Amazones vertellen hun verhaal: Helma

In oktober 2009 schrok ik midden in de nacht wakker van een heftige steek in mijn tepel. Toen ik naar mijn borst greep, in een reflex, voelde ik daar een knobbel. Voor mij stond toen al vast dat het niet goed zat. In 2008 - ook in oktober - kreeg mijn zus te  horen dat ze borstkanker had, ik heb het van dichtbij meegemaakt. Ik ben toen meegegaan naar afspraken met de oncoloog en naar de bestraling. Enfin, het voelde niet goed voor mij.

Verdachte plekjes
Gelukkig kon ik al snel naar het ziekenhuis om een echo te laten maken. Daarop waren twee 'verdachte plekjes' te zien. De punctie die volgde gaf meer duidelijkheid: het zag er inderdaad niet goed uit. Eigenlijk schrok ik niet eens heel erg, ik had het al verwacht. Ik belde mijn moeder op een rustige toon op, en liet mijn man mijn zus bellen. Ik wilde het liefst een borstbesparende operatie, dus ik moest nog een MRI laten maken om duidelijk te zien of er niet nog meer 'verdachte plekjes' te zien waren.

Een paar dagen later bleek uit de MRI dat het inderdaad twee plekken waren die er niet goed uitzagen. Omdat er de volgende dag iemand was uitgevallen op het operatieschema, was ik meteen aan de beurt. De arts wilde mijn tepel zo mooi mogelijk houden en heeft om die reden dus heel voorzichtig gesneden. Dat hield wel in dat ik extra bestralingen moest ondergaan, om zeker te weten dat alle verkeerde cellen aangepakt zouden worden.

Bestralingen
Ik heb 35 bestralingen gehad. Het vermoeiendste aan de bestralingen was dat ik elke dag naar het ziekenhuis heen en weer moest. De bestralingen zelf vielen wel mee. Tegen het eind van de 35 behandelingen werd mijn borst wel erg rood en behoorlijk pijnlijk, maar dat was ook vrij snel weer weg. Ik had eind januari de laatste bestraling en 12 februari moest ik voor de eerste chemo komen. 

Angst voor naalden
Ik ben altijd als de dood geweest voor naalden en kwam nu natuurlijk - door het hele traject - veel met ze in aanraking. Bloed prikken, MRI met infuus, chemo's, operatie. Op elk moment kwamen de naalden voorbij. Na de vierde chemo kreeg ik trombose in mijn arm en moest daardoor zes weken aan de bloedverdunners, ook via injectie. Veel mensen doen die prikken zelf, maar dat durfde ik dus niet.

Wat mij het meest bijstaat aan de chemokuren, is de enorme vermoeidheid die het met zich meebracht. Natuurlijk was ik er ook ziek van, maar het viel me op dat ik er voornamelijk erg moe van werd. Op een gegeven moment had ik nog maar ongeveer 50% van de energie die ik normaal gesproken had. Heel frustrerend!

De nasleep
Toen ik de laatste chemokuur erop had zitten, dacht ik dat het allemaal wel snel voorbij zou zijn. Maar toch merk ik nog veel van het feit dat ik borstkanker heb gehad. Zo zijn mijn borsten niet meer even groot, heb ik constant het gevoel alsof er een 'pin' in mijn borst zit en heb ik last van mijn arm door de trombose. Ook is het vertrouwen in mijn lichaam weg. Als ik vroeger rugpijn had, stond ik daar niet zo bij stil. Maar nu ben ik stiekem toch bang dat de kanker terug is en door mijn hele lichaam is uitgezaaid. Verder blijkt dat borstkanker in mijn familie vaak voorkomt. De kans dat het bij mij terugkomt is 20% tot 30%. 

Mijn leven is veranderd sinds ik in oktober 2009 te maken kreeg met borstkanker. Op de website van de stichting Amazones vond ik veel steun. Ik kreeg contact met lotgenoten die weten hoe je je voelt en die je niets hoeft uit te leggen. In mijn omgeving mis ik dat wel eens. Iedereen steunt me gelukkig ontzettend, maar ze weten niet écht wat ik doormaak. De andere Amazones wel.

Wat ik de lezeressen van Ze.nl mee wil geven is, dat ze moeten vertrouwen op hun gevoel. Zit er iets in je borst(en) wat je niet vertrouwt, laat je doorsturen naar het ziekenhuis. En vrouwen boven de vijftig? Ga naar die bus voor bevolkingsonderzoek en laat een mammogram maken.
________________________________________________________________________________________

 

Stichting Amazones zet zich in voor jonge borstkankerpatiënten. De website met bijbehorend forum is een drukbezocht lotgenotenplatform, waar vrouwen informatie en herkenning vinden, hun verhaal kwijt kunnen, en ook nog kunnen lachen. Deelname aan het Amazone-netwerk is gratis en de site is voor iedereen toegankelijk.

Maar de site en het forum draaien niet zomaar, daar is geld voor nodig. Jij kunt hen steunen: een donatie op giro 4340044 te Haarlem t.n.v. Stichting Amazones is zéér welkom. Dus, mocht je je geroepen voelen en, net als wij van Ze.nl, de Amazones een warm hart toedragen, draag wat bij!