Sarah Diamond - Niemand Zeggen
Het boek heeft echter een belangrijk manco. Zo worden de relaties tussen de hoofdpersonen totaal niet uitgediept. Rachel woont sinds kort samen met haar vriend Andrew, maar de relatie tussen hen beiden blijft vaag. Het is onduidelijk waarom ze zich tot elkaar aangetrokken voelen, en wat hen samen heeft gebracht. Ze lijken twee vreemden die in één huis wonen. Aan de andere kant is er een man, beter gezegd jongen, die regelmatig langskomt op Rachels werk, die haar aandacht trekt. Er is iets tussen hen, zo probeert het verhaal duidelijk te maken. Ook deze jongen, Peter, heeft een geheim uit zijn jeugd. Maar dat is niet voldoende om de aantrekkingskracht tussen hen beiden te verklaren. Als verderop in het boek blijkt dat het geheim van Peter zelfs van een heel andere orde is dan dat van Rachel, wordt de band tussen hen zelfs nog minder begrijpelijk.
Dan is er nog de enigszins opgeblazen schrijfstijl. Zinnen als: "Een wild optimisme gierde door haar achterhoofd", "Ze voelde de wereld om haar heen veranderen alsof er net een wolk voor de zon was geschoven; midden in haar gezicht werden deuren dichtgesmeten", "In haar gedachten voelde hij nu als een hoge, onbeschermde richel, en de wereld om haar heen leek de handen die haar naar die richel toe duwden", en "Ze zat in haar lichaam als een onverschillige bijrijder", een term die zelfs twee keer wordt gebezigd, doen mijn tenen krullen.
De climax tenslotte is meer een soort anticlimax. Je legt het boek neer en denkt; is dit het nu? Er blijven veel vragen onbeantwoord, en het laat een onbevredigd gevoel achter.
Achter in het boek staat vervolgens nog een interview met de schrijfster. Misschien brengt dat dan enige duidelijkheid?
Ze verhaalt eerst uitgebreid over haar eigen trauma?s: "Nu schijf ik over emotionele trauma's in mijn boeken, want helaas heb ik meer dan genoeg doorstaan", en "Trauma's zijn een steeds terugkerend thema in mijn boeken omdat ik daar nu eenmaal het meeste 'verstand' van heb. Omdat ik in mijn verhalen veel van mijn eigen ervaringen verwerk, denk ik dat ze geloofwaardiger zijn en daardoor prettiger lezen."
Vervolgens vertelt ze dat haar verleden allesbehalve dramatisch genoeg is voor non-fictie, en vergelijkt ze zichzelf met een ander traumaslachtoffer: "Mijn verleden steekt bleekjes af bij wat die jongen allemaal heeft moeten doorstaan. Het schrijven van fictie leek me een betere en interessantere keuze." Het klinkt bijna alsof ze jaloers is!
Tenslotte over haar vijfde thriller: "Ik begin een beetje genoeg te krijgen van het schrijven over jeugdtrauma's."
Ik weet niet waarom dit interview opgenomen is in het boek, maar het roept in ieder geval geen sympathie op. Het geeft eerder een wat arrogante indruk, hoewel dat vast niet de bedoeling zal zijn geweest.
Nee, ook hier geen aansporing om meer te lezen van deze schrijfster. Jammer, het plot bood zeker mogelijkheden, maar het geheel is te slecht uitgewerkt om echt te boeien.
Sarah Diamond
Niemand Zeggen
AW Bruna Uitgevers B.V.
Genre: Literaire roman, thriller
Prijs: ? 15,-
ISBN: 90 229 9153 9
