Uit de kast

Je bent in de bloei van je leven en plots merk je dat je anders bent dan je vriendinnen. Waar zij naar mannen kijken, vind jij vrouwen veel interessanter en word je zelfs verliefd op een vrouw. Maar? hoe ga je dat je omgeving vertellen?
 

Het moment dat je je familie en vrienden moet vertellen dat je niet op mannen maar op vrouwen valt, is een moment dat je misschien liever overslaat. Wat zullen ze zeggen? En wat zullen ze denken? Allerlei gedachten spoken door je hoofd. Maar het moet. En dan ga je het gesprek aan. ?Mam, ik moet je wat vertellen??
 

Kim (26): ?Ik kwam uit de kast toen ik achttien jaar was. In de tijd dat ik realiseerde wat ik voelde voor een ander meisje besefte ik eigenlijk pas dat ik me al jarenlang aangetrokken voelde tot vrouwen. Er vielen een hoop dingen op zijn plek. Bijvoorbeeld, als vriendinnen die een televisieserie of film keken en de mannelijke hoofdpersoon helemaal te gek vonden, vond ik de vrouwelijke hoofdpersoon eigenlijk veel interessanter en leuker. Hoelang ik toen al wist dat ik lesbisch ben, weet ik niet zo goed. Ik was nooit zo bezig met verliefd zijn of vriendjes. Ik kreeg wel een vriendje toen ik een jaar of zeventien was, maar dat was het toch ook niet. In die tijd realiseerde ik me dat ik gevoelens voor een meisje had. Dit bleek wederzijds, wat resulteerde in een relatie. Toen ik een relatie kreeg met haar, heb ik het verteld tegen vrienden en familie. Ik heb er geen moment over getwijfeld om het wel of niet te vertellen.
 

Het is altijd afwachten hoe mensen reageren op zoiets, zeker als je eerst een tijdje een vriend hebt gehad en dan vertelt dat je een vriendin hebt. Gelukkig waren de reacties erg positief. Sommige mensen hebben wat meer tijd nodig om eraan te wennen, maar dat is logisch. Mijn familie was gelukkig erg positief. Mijn beste vriendin reageerde met de woorden: 'Maar dat wist ik toch eigenlijk allang'. Dat is echt heel erg fijn om te horen. Ik heb er niet echt tegenaan gehikt om het te vertellen, uiteraard was er wat gezonde spanning, maar verder geen moeite. Hier ben ik heel blij om.?

 

Marieke (25): ?Ik heb mijn coming out gehad toen ik ongeveer twintig jaar was. Ik wist onbewust aan het eind van de basisschool al dat ik lesbisch was, maar ik wilde het helemaal niet. Ik vond het verschrikkelijk! Ik probeerde me op jongens te focussen en verliefd te worden, maar het lukte gewoon niet. De reden dat ik het zo verschrikkelijk vond om lesbisch te zijn, is omdat ik uit een gelovig gezin kom waar dit taboe is. Ik heb zo vaak geprobeerd om het te vertellen aan mijn ouders, maar ik was ontzettend bang voor hun reactie. Het goede moment leek maar niet te komen. Uiteindelijk heb ik het m?n familie met trillende stem verteld tijdens het avondeten. Ze reageerden precies zoals ik verwacht had, en zoals ik niet gehoopt had: ze zeiden dat het iets tijdelijks was, dat het wel te genezen was. Verschrikkelijk! Ik raakte zó gefrustreerd! Ik heb geen relatie en alleen stiekeme korte flings gehad, misschien onbewust ook wel omdat ik weet dat mijn ouders dat moeilijk vinden. Gelukkig zijn ze inmiddels redelijk bijgedraaid. Ik weet dat het ook moeilijk voor ze is vanwege hun geloof en hun omgeving. Maar ik heb er vertrouwen in dat ze uiteindelijk mij en mijn toekomstige vrouw zullen accepteren.?

 

Charlotte (23): ?Ik was achttien jaar toen ik uit de kast kwam. Onderbewust wist ik al sinds mijn kindertijd dat ik lesbisch was, maar voor mijn coming out was ik me er een paar maanden concreet bewust van. Ik kreeg verkering met een meisje. Toen besefte ik me dat ik dan toch wel echt lesbisch zou zijn.

 

Het was het moeilijkst om het mijn ouders en mijn broer en zussen te vertellen. Ik was enorm emotioneel en had al honderd keer geoefend wat ik wilde gaan zeggen. Uiteindelijk zei ik stamelend en tussen lange dramatische snikken door dat ik een vriendin had en dus lesbisch ben. Het eerste wat mijn moeder zei was: ?We zijn blij dat je het eindelijk vertelt.? Daar was ik eerst wat verongelijkt over, want als zij het al zo lang wisten, hadden ze het mij ook wel kunnen vertellen? Maar uiteindelijk was dit de beste reactie die ik me kon wensen. Ze hebben geduldig gewacht tot ik er klaar voor was en hebben mijn seksualiteit altijd gerespecteerd. Natuurlijk was het voor hen even wennen toen ik daadwerkelijk met een meisje thuiskwam, maar dat was het voor mij ook. Ik ben ze nog altijd dankbaar voor hun reactie.

 

Het traject voor zo'n coming out is logischerwijs heel emotioneel en moeilijk. Ik was bang dat vriendinnen me niet meer als vriendin wilden, omdat ze misschien bang zouden zijn dat ik me seksueel tot ze aangetrokken zou voelen. Dezelfde angst had ik bij mijn zusjes. ?Stel dat ze gekke dingen gaan denken als ik ze een knuffel wil geven.? Doodsbenauwd was ik daarvoor, maar tegelijkertijd wist ik dat ik geen andere keuze had dan het te vertellen. Mijn zusjes reageerden heel laconiek ? ?Oh, oké. Is dat alles?? - en eigenlijk gold dat voor iedereen in mijn omgeving. Er waren mensen met vragen, er waren mensen die eraan moesten wennen, maar niemand reageerde negatief of met onbegrip. 
 

Uit de kast komen is niet iets wat je één keer doet, het blijft je een leven lang achtervolgen. Bij iedere nieuwe persoon die je ontmoet, komt weer het moment dat je het moet vertellen. Het klinkt gek, maar dat blijft moeilijk. Ondanks het feit dat ik nog nooit een negatieve reactie heb gehad, blijft de angst daarvoor bestaan. Ondertussen heb ik honderden coming outs gehad, maar wennen doet het nooit.?

Ben jij lesbisch en hoe was jouw coming out?