|
Gek genoeg is De Ware voor mij iemand die vooral niet te beschikbaar is (want dan raak ik uitgekeken), maar ook niet zo onbereikbaar dat ik mezelf er goed mee kan schaden (hoi algemeen directeur). Ik zoek naar iemand die ik bijzonder vind en die ik voor me moet winnen. Waar ik soms alleen bij stil vergeet te staan, is dat de jongen die ik op dat moment als De Ware heb bestempeld, mij niet per definitie door een soortgelijke bril hoeft te beschouwen. Soms dan ga ik zo op in de illusie van de totale liefde, dat ik eigenlijk niet eens meer merk wanneer de ander niet in mij geïnteresseerd is. Geloof me, dat kan een behoorlijke afgang tot gevolg hebben.
Zo had ik drie weken geleden al mijn zinnen gezet op Rafaelo, een zoals de naam al doet vermoeden goddelijke Italiaan met een volle bos krullen en van die diepgekleurde, mysterieuze ogen. Ik kende hem van het stappen; we kwamen elkaar vaak tegen in dezelfde dansgelegenheid en meermaal had dat geleid tot leuke gesprekken en eenmalig tot een intens gepassioneerde zoen. Vanaf dat moment was het duidelijk dat Rafaelo De Ware voor me was. Ik zou op vrijdag gaan stappen met mijn vriendin en besloot hem twee dagen daarvoor een smsje te sturen.
"Is deze mooie Italiaan nog in het uitgaansleven te vinden deze vrijdag? -xo- Alex"
Vanaf dat moment begon het wachten. Veel vrouwen zullen dat wel herkennen. Alsof je pas weer mag ademhalen zodra je een reactie hebt. Ik liep rood aan, blauw, op een gegeven moment zelfs zwart, maar een reactie kwam er niet. Pas toen ik al onder de zoden lag, hoorde ik eindelijk een mager piepje vanuit mijn handtas. Rafaelo. Dolgelukkig en strontzenuwachtig opende ik zijn berichtje. Wat zou deze prins van Italië antwoorden op mijn indirecte voorstel?
"Weet ik nog niet, grtz Raf"
Verdwaasd staarde ik naar het schermpje van mijn telefoon. Er was zo ontzettend veel mis met zijn smsje. Niet alleen was het uitzonderlijk onverschillig; de 'grtz' maakten het geheel pas echt compleet. Alsof ik een ouwe maat van hem was, één die hij had leren kennen op de middelbare school. Zo van: we hoeven elkaar maar aan te kijken en we begrijpen elkaar. Dus hoe minder woorden hoe beter, ja toch Raf, jaaa toch. Dit kon niet! Met een gevoel van diepe onzekerheid liet ik de helft van de dag aan me voorbij gaan. Toen besloot ik nog een smsje te sturen. Voor De Ware moet je tenslotte wel je best doen.
"Dat klinkt niet erg overtuigd. Kan ik je ergens mee overhalen?"
Er ontstond een smscontact waar ik voor mijn gevoel al mijn energie aan verloor. Ik die uit alle macht probeerde om hem te enthousiasmeren, hij die continu een houding aannam waaruit bleek dat hij het allemaal wel prima vond, 'thanks, but no thanks'. Doodongelukkig stopte ik die vrijdagavond mijn telefoon in mijn tas. "Dit is verschrikkelijk?, zei ik tegen mijn vriendin, "Rafaelo ziet me niet staan!? "Joh?, zei zij nog opbeurend, "Misschien is ie niet zo van het smsen en houdt hij meer van face to face.?
Ik knikte gerustgesteld, dat moest het zijn.
Die avond liep ik Rafaelo inderdaad tegen het lijf. Hij lachte me gemaakt toe, maar maakte zich algauw weer uit de voeten. Zwaar gefrustreerd besloot ik het op een zuipen te zetten. Na vijf shotjes tequila en vier bier was ik klaar voor de confrontatie.
"Rafaelo?, zei ik met dubbele tong, terwijl ik mijn arm om hem heen sloeg en hem daarmee uit zijn evenwicht bracht, "Rafaelo nou moe je is goed luistereh.? Rafaelo keek angstig naar zijn vrienden, maar vervolgens weer naar mij met een blik die je zou kunnen vergissen voor interesse. "Ik wou je nouw toch es effe meegeveh dat ehhh,? we verloren weer bijna ons evenwicht, "het eh, nou da?k je echt een onwijzuh leuke vent vind maar dat je? met je krullen - EN ALLES - niet hoeft te denken dat ehh, nou ja, dat ik voor het oprapen ben.? Rafaelo fronste zijn wenkbrauwen en zei iets tegen zijn vrienden in het Italiaans. De jongens lachten. Op dat moment kwam mijn vriendin in actie. "Kom lieverd, ik neem je mee.?
"HOEZOOO??, riep ik veel te hard, mét de nodige consumptie, "IK WAS NOG HELEMAAL NIE UITGESPROKEN MET RAFAELOOW!" "Geloof mij nou maar.? Mijn vriendin trok me mee en ik hoorde hoe Rafaelo en zijn vrienden in lachen uitbarsten.
"Heb ik me stierlijk belachelijk gemaakt??, vroeg ik haar zachtjes. We gingen op een bankje zitten. "Ja. Maar het is ook echt een lul. Weet je wat hij tegen zijn vrienden zei?? Mijn ogen werden groot. "NEE??
"Dat je zo bezopen was, dat hij je nu zelfs niet meer de moeite waard vond om te? Nou ja, je weet wel.? Mijn vriendin had blijkbaar toch nog iets opgestoken van haar Italiaanse zomerliefde.
Treurig liet ik mijn hoofd hangen. En alsof het nog niet erg genoeg was, kreeg ik vrijwel direct daarna de hik. "Weer een Ware misgelopen?, zei ik teleurgesteld. Mijn vriendin sloeg een arm om me heen. "Ach joh, als hij zich zo gedraagt, stelt hij vast niks voor.?
"Nee?, zei ik bevestigend en licht gerustgesteld, "hij heeft vast een hele kleine? *hik*...?
Alex.
|
