Berusting
Het stapelt zich op terwijl je met je dagelijkse besognes doorgaat, het zit in je hoofd als je eten aan het koken bent of als je net even onder de douche staat, het zit je gewoon niet lekker. Confronteren heeft geen zin, iemand anders er de schuld van geven is niet de oplossing, want je spiegelt je altijd aan een ander. Het zit toch echt in jezelf. Ik vroeg me af waarom. Waarom voelde ik me zo. Waarom kwam ik er niet uit. Waarom was ik zo boos, zo teleurgesteld, zo geraakt? Wat maakte het in mij los dat ik zo reageerde? Diep van binnen werd er iets losgemaakt wat nu aandacht wilde, het drukte op mijn hart en buitelde door mijn buik. Het verdriet wilde er niet uit, huilen wilde niet, dat werd tegengehouden door de verwarring en de wirwar van emoties. Woedend keek mijn gezicht mij aan in de spiegel. H et kon me niet meer schelen.
Maar het maakt nu niet meer uit. Want het is nu over. Zomaar. Een prachtige ervaring die ik graag wil delen. Ik was even op een plek waar je normaal gesproken niet komt. Waar je nog niet hoort te zijn. Maar ik heb er even gekeken, ik heb het even gevoeld. Heerlijk! Er was iemand bij me, naast me, dat voelde ik maar zag het niet. Mijn reisgenoot vertelde me van alles, liet me alles zien. Moest lachen om mijn verbazing. Ik wees naar mensen die ik kende, maar die ik terug in mijn leven niet kan zien. Er werd mij heel veel duidelijk, het gevoel was ineens zo zuiver, zo helder. Terug naar de realiteit. Ik werd wakker van mijn kleine boef die riep "mama, kom eens!" Het was nog vroeg, te vroeg om op te staan. Half slaperig ben ik naar hem toegelopen en ben lekker bij hem gekropen. Twee zachte kinderarmpjes om mijn nek, een zacht "mama, kom maar hier". Langzaam dringt er een gevoel mijn bewustzijn binnen. Het is over, het is weg. Mijn verdriet, mijn boosheid, mijn teleurstelling, mijn verwarring, alles is ineens verdwenen. In plaats daarvan voel ik berusting. Ik voel dat iemand naar me knipoogt in het halfduister en me dan verder weer alleen laat. Ik kan het vanaf nu verder zelf wel. Glimlachend kijkt mijn gezicht mij nu aan in de spiegel, mijn ogen lachen weer. En ik weet dat ik het weet. Geschreven door Laura |