Last Woman Standing: Dag one night stand
|
Vrouwen zijn op dat gebied vaak degenen die te moeilijk doen. "Nee, ik ga niet gelijk met hem naar bed, want straks is het hem alleen daarom te doen." Die uitspraak kent iedere vrouw of ze hem nou zelf gedaan heeft of hem heeft gehoord van één van haar vriendinnen. Zelf ben ik er nooit heel moeilijk in geweest. Niet dat ik zomaar naast iedere willekeurige piemel ben wakker geworden, maar zodra ik een echt leuke man tegenkwam, voelde ik niet zoveel voor de 'standaardregels' die ooit eens zijn opgesteld door vrouwen die hun lusten niet na durven te jagen. Ik geloof dat vrouwen seksuele wezens zijn die er net als mannen gewoon van houden om zich zo nu en dan eens te laten gaan. Zodra ze ook nog eens single zijn, zie ik niet in waarom ze zich zouden moeten neerleggen bij een seksloos lot. Als de zin er is en het is ook nog eens een lekkere kerel, waarom zou je dan niet eens in de zoveel tijd gehoor geven aan je stoute gedachten? De enige reden die ik daarvoor kan bedenken, is dat een one night stand nog wel eens ongemakkelijk kan zijn als de seks eenmaal afgelopen is. Hoe doe je dat de volgende morgen? Werk je hem zo snel mogelijk de deur uit, bied je hem nog een bak koffie aan, of ga je er gewoon nog een keer tegenaan? Mijn ding is dat een one night stand altijd 'meer' wordt. Telefoonnummers uitwisselen na een stomende nacht is bijna een beleefdheidsvorm. Al snel ontstaat er een sms-contact met een date tot gevolg en voor ik het weet lig ik weer met hem in bed. Vanuit een one night stand is echter nooit een relatie ontstaan. Dus ik heb geleerd dat dan ook maar niet meer te willen. Zo was ik een paar maanden geleden op een vrijgezellenfeestje van een kennis van me. De gehele avond heeft de aanstaande bruid doorgebracht met shotglaasjes aan haar lippen en betraande ogen, "Want nu is het allemaal over met de pret", ze moest trouwen. Niet echt mijn ideale plaatje, maar goed. We stonden in een leuke kroeg en daar zag ik hem: Jeroen. Hij stond net als ik met een sigaret aan zijn lippen alle dronken sukkels te bekijken die het terras onveilig maakten. We raakten algauw aan de praat en met mijn aangeschoten kop, flapte ik het onuitspreekbare eruit: "Jeroen, jij gaat met me mee vanavond." Dat wilde Jeroen wel. Ik nam hem die nacht achterop mijn fiets mee naar huis. Ik trapte me helemaal het lazarus met die bonk van een vent op mijn bagagedrager, maar ik vond het wel een grappige manier om indruk te maken en liet me niet kennen. Thuisgekomen leek ik Jeroen te vervelen met mijn muziekcollectie en al snel werd het sfeertje een stuk prikkelender. Jeroen sloeg zijn armen van achter om me heen en begon me in mijn nek te zoenen. De manier om me het bed in te krijgen; mijn nek is de toegang tot de slaapkamer. Jeroen en ik maakten er de twee daarop volgende uren een één-op-één, persoonlijk vrijgezellenfeestje van. Laat ik daarbij de nadruk leggen op het woord 'feestje'. De volgende morgen deden we het nog eens over en eigenlijk raakten we daarna pas aan de praat over onze levens. Jeroen bleek aan de andere kant van het land te wonen en voor deze nacht zijn broer, waar hij logeerde, afgewezen te hebben. Ik was gevleid, maar terwijl we verder kletsten (en ik er ook nog eens achterkwam dat hij maar liefst drie jaar jonger was), trok ik heel bewust de conclusie dat dit gewoon iets eenmaligs was. Dus toen Jeroen vlak voor het weggaan zijn mobiele telefoon tevoorschijn toverde, schudde ik demonstratief mijn hoofd. "Laten we eerlijk zijn, Jeroen. We hebben een heel leuke nacht en ochtend met elkaar gehad en daar blijft het bij." "Mag ik je niet nog een keertje bellen?" Ik zweeg even en zei toen: "Nee." Breed grijnzend trok Jeroen zijn jas aan. "Oké Alex, ik begrijp het. Tot nooit weer ziens, dan maar." En ik sloot ons contact af met één magisch, veelbetekenend woord. "Dag!? Dat was Jeroen. Neeext. Alex. |