Mijn ex en ik

Relaties 17 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Langzaam voel ik de irriterende gedachtes aan het altijd te laat komen van hem opkomen. Na een kort gesprek vorige week besloten we een hapje te gaan eten bij de Italiaan. Vandaag is de dag. Hij haalt me op en brengt me thuis, that's the deal.
Na 40 minuten rijdt zijn witte bak de straat in. Ik stap in en geef hem een zoen op de wang. Onderweg hebben we het over koetjes en kalfjes en over de dingen die ons de afgelopen tijd hebben bezig gehouden. Af en toe valt er een stilte en vraag ik me af of deze prettig is of niet.

Ik kijk naar hem en besef dat hij er goed uit ziet.

We zitten tegenover elkaar. Het gesprek gaat over ons. De tijd dat we samen waren en de leuke dingen die we hebben gedeeld. We lachen en vragen ons af waar het fout is gegaan. Eigenlijk weten we het allebei even goed, maar toch lijken alle problemen van toen steeds verder weg te dwalen. Ik vraag hem naar zijn nieuwe vlam. Het meisje dat ik heb willen afschieten tijdens onze relatie. Ik heb haar verdomd veel verweten in de tijd dat het minder ging en uiteindelijk gezien dat zij samen teveel met elkaar optrokken toen het net uit was. Hij is nu elk weekend met haar. Hij doet de dingen die hij met mij deed nu met haar. Na een korte stilte vertelt hij me dat het gewoon gezellig is. Er is nog niets, het is gewoon erg gezellig. Yeah, whatever. Ik vraag me af wat ik daarvan moet denken en probeer de gedachte : Zie je nou wel, ik had het bij het rechte eind' weg te drukken. Hij vraagt me naar mijn liefdesleven en ik vertel hem eerlijk over mijn scharrels en de daarbij behorende blunders. Voor mij geen relaties, ik blijf single for the rest of my life!

Ik kijk naar hem en besef dat hij me nog de kriebels kan geven.

We rijden naar huis en besluiten nog een drankje te doen bij het vriendinnetje waar ik zal slapen die avond. We drinken wat, kletsen en proberen het afscheidsmoment zo lang mogelijk uit te stellen. Het voelt goed en raar. Raar dat we niet meer een zijn. Wij die voor elkaar geboren zijn.

Uiteindelijk breekt het moment aan dat hij opstaat en zegt weg te moeten. Ik loop met hem mee naar de deur. Naar de gang. We staan tegenover elkaar en pakken elkaars handen vast. Hij aait me. Ik voel mezelf warm worden van binnen. De vijf minuten dat we daar zo staan lijken uren te duren. Zijn lippen vinden de mijne en hoewel het zacht begint voel ik dat ik hem wil. Ik heb hem gemist, zijn lippen, zijn armen, zijn alles. We staan nog steeds in die gang en vallen op elkaar aan als hongerige beesten. Goed, fout , wat maakt het uit! Ik wil hem, nu! De gang wordt ontgroend. Hij geeft me een laatste kus en loopt weg.