ZeMama: Het stinkt hier!

Als ik niet meteen reageer ? omdat ik van schaamte onder een rek met aanbiedingen ben gekropen - herhaalt hij het nog een keer, een volumetje harder: "KIJK MAMA! DIE MEVROUW HEEFT DIKKE BILLEN!" En even later klinkt het nasaal: "Ieks! Het stinkt hier heel, héél erg naar poep!", terwijl we naast een bejaarde - maar zeker niet dove - man staan, die inderdaad overduidelijk toe is aan een verschoning van zijn Depend.

Gilles de la Tourette
De keren dat ik mijn oudste zoon met een vuurrood hoofd terechtwijs, hard fluisterend tussen opeengeklemde kaken zoals alleen een tot wanhoop gedreven moeder dat kan, zijn ontelbaar: "Hoe vaak moet ik het nog zeggen?! Al loopt er iemand voorbij met de oren van Dombo of de neus van Pinokkio, zelfs al zie je Grote Smurf in een visnetpanty vijf kratten bier in zijn winkelkarretje laden: Je. Houdt. Gewoon. Je. Mond. Oké?!"
Toch blijft het lastig voor hem. Zijn kinderbrein heeft de logica noch het empatisch vermogen om tactisch met deze oudertergende situaties om te gaan. En al zou hij het begrijpen, zijn innerlijke Gilles de la Tourette is gewoon sterker dan hij.
 
Loeihard
Ook deze zomervakantie sjok ik met hem door een supermarkt. Zoals altijd staat hij als een kapitein op de voorsteven van het supermarktkarretje.
"Mam, mag ik dadelijk de groente weggeven?", roept hij opeens.
Ik kijk hem niet begrijpend aan: "De groente weggeven, wat bedoel je?"
Hij wenkt me naar zich toe, pakt mijn oor en fluistert loeihard: "Bij die meneer met die groene jas en die hele, HELE grote neus, die er dan een stickertje op plakt." En hij bestudeert mijn gezicht even, of ik hem wel begrijp.

Un cornichon énorme
Ik kijk zo onopvallend mogelijk om me heen. Jeetje! De man van de groenteafdeling heeft inderdaad een gok als een uit de kluiten gewassen augurk.
Glunderend kijkt mijn zoon me aan: "Goed hè mama, dat ik dat niet hardop zei?"
Ik klop hem op zijn schouder. "Hartstikke goed, jongen."
Dat de Franse groenteman er waarschijnlijk geen woord van heeft verstaan, al had mijn zoon het met een megafoon door de E. Leclerc getoeterd, laat ik gemakshalve achterwege.
________________________________________________________________________________________

Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.