Hilarische Tapas

... het eten genoot vanaf met kaarsvet besmeerde bankjes. Een gehaaste ober wees ons de gereserveerde tafel beneden in de kelder van het restaurant. Na veel geschuif en gedraai zaten we uiteindelijk met z'n elven aan de net te lage, aan elkaar geschoven tafeltjes waarbij het onmogelijk was de benen over elkaar te slaan. Aan de muren hing de grootste verzameling prulletjes die ik ooit had gezien, maar knus was het zeker.

De meiden besloten aan de sangria te gaan; we waren tenslotte in Spaanse sferen. We concludeerden dat het in België niet echt gebruikelijk was met dienbladen te werken aangezien de biertjes voor de jongens per twee, uit de hand werden geserveerd. Na besloten te hebben de groep tijdelijk in twee groepen te verdelen aangezien tapas voor elf mensen wel heel veel bordjes vereist, sprak ik de linkerhelft van de tafel tien minuten niet. Een aantal van ons hadden nog nooit tapas gegeten en snapten het hele concept van de 'drie kleine gerechtjes p/p' niet echt. "Het is de bedoeling dat iedereen twee of drie kleine gerechtjes bestelt en dat je uiteindelijk met je vorkje van alles wat meepikt." Vragende blikken keken mij aan maar ik hield vol. "Het gaat om de gezelligheid jongens, de ongedwongenheid, het met-elkaar-eten!" Nadat iedereen had besteld en de meeste drankjes op tafel waren begonnen we een beetje de dag te evalueren.

We waren die dag met z'n allen Brussel in gegaan en hadden een kerkje, een museum en natuurlijk verschillende horecagelegenheden bezocht. Tussendoor was de serveerster ook een veelbesproken gespreksonderwerp; deze bezat naast haar lage horecakwaliteiten ook nauwelijks iets anders dan de franse taal waardoor we regelmatig onze bestelling moesten herhalen als deze na een kwartier nog niet op tafel stond. Maar het kon de pret niet drukken. De gesprekken wisselden zich af van grote groepsgesprekken, tot 3-a-4-persoons-gesprekken met de mensen het meest dicht om je heen, tot intieme dialogen.

We waren nu pas twee dagen met elkaar maar het voelde alsof we al weken op vakantie waren. De sfeer was zo relaxt en gemakkelijk. Nadat we die paar glaasjes alcohol wel voelden zitten kwamen de echte psychologen in ons naar boven. Iedereen werd getypeerd door middel van stellingen die werden geopperd gevolgd door namen van degenen op wie deze stellingen het meest van toepassing waren. "Wie krijgt later de meeste kinderen?!", "Wie wordt de succesvolste zakenman/ vrouw?!", "Wie wordt de liefste ouder?!", "Wie gaat plastische chirurgie toepassen?!". Het was leuk om te zien dat iedereen het wel met elkaar eens was; blijkbaar kwamen de percepties die we over elkaar hadden wel overeen. De percepties die men van zichzelf had verschilden wel vaak van de percepties die de anderen hadden; "Menen jullie dat nou, denken jullie dat echt?" Het onderwerp seks was natuurlijk niet weg te denken. Er werden smeuïge details uitgewisseld maar je kon merken dat iedereen hier toch een beetje lacherig van werd. Grappig, aangezien iedereen het onderwerp benaderde alsof het de normaalste zaak van de wereld was (wat het eigenlijk ook is) maar er blijkbaar toch nog wel een beetje zenuwachtig van werd.

Ondertussen stonden de tapas op tafel en was iedereen aan het smullen. Natuurlijk was er iets fout gegaan en misten we een aantal gerechten waardoor we een tweede rondje bestelden. Het lieve lachje van onze serveerster maakte, in ieder geval bij mij, heel wat goed. Alles wat mis kon gaan ging mis, maar we hadden het naar onze zin. De Spaanse loungemuziek zonder zang droeg bij aan de ongedwongen sfeer. Toen iedereen een beetje uitgegeten was liep de Belgische klok al tegen elven en de raadsels kwamen op tafel. "De rijken hebben het nodig, de armen hebben het en als ze het beiden eten gaan ze dood." Deze en nog meer raadsels waarbij zeer logisch moest worden nagedacht werden gevolgd door hersenknarsende stiltes en heftige discussies. En de bekende "Oow, op die manier, haha, daar was ik niet opgekomen." volgden.

We vonden het tijd voor koffie. Toen ik om me heen keek zag ik dat het eerst zo volle restaurantje al aardig aan het leeg lopen was. Een aantal van ons wilden er wel een lekker likeurtje bij maar uit ervaring wisten we dat likeur in België extreem onbetaalbaar was dus vroegen we de kaart. En inderdaad, een simpele Bailey's met ijs koste je een fortuin maar helemaal rechts boven in het hoekje stond een lijst drankjes onder de naam van 'likeur'. Redelijk betaalbaar. We vonden het wel verdacht aangezien er alleen fruitnamen en smaken als kaneel stonden; geen merken zoals bijvoorbeeld Tia Maria. Maar we durfden het aan. Drie dames namen de kaneellikeur. Toen, weer een half uur verder, de lauwe koffie op tafel stond en wij ons eerste slokje kaneellikeur namen snapten we de prijzen; extreem waterige siroop met een ver te zoeken kaneel smaakje zonder alcohol! Bah! Maar ook dit zorgde weer voor hilarische lach ceremonies en het werd tijd voor de rekening. Die wij natuurlijk drie keer zouden checken om dat het onmogelijk was dat deze helemaal zou kloppen.

Uiteindelijk was er nog een fooidiscussie. De ene helft kon het meisje met de lieve lach niet weerstaan maar de andere helft was meedogenloos; slechte service, slechte fooi. We kwamen tot een compromis met de 'lieve-lach-helft' in het voordeel.

Omdat we op een lange bank hadden gezeten en het tijdens het eten haast onmogelijk was weg te komen (of je moest onder de tafel door, of over de tafel heen of vier anderen moesten opstaan) moesten er opvallend veel naar de wc. Waardoor we klem kwamen te zitten in het mini-wc'tje van twee vierkante meter. En waar volgens mij niemand echt relaxt kon toiletteren aangezien en tien anderen binnen een straal van een meter, gescheiden door een deur van hoogstens twee cm dik, gezellig stonden te ouwehoeren. Een aantal kreeg het benauwd en stond al buiten toen ik met drie anderen de gammele wenteltrap naar boven op liep. Vervolgens kreeg ik de buitendeur niet open. Ik werd hard uitgelachen en was het slappelingetje. Ik moest alleen nog veel harder lachen toen Mr. Spierbonk himself bijna het handvat eraf trok en de ober gehaast met de sleutels kwam aanrennen. We waren de laatste en de deur hadden ze al dichtgedaan.

Eenmaal buiten in de frisse winterkou, een beetje aangeschoten en nog steeds in melige stemming concludeerde ik dat het een superavond was geweest. En ook nog lang niet was afgelopen. Hilarische tapas...:)

Geschreven door Veerle