Concert Anouk in Ahoy
Bij binnenkomst in de Arena van Ahoy, viel al direct op dat Anouk in het midden van de zaal op zou treden. Dit voorspelde veel goeds qua zicht en mogelijk gedrang. Een groot 3-hoekig podium, welke tijdens het voorprogramma nog mysterieus verscholen bleef achter grote doeken met ontwerp van Henk Schiffmacher:
Gelukkig arriveerden wij laat zodat we weinig mee hebben gekregen van de herrie van het voorprogramma... ene zZz. Iets na 21.00 viel het stil, kwamen de spots en barste het applaus los. Aan de mensen op de tribune te zien, was Anouk in beeld. Wij keken echter nog naar het doek maar hoorde haar wel. En daar kwam ze dan, rustig lopend, zingend langs de grote doeken totdat ze langs alle drie de zijden was gekomen. De doeken knalden omlaag en het feest begon!
Alle nummers van haar cd Hotel New York passeerden de revue maar ook enkele klassiekers als Nobody's Wife en Michel. Zoals verwacht was Anouk live wederom steengoed. Haar hoogblonde lokken waren gelukkig weer terug. Iets voller en daardoor (?) misschien in het begin nog niet zo uitbundig dansend, maar ach, na drie kinderen snappen we dat wel. Maar naarmate de show vorderde rockte Anouk er meer en meer op los. En de zaal deed net zo hard mee!
Er was genoeg ruimte om te bewegen. De tribunes hadden ook nog uitzicht op grote schermen die rondom hingen. Daarnaast zat Anouk bij rustige nummers op een draaischijf die nog eens 2 meter omhoog draaide. Het enige nadeel van zo'n 3-hoekig middenpodium is dat ze 2/3 van de tijd dus niet aan 'jouw' kant staat. Maar goed, daarentegen sta je vooraan wel een stuk rustiger.
Anouk had plezier gehad. Dat was goed te zien geweest. Na een jaar van podiumstilte vanwege de geboorte van haar 3e kind, was Anouk misschien best een beetje opgelucht dat ze terug kan kijken op een stel goed verlopen concerten en één van de best verkochte albums van 2005.
Met een supergoed gevoel voelden we ons na afloop dan ook helemaal top en uitermate stoer. En vrolijk kletsend liepen we nog even de andere hal van Ahoy binnen voor een drankje ergens, dachten we. Al pratend liepen we bewaking voorbij, een trap op, een soort balkon op en een trap af... En plots vielen we stil, want waar waren we eigenlijk?? Op één of andere vage wijze stonden we opeens midden op (zo begrepen wij later) het Rave-event "Nightmare"... Een blik op heftige hakkers, strakstaande kaalkoppen, Lonsdale en Hooligans outfits deed ons even kritisch naar ons zelf staren... Ik voelde me opeens toch niet zo stoer meer in mijn rose bling bling truitje...
