuttig. Dat krijg je ervan, als je je aan je kakkerige schoonfamilie gaat aanpassen. Gelukkig heb ik na m'n scheiding mezelf teruggevonden en ben ik weer de oude 'party animal' geworden. En zij? Burgerlijker kan bijna niet. Eengezinswoning in een nieuwbouwwijk, getrouwd en thuis met kind. Het kan soms raar lopen in het leven. Toch zou ik aan de ene kant ook wel graag een leuke vent willen en een kleine. Maar zou ik mijn feestbeest-bestaan ervoor op willen geven? Hmm. Goede vraag. Mijn leven bevalt me wel. Doen en laten waar ik zin in heb en wanneer ik Deze openbaring roept vele vragen in me op. Wat voor moeder zou ik zijn? Wat voor moeder zou ik willen zijn? Kan de combi feestbeest en mama wel? En zou ik het uiteindelijk alleen willen doen als ik geen leuke vent tref? Pfff, heerlijk zo'n openbaring. Het roept weer allemaal moeilijke vragen op. Dat is het irritante van boven de dertig zijn, je gaat nadenken over allemaal dingen waar je vroeger nooit bij stil stond. Je moet antwoorden hebben op vragen die je jezelf vroeger niet eens stelde. Maar gelukkig zijn m'n vriendinnetje en ik nog steeds erg goede vriendinnen. We luisteren met een lach naar elkaars verhalen, ik naar haar verhalen over de kleine en zij naar de mijne over de zoveelste loser die ik Geschreven door Robina |
er zin in heb en met niemand rekening hoeven houden. Leven van feestje naar feestje, van reis naar reis. Aan de andere kant gaat mijn leven ook nergens naar toe. De zin van mijn bestaan is ver te zoeken. Niemand die op mij zit te wachten als ik thuis kom. Aan de ene kant lekker, aan de andere kant jammer. Waarschijnlijk zou het huisje-boompje-beestje-leven niets voor mij zijn. Nog niet in ieder geval. En zeker niet op de 'standaard' manier. Misschien komt het doordat ik zelf ook niet uit een standaard gezin kom? Mijn moeder deed het helemaal alleen. # kinderen in je eentje, heb er diep respect voor! En die ging ook gewoon stappen. Ze was haar tijd ver vooruit. Schijt aan de wereld!
heb gedated en gedumpt. Stiekem zijn we af en toe een beetje jaloers op elkaars leven, maar ook erg gelukkig met ons eigen bestaan. We voorzien elkaar van adviezen en goede raad en we helpen elkaar door de minder leuke dingen heen. We lachen samen, we huilen samen, we staan voor elkaar klaar en we nemen elkaar zoals we zijn. Net als vroeger. Gelukkig veranderen sommige dingen nooit. :)