ZeTest: De Royal Ascot paardenrace

Met een deftige glimlach wuift Hare Majesteit Koningin Elizabeth ons statig toe vanuit haar koets, die onder luid gejuich van het aanwezige publiek langs de tribunes rijdt. Enthousiast wordt er naar haar teruggezwaaid en mijn Hollandse vriendinnen en ik zwaaien mee. We staan op de tribunes van het koninklijke raceparcours van Royal Ascot. Hier worden sinds 1711 elk jaar in juni paardenraces gehouden. Het zijn echte koninklijke races waar ook paarden van de Britse koninklijke familie aan deelnemen en waarbij de het Koninklijk echtpaar dagelijks aanwezig is.  

Het koninklijke parcours ligt op steenworp afstand van Windsor Palace, waar de koninklijke familie regelmatig vertoeft. In 1711 ontdekte Koningin Anne het stuk land bij East Cote, zoals het toen heette. Het was erg geschikt om er paardenraces op te organiseren. Op zaterdag 11 augustus 1711 werden de allereerste races hier gereden. Het was toen wat kleinschaliger dan tegenwoordig, maar door de jaren heen is het evenement uitgegroeid tot een groots internationaal en koninklijk fenomeen.

Wat houdt het precies in?
Vijf dagen lang worden er zo?n zes races per dag gereden. De drukste en meest bekende dag van de hele race is de Gold Cup Race die ook wel Ladies? Day wordt genoemd. In eerste instantie kon men alleen naar Royal Ascot op uitnodiging van de regerende monarch en waren er strenge kledingvoorschriften houden. Door de jaren heen zijn er verschillende gebouwen en tribunes bij gebouwd en daar kan je nu gewoon kaartjes voor kopen. Ook is er geen dresscode, behalve dan voor de Royal Enclosure. Daar mag je nog steeds alleen met een uitnodiging van de koningin in je hand en een hoed op je hoofd naar binnen. 

Cocktailjurkjes en rose
Wij hebben wellicht geen uitnodiging van Hare Majesteit, maar koninklijk voelen we ons wel. Voor de gelegenheid hebben we cocktailjurkjes uit de kast gehaald, de Choo?s en Louboutins gepoetst en nieuwe elegante hoedjes aangeschaft.  De zon schijnt volop en met een ijskoud glas rosé in de hand klinken we prinsheerlijk op wat een geslaagde middag lijkt te worden.

En dan begint de eerste race. De paarden schieten weg zodra het startsein klinkt. Hoe dichter de paarden bij de eindstreep komen, hoe harder het publiek schreeuwt. Onder luid gejuich komt de winnende jockey de finishlijn over. Misschien moet ik ook eens een wedje leggen, want het lijkt me in elk geval ongelooflijk bevredigend. Dus ik probeer me even later door de enorme mensenmassa een weg te banen naar de bookies, wat nog een hele klus blijkt.

Dag zon!
Ondertussen pakken donkere wolken zich vlak boven me samen en komt het enkele seconden later met bakken uit de lucht. Dat terwijl ik m?n paraplu aan vriendin A heb gegeven, die lekker droog op de tribune zit. Langzaam zakken m?n Choo?s steeds verder de modder in. De bloemen op m?n hoed hangen er slapjes en verlept bij en m?n inmiddels kletsnatte cocktailjurkje plakt aan m?n benen. Maar ik moet en zal dat wedje leggen. Achteraf had ik dat ik beter niet kunnen doen, want ik heb helaas gewed op het paard dat als laatste de finish bereikt.

Volgens goed Engels gebruik besluiten we om de misère weg te spoelen met een glas Royal Blush: de speciale Ascot-cocktail. Bij de rosé-bar staat een vorstelijke rij, maar na een goed half uur hebben we allemaal een glas met het vrij royaal geprijsde vocht kunnen bemachtigen. £6.50 voor een glaasje drank dat verdacht veel naar Roosvicee smaakt. Dan besluit vriendin B dat ze honger heeft. Door de mensenmassa die steeds groter lijkt te worden, begeven we ons naar het voedselgedeelte. In plaats van een sjiek verwachte oester- en kaviaarbar, treffen we een oneindig lange rij aan die naar de Front Runner Grill kronkelt waar ze ham- en kipburgers verkopen. Een goeie drie kwartier later staan we met z?n allen om een plantenbak vol geraniums onze half lauwe en wederom veel te dure burgers naar binnen te werken. Niet echt majestueus.

Einde aan een koninklijke dag
Dan breekt er bij de geraniumbak naast ons opeens een onenigheidje uit dat uitmondt in een heus handgevecht. De twee mannen worden even later door de politie in de handboeien geslagen en afgevoerd. Als het dan weer begint te plenzen, barst vriendin C, die heel moedig haar irritaties heeft weten te verbergen, in huilen uit en mompelt dat ze naar huis wil. De andere vier en ik zijn het roerend met haar eens.  

Teleurgesteld trippelen we op onze met modder besmeurde Choo?s en Louboutins terug naar de trein. Bij Clapham Junction, het drukste treinstation van het land en tevens ons eindpunt, besluiten we weer volgens goed Engels gebruik nog een afzakkertje te nemen in de pub. En dan wordt het onder het genot van ordinaire biertjes, toch nog een gezellige avond.

Meer weten over Royal Ascot? Kijk dan op www.ascot.co.uk