Last Woman Standing: Een zoen onder een wilg
Mijn relatie met Marnix begon vrij luchtig. Toen we na de vakantie in Portugal besloten af te spreken, stelde hij voor een bruin café op te zoeken in zijn stad. Hij woonde gelukkig niet ver van mij vandaan, waardoor ik het prima voor mezelf wist te vergoeilijken dat ik alle trein-moeite diende te nemen voor de eerste date. Toen ik arriveerde, bleek hij te laat. Ik stond wat onhandig met mijn handen in mijn zij om me heen te kijken, toen ik plotseling van achter me een fietsbel hoorde rinkelen. Het was hem; mijn hart sloeg over. Ik was het niet gewend van mezelf om me zo nerveus te voelen voor een date met een jongen.
"Wat zie jij er lekker uit!", riep hij onbeschaamd. Mijn wangen kleurden rood, maar ik liet me niet kennen.
"Pfff, en jij? Jij dacht van: 'nah, ik ga maar gewoon zo?' Je valt een beetje uit de toon." Hij gaf me één van zijn befaamde knipogen en nodigde me uit op zijn krakkemikkige bagagedrager. Ik twijfelde geen moment en sprong achterop. 'Het avontuur tegemoet', dacht ik nog.
We belandden inderdaad in een bruine kroeg waar hij iedereen leek te kennen. Ik heb op een avond nog nooit zo veel handen hoeven schudden. Het viel me op dat Marnix een zware drinker was; hij tikte het ene na het andere speciaal biertje achterover. Ik probeerde hem bij te houden met mijn rosé, maar het was geen doen. Toen we ons op een gegeven moment hadden afgezonderd van al zijn kennissen door in een hoekje te gaan zitten, stelde ik hem een vraag die mij al de hele avond bezighield.
"Hoe komt het dat je zo ongrijpbaar bent, Marnix?"
Ik had op z'n minst een verbaasde blik verwacht, maar Marnix stak heel stoer een sigaretje op en veegde een lange haar uit zijn gezicht. "Omdat ik daarvoor kies."
"Je wilt ongrijpbaar zijn?"
Hij knikte. "Hoe anders houd ik een vrouw zoals jij op haar tenen?"
Marnix had gelijk. Ik liep al de hele avond op mijn tenen. Ik wist alleen niet goed of het iets was waar ik me prettig bij voelde. Ik was me er continu van bewust hoe ik overkwam, ik kon me niet laten gaan of gemakkelijk voelen. Hij daagde me uit, hij bleef me teasen en de blikken die hij soms aan andere vrouwen gaf, maakten me gek van jaloezie.
Misschien had ik toen weg moeten rennen, maar ik kon het niet. Ik wilde deze man voor mezelf alleen.
Rond een uur of vier 's nachts liepen we zwalkend door de straten van zijn stad. Ik had een arrogante houding aangenomen die hem tot het uiterste dreef. Hij liep achter me aan als een hondje. Het voelde heerlijk. We namen plaats onder een grote wilg en zaten daar honderduit te kletsen. Toen zoende hij me. De zoen was ontzettend intens, het was alsof ik zweefde, alsof al mijn twijfels over mannen in het verleden van me afvielen.
Ik wilde Marnix. Ik wilde hem voor mezelf.
En hij?
Hij wilde mij ook wel... Op zich.
Alex.