Vreselijk: Over koetjes en kalfjes praten

Natuurlijk niet, maar sommige mensen zijn gewoon niet gemaakt om te kletsen om het kletsen. Ik ben daar één van. Het is niet dat ik altijd maar serieus ben, niet tegen lichtzinnige grapjes kan of alleen maar filosofische wartaal uitsla. Maar als iemand tegen mij over het weer begint, ben ik snel vertrokken. Is het niet letterlijk 'weg, de kamer uit', danwel in gedachten. Het kan nogal arrogant overkomen, mijn afdwalende blik. Nu moet ik in mijn werk nogal veel praten en nog meer luisteren. En het is moeilijk om aandachtig te blijven luisteren als ik tijdens een drukke dag word geconfronteerd met algemene uitspraken die ik te vaak heb gehoord om er nog spontaan op te kunnen reageren. En dus probeer ik vriendelijk te glimlachen en terug te praten, terwijl ik de groeiende frustratie probeer te negeren.
"Wat een weertje hé?"
"Ja, over blauw gesproken?"

Maar het geldt voor mij niet alleen op het werk. Misschien ken je het wel, de ontmoetingen op straat of in de kroeg. Iemand vraagt hoe het met je gaat en jij hoort daarop te antwoorden met: 'Goed! En met jou?? Deze ongeschreven regels horen blijkbaar bij onze maatschappij, maar mij kun je er niet mee interesseren. Waarom? Omdat het een grote weerzin bij me opwekt en ik me na zo?n vluchtig ?gesprek? leeg voel en een beetje een verrader. Het is het betekenisloze en het gevoel van toneelspelen, zonder vermaak. Ik wil gewoon niet dat iemand me vraagt hoe het met me gaat als het antwoord hem of haar niet interesseert. Overdreven? Ik vind van niet: gevoelens zijn nooit hypocriet (citaat uit Phileine zegt Sorry).     

The meaning of life
Gisteren sprak ik hierover met een vriendin. We waren het er al snel over eens dat het niet erg is, dat je het beste altijd jezelf kan blijven. Als ik mijn authentieke zelf wil zijn, kan ik me dus niet verstoppen voor mijn gevoelens en gedachten. Het is vreemd hoe je soms pas in gesprek met iemand anders iets over jezelf te weten komt. Maar op dat moment besefte ik: ?dit is wie ik ben, de frustratie voel ik echt?. Waarom niet gewoon omarmen? Ik praat graag en veel, over van alles, maar het moet wel ergens over gaan. De zin van het leven (hoe zweverig het ook mag klinken), de betekenis van verhalen, gevoelens, onze ik-heb-het-drukker-dan-jij-maatschappij en ga zo maar door. En als ik al over de dagelijkse beslommeringen praat, dan is het meestal met een sarcastische ondertoon, want zonder humor raak ik mezelf kwijt.  

Helaas, er is wel een valkuil. In contact met onbekende mensen, loop ik vaak vast op dit punt. Als een man op me afkomt in een kroeg met een corny openingszin, wil ik het gesprek meteen tot een hoger niveau tillen. Dit werkt bijzonder afschrikwekkend. Meerdere malen heb ik ervaren hoe mensen afdruipen na een heel persoonlijke vraag (?Wat is jouw doel in het leven??) of verregaande stelling (?De bio-industrie moet in één klap worden afgeschaft'). Zij willen dit meestal niet horen, zijn geïnteresseerd in prietpraat om het ijs te breken. En al snel zit ik weer in m?n uppie, na te denken over de oplossing. Weer verknald.

Accepteren of veranderen?
Maar uit zelfbehoud kan en wil ik dit niet veranderen. En dus zal ik het moeten accepteren, volgens het gezegde: accept what you cannot change and change what you cannot accept. Ik kan alleen maar hopen dat ik op deze manier mensen blijf ontmoeten die zijn zoals ik. Dat op een avond iemand mijn vraag beantwoordt met: "Dat heeft nog nooit iemand aan me gevraagd! Zullen we wat drinken, terwijl ik daarover nadenk?"

Herken jij jezelf hierin? Of haal jij juist veel voldoening uit praten over koetjes en kalfjes?