Last Woman Standing: Seks met de kneus
Ik werk al een tijd op een kantoor en tegen de verveling moet je soms activiteiten ondernemen. Zo heb ik er een gewoonte van gemaakt om collega?s te stalken via post-its en schiet ik graag nietjes in een blanco A4.
Tja, sommige mensen gaan bungeejumpen voor de spanning, ik knaag mijn balpennen kapot. Ondanks dat ik dus stiekem een saaie kantoormuts ben, zal ik in deze column natuurlijk weer dezelfde openhartigheid laten zien, die jullie inmiddels van me kennen. Uiteraard hebben we het dan weer over mannen, want waar moet ik het in hemelsnaam anders over hebben als (nog steeds ja) single vrouw.
Zo kom ik dan ook bij Erwin: de kantoorkneus die alle post haalt en brengt. Het fijne is dat ik hem niet hoef te anonimiseren, ik ben tenslotte zelf al anoniem. Erwin is echt zo?n gefaalde postbode die bij TNT niet serieus genomen werd en daarom maar bij een middelmatig bedrijf aan de bak ging. Zeg maar het mallootje van de bovenste plank. Iedereen lacht om hem en iedereen houdt ook wel een beetje van hem. Toch blijft de walging van een dermate hoog kaliber dat je er niet aan moet denken dat hij je tijdens het zakelijke kerstgala drie zoenen komt geven. Althans...
Erwin komt weer wankelend mijn afdeling op en zijn zure zweetlucht is al van ver op te merken. Zodra hij binnenkomt, knijp ik mijn ogen samen en neem ik hem volledig in me op. Hij is groot, mollig, draagt een bril met zwart montuur, heeft een vlassige snor en een grote pukkel op zijn neus. Niet zo?n pukkel die je uit kan knijpen maar zo één die daar voor altijd zit. Waarvan je denkt: laat hem wegsnijden of zo. Maar dat doet hij niet.
Dit is nou één van de mannen waarbij zelfs ík ril van walging. Jullie weten hoe achterlijk veel rare mannen ik al heb ontmoet (en niet op de leuke manier), maar Erwin spant de kroon. Hij heeft zo duidelijk iets rukkerigs over zich. Alsof hij in zijn werkpauzes soms de behoefte niet kan bedwingen om op de wc zijn voorhuid een paar keer langs zijn eikel te trekken tot er een paar druppels uitkomen. Alsof hij eens in de maand de moed verzamelt om een hoer helemaal kapot te neuken. Alsof hij zich dagelijks aftrekt op anale seksscènes in gratis trailerfilmpjes op internet. Jullie kennen ze wel, die mannen. Het zijn van die vadsige, onzekere types, waar de sociale onhandigheid vanaf druipt.
En ja... Na een saaie, lange werkdag gaat mijn verveling zijn tol eisen. Als ik met een half verschrompeld hoofd naar mijn beeldscherm zit te staren en Erwin laat zijn gezicht zien, dan gebeurt er iets met me.
De walging die ik voel begint me te intrigeren. Zou seks met Erwin, de perverseling, ook echt zo smerig zijn als ik het me voorstel? Misschien is het wel zo vies, zo smerig, dat het geil wordt. Dat ik me tijdens het neuken in moet houden om niet te kokhalsen. Dat ik, terwijl hij al z?n fantasieën op mij uitoefent, zo gruwel van hem dat ik iedere stoot van zijn kleine, kromme pik drie keer zo hard voel aankomen. Ik wil daar dan gewoon liggen, op mijn buik en met mijn kont in de lucht. Om hem te laten doen wat hij doen wil met mij. Alsof ik de pop ben met het plastic kutje dat hij ergens achterin zijn kast onder een stapel oude broeken heeft verstopt.
Ongemakkelijk kijkt hij me aan, als hij doorkrijgt dat ik hem van top tot teen analyseer en observeer. Zijn wangen kleuren rood en niet alleen zijn wangen. Het blijkt dat hij zo iemand is die rood wordt tot zijn schouders. Zijn brilletje staat scheef, hij stoot tegen een bureau en hij veegt met zijn mouw de druppels van zijn voorhoofd terwijl hij weggaat.
Ik lach erom. Die Erwin.
Je moet er toch niet aan denken.
Alex.