Last Woman Standing: Wéér een harde lul
|
Ik vind dat het begrip sexdrive tegenwoordig meer de betekenis draagt: 'hoe vaak móet ik seks hebben', dan hoe de term eigenlijk bedoeld is: 'hoe vaak heb ik zin'. Het lijkt namelijk alsof we geacht worden ons helemaal suf neuken, liefst tien keer per week, en dat er daarbij geen ruimte meer is om 'even geen zin te hebben'. In het laatste geval ben je een dichtgegroeide, saaie kut, gehuld in spinnenrag. Mijn sexdrive is niet uitermate hoog: ik doe het als ik zin heb en heb als vrijgezelle vrouw het geluk dat ik geen zeurend vriendje heb om rekening mee te houden. De 'hoofdpijnsmoes' is aan mij niet besteed; ik kijk mijn kroeggenoot gewoon hoofdschuddend aan en zeg: "vanavond niet, vergeet het maar." Toch presteerde ik het om op een gegeven moment een vaste scharrel aan de haak te slaan die aan het begrip sexdrive een heel nieuwe lading gaf. Niet 'hoe vaak moet ik seks hebben', niet 'hoe vaak heb ik zin', maar wel: 'een dag niet geneukt, is een dag niet geleefd'. Op zich is dat motto er één waar ik mensen niet om zal veroordelen, maar zodra het te maken heeft met de inhoud van mijn onderbroek, is het toch wel een ander verhaal. In het begin was het leuk. We hadden van die goede zweetseks, waarbij ramen besloegen en lattenbodems sneuvelden. Maar algauw is die eerste roes wel voorbij en ga je je verantwoordelijkheden weer aan. Werken bijvoorbeeld, zonder daarbij iedere vrije minuut een spannend smsje te versturen. Julian, het beest in kwestie, keek daar toch anders tegenaan: ondanks mijn teruglopende enthousiasme, bleef hij me maar overvallen met de ene geiligheid na de andere. Er was geen smsje zonder een dubbelzinnige opmerking. En al snel maakten de dubbelzinnige opmerkingen plaats voor platte, ordinaire banaliteiten.
'Wat doe je vanavond?', smste ik bijvoorbeeld.
'Hoe was je dag?', stuurde ik hem. Toen ik dan fronsend concludeerde dat hoofdletters en leestekens niet aan hem besteed waren én het stellen van vragen geen prettig respons opleverde, besloot ik hem gewoon mijn eigen verhaal te vertellen. 'Hard gewerkt vandaag. Heb echt een rotklant gehad', stuurde ik. Maar alsnog kreeg ik een reactie waar ik niet omheen kon: 'arm meisje toch vanavond zal ik je troosten met mijn tong' Op een gegeven moment begon ik het gênant te vinden. Telefoontjes over wat ik aan had, terwijl ik in de rij van de supermarkt stond. Mailtjes met pikante foto's, terwijl ik achterdochtig om me heen keek of mijn collega's niet in de buurt waren. Er viel geen gesprek te voeren zonder dat hij het moment aangreep om aan mijn oorlelletje te likken. Ik begon ervan te walgen. Ik had hier te maken met een mannelijke nymfomaan: eentje die geenszins begreep dat er meer was in het leven dan neuken. Toen ik op een dag dan ook in de trein zat en weer een veelzeggend smsje kreeg ('ik heb een harde lul'), werd ik woedend. Zonder twijfel tikte ik een reactie en drukte ik op verzenden. Daarna veranderde ons contact. Van dagelijkse smerigheden slonk het tot een nulpunt. Ik kwam er helemaal van tot rust. "Wat heb je hem dan teruggestuurd?", vroeg mijn vriendin me, vlak nadat ik haar op de hoogte bracht van het feit dat Julian niet langer in the picture was. Ik gaf haar mijn telefoon. 'Jongen, ik zou zeggen: neem hem in je hand en verveel jezelf met dat vieze ding. Ik hoef er in ieder geval nooit meer wat mee te maken te hebben', las ze hardop voor. We lachten hard en bestelden nog een drankje. "Wat een sukkel joh", bevestigde ze. Toen we vervolgens gepasseerd werden door een leuke, aantrekkelijke kerel, kroop ik weg achter een menukaart.
"Mijn sexdrive staat voorlopig op een hele nieuwe stand: MANNEN, HOU JE HANDEN THUIS!? Alex. |