ZeMama: Wakker zonder wekker

Met een welgemikte klap schakelt mijn man de babyfoon uit. Ik trek een kussen over mijn hoofd. Het is niet nodig om op de wekker te kijken hoe laat het is: ongeveer 5 uur, het vaste tijdstip waarop onze oudste zoon wakker wordt.

 

Eerst komt er een kreun, dan een zucht en vervolgens begint hij te zingen. Door de babyfoon klinkt het als een imam die zijn moskeegangers oproept tot gebed. En dat is wat ik op zo'n moment ook het liefst zou doen: op mijn knieën vallen en één of andere god smeken om dit nachtelijks terugkerende ritueel te laten stoppen. Want een kind van vier vragen of hij alsjeblieft niet meer wil zingen in zijn bedje is echt te sneu. Ik probeerde het één keer, waarop hij me met van die diepdroevige oogjes aankeek en antwoordde: "Maar dat was een speciaal liedje voor jou, mama." En denk maar niet dat je na die wake up call weer inslaapt. Naarmate onze zoon wakkerder wordt, gaat hij steeds harder zingen. Het gaat door alle kussens en oordoppen heen. 

 

Lumineus idee

"Nu is het genoeg",  zeg ik op een ochtend tegen mijn man. "We zetten een timer op zijn lampje en we spreken met hem af dat hij pas mag gaan zingen als dat is aangesprongen."

's Middags keert mijn man triomfantelijk terug van de Praxis. Vanaf nu zal onze nachtrust zorgvuldig worden ingeprogrammeerd. Die avond nemen we een extra wijntje en gaan we lekker laat naar bed. Rond 5 uur springt de babyfoon aan. Een fluisterstemmetje klinkt: "Lampje, ga eens aan! Laaaaaampje, waarom ga je niet aan?" Gefrustreerd ga ik naar hem toe. "Waarom kun je niet gewoon wachten?"

"Het duurt zo lang, mama. En ik wil mijn ogen niet meer dichtdoen, want dan zie ik het niet als het lampje aangaat." Hij denkt even na. "Eigenlijk wil ik iets dat geluid maakt."

 

Plan B 

Tijd voor Plan B. Mijn man bezoekt maar weer eens de Praxis, voor een wekker deze keer. Morgen is het zaterdag en dan zouden we heel graag een keer uitslapen tot minstens zeven uur. Misschien halen we zelfs half acht als we tegen onze zoon zeggen dat hij beneden mag gaan spelen, zodra zijn wekker is aangesprongen. Een extra half uurtje, zonder onze privémoskee op de achtergrond, wat een geniaal idee! Voordat onze zoon naar bed gaat, nemen we het plan met hem door. "De wekker gaat af om 7 uur. Je kleedt jezelf aan, komt even tegen ons zeggen dat je wakker bent en dan mag je beneden gaan spelen. Als je eerder wakker wordt probeer je gewoon weer te slapen, oké?" Onze zoon kan nauwelijks een glimlach verhullen. "Tuurlijk mama, ik ben al vier hoor." 
 

High five

's Ochtends om zeven uur springt de babyfoon aan. Trots op zijn nieuwe verantwoordelijkheid gaat onze zoon uiterst zorgvuldig te werk. We horen hoe hij zachtjes zijn bed uitkomt, gaat plassen, zijn handen wast, kleren aantrekt en vervolgens iets te enthousiast onze kamer binnenvalt. "Ik ben wakker, ik heb mijn kleren aan en nu ga ik naar beneden. Goed?" Na een goedkeurende hum van mijn man en een geeuw van mij, vertrekt hij.

"Mamaaaaa! Het is donker op de trap en ik kan niet bij het licht!"

"Pak de zaklamp maar die ik naast je bed heb gelegd", roept mijn man terug. 

In het halfdonker kijken we elkaar grijnzend aan. Wat zijn we toch slim. 

"Papaaaaa! Beneden is het ook donker!"

Ha, wij zijn op alles voorbereid. Met één druk op de afstandsbediening die naast ons bed ligt, gaan beneden de lampen aan. 

Als het niet zo achterlijk vroeg was hadden we elkaar een high five gegeven, maar nu rollen we ons alleen behaaglijk terug in onze slaapkuil.
 

Snooze

Ik doezel weg. Om de negen minuten druk ik op de snooze-knop en luister ik of ik nog vredige speelgeluiden hoor uit de woonkamer. Wat een weldaad. 

Opeens zit ik recht overeind in mijn bed. Iemand heeft aan mijn wekkerradio gezeten, het volume staat voluit. Mijn hart gaat als een wilde tekeer. Als ik mijn ogen open, knijp ik ze direct weer dicht. Het felle licht van een zaklamp bezorgt me een instant migraine. 

"Mama, als je wekker afgaat moet je natuurlijk wel opstaan hè?"
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en twee jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.