ZeMama: Mag ik bij Kevin spelen?

Begrijp me goed: ik ben dol op hotpants en glitterblousjes, maar dan wel bij Kim Holland. Niet bij de moeder van het kind waar mijn zoontje mee wil spelen. Dat mag je bevooroordeeld vinden, best. Maar laat ik er dan nog aan toevoegen dat Kevin altijd opschept dat 'zijn vader gevochten heeft met de politie', dat hij dagelijks straf krijgt in de klas en dat zijn ouders wonen in een wijk waar ik zelfs overdag niet in mijn eentje doorheen durf.

Control freak
Mijn zoontje zit pas een maand of vier op de kleuterschool en de enige bij wie hij ooit heeft gespeeld, is zijn vriendinnetje Emma dat hier om de hoek woont en van wie we de ouders goed kennen. Gezellig samen knutselen, want dat doen meisjes. Lekker veilig. Daar houdt mammie van. Mammie houdt van vingerverftekeningen en zelfgeregen kralenkettingen. Niet van wilde jongensspelletjes en al zeker niet van Kevin. Want mammie is stiekem een beetje een control freak.

Sex en De Dood
Eigenlijk vind ik dat hele spelen-bij-vriendjes maar niets. Je kent die ouders niet, je hebt geen zicht op wat er gebeurt of waar je kind allemaal komt. Je hebt ouders die het normaal vinden dat een kind van vier zonder toezicht een paar straten verderop speelt. Of vaders die een onbeveiligde cirkelzaag in de schuur hebben staan, naast de kinderfietsjes. Je hebt mensen die 'als hobby' een terrarium vol boa constrictors hebben. "Wil je hem een keertje aaien? Mag wel hoor."

En wie weet wat anderen je kind allemaal wijsmaken? Over de dood, geloof of sex, onder het mom van 'alles moet maar bespreekbaar zijn' of 'kinderen hebben recht op een eerlijk antwoord'. Zie ze dan nog maar eens van hun trauma af te krijgen.

Knutselen
Tuurlijk, ik wist dat deze dag ooit zou komen. Maar ik geloof dat ik er nog niet helemaal aan toe ben.
"Bij Kevin? Weet je het zeker?", zeg ik tegen mijn zoontje. "Bedoel je de Kevin die jou vorige week nog met een stok mepte omdat jij je gogo's niet wilde afgeven? Kevin die jou een *stout woord* noemde omdat jij eerder bij de skelters was dan hij? Kevin die zijn drinkbeker in je nek heeft uitgegoten?"
Mijn zoontje aarzelt even.
"Laat maar, mama. Ik ga wel met Emma knutselen vanmiddag."
"Heel verstandig, jongen. Prima keuze."

Natrekken
Toch voelt het niet goed. Het probleem is er niet mee opgelost, alleen uitgesteld. Hoe weet je nu welk klasgenootje of vriendje geschikt is voor je kind om mee te spelen? Tja, dan ga je toch vooral af op de ouders. En op vooroordelen.

Een dag later komt mijn zoon uit school. "Mama, ik wilde bij Kevin spelen maar dat mocht niet van zijn moeder."
"Wat nou?!", zeg ik gepikeerd. "Moest ze ons eerst nog natrekken via Google of zo?"
Mijn zoon kijkt me niet-begrijpend aan.
"Nee, Kevin moest naar pianoles vanmiddag."
________________________________________________________________________________________

Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.