Telefoons en hun mensen
Als je een keer wilt lachen: zoek eens een café of restaurant op. Echt waar. Wanneer? Wanneer je wilt. Zodra je er één hebt gevonden, ga je zitten. En dan? Dan niks. Kijken. Af en toe aan je koffie nippen. Beetje slurpen. Zo nu en dan iets opschrijven. Maar vooral rondturen. Wat je ziet, zijn mensen aan tafels. Mensen die diep geconcentreerd zijn en een conversatie hebben, alleen niet met elkaar. Wel met de rest van de wereld. Hoe ik dat weet? Ik zit ook op Twitter. Buiten werktijd, dat wel. Als ik dan mijn to do-lijst heb afgewerkt, bekijk ik zo eens wat er allemaal is gezegd op een dag. Geen leesmap meer nodig, zal ik maar zeggen.
Wacht even, hoor
Ik ben Gekke Henkie niet en begrijp dat dingen delen via internet dagelijkse kost is. Het interesseert mij ook niet of je dat vanaf een pleebril of, om maar wat te noemen, een hijskraan doet. Sommige mensen doen het alleen ook als je met hen in gesprek bent. Veul. En vaak. Zit je net in dat bruincafé aan het gist met die vriend of vriendin (in het ergste geval: een vriend of vriendin die je al een jaar of zeventig niet hebt gezien), dwaalt hun blik al in de eerste minuut af. ?Wacht even", zeggen ze dan, ?ik zet even je glas op de foto, nu hij nog vol is. Kan iedereen zien dat we het zo gezellig hebben.? Klik. Fijn, denk je. Dan kunnen we nu door met het gesprek, want ik heb je immers al zeventig jaar niet gezien! Verkeerd gedacht. Heel erg verkeerd gedacht.
Nee, wacht nog heel even
?Wacht nog heel even, hoor", krijg je te horen als je probeert het gesprek voor te zetten, ?ik moet het nu nog echt op Twitter zetten. Eens zien. Ja, gelukt!? De uren daarop wordt er veel gedeeld, behalve met jou. Wordt er geen foto van de drankjes gemaakt, dan wordt er wel gelachen om wat iemand zegt. Dan blijkt dat Britt Dekker weer iets heel onnozels heeft gezegd en Nico Dijkshoorn juist weer iets heel scherps. Het lukt je steeds zo?n drie minuten om de aandacht van je gesprekspartner te trekken, maar Twitter en Facebook zijn sterker. Daar gebeurt het. Iedere twee seconden krijg je nieuwe informatie. Die zit nu te poepen. Die gaat naar een feestje waar hij niemand kent. Weer een ander pist over het juryoordeel van Dan Karaty heen. En dat ene meisje zegt dat ze lekker weekend gaat vieren. Jij zou lekker naar de kroeg gaan.
Dan maar zo
Nadat je gesprekspartner eigenlijk een avond lang naar de kroeg is geweest met 1253 volgers, vertrek je wat verslagen en hikkend naar huis. Bij verveling is dat glas bier zo besteld, immers. Balend en boerend plof je neer op de bank, om vervolgens te peinzen over waarom je amper de aandacht kreeg. Tot voor kort deed ik dat ook. Nu ga ik er iets mee doen. Voortaan komt alles vanaf de barkruk op Twitter. Live, in 140 tekens sharp, iedere twee seconden. Zegt degene met wie ik ben tenminste nog eens iets terug! Maar nu eerst een column over mensen en hun telefoon of nee, telefoons en hun mensen. Op naar een café. Die stilte. Héérlijk.
