Countrymusic Rocks!
Even ter opfrissing: Johnny Cash, die we kennen van zijn legendarische optreden in Folsom Prison, overleed in 2003 op 71 jarige leeftijd. Dit was kort nadat zijn geestelijke en muzikale wederhelft, June Carter, enkele maanden eerder het leven had gelaten. Hoewel Carter en Cash dus niet meer de première van de film hebben meegemaakt, waren beide betrokken bij het schrijven van het script. Walk the Line laat dan ook niet alleen het leven van Cash zien, maar behandeld ook uitgebreid de liefdesgeschiedenis tussen deze twee legendes.
Het verhaal begint in het raciale Amerika ten tijde van de depressie, waar de jonge Cash opgroeit op een katoenplantage in Arkansas. Zijn vader is naast arm ook een bruut en dit wordt enkel erger wanneer zijn oudere broer en tevens rolmodel overlijdt. In de oorlog wordt Cash gestationeerd in Duitsland, waar hij gebiologeerd raakt van de stem van June Carter (gespeeld door Reese Witherspoon). Terug in Amerika trouwt hij en verhuist naar het hart van de muziekindustrie destijds, Memphis. Na de grote doorbraak begint hij te toeren, onder ander met June Carter. Naar mate zijn succes groeit, groeit ook zijn liefde voor groupieseks, drugs en mevrouw Carter. Hoewel Carter een zwak voor Cash heeft, geeft zij niet toe aan de drugsverslaafde getrouwde man. Hij moet eerst van zichzelf gaan houden. But can he walk the line?
Om met het slechte nieuws over deze (gehypte) film te beginnen: Walk the Line blijft toch Amerikaans. Eind goed al goed en gelikte plaatjes blijven hoog in het vaandel staan. Het had allemaal net wat ruiger gemogen, zoals het de stem van Cash ook betaamt.
Pluspunt van de film is zeker het goede acteerwerk. Hoewel Phoenix soms te oud voordoet om de jonge Cash te spelen, is en blijft het een goede acteur. Vooral de muziekscènes op het podium gaan hem goed af. Toch komt de ster van de film uit een meer onverwachte hoek. Hoewel Reese Witherspoon wordt beschouwt als "americas sweetheart" en hiermee samenhangend niet altijd even sprekende rollen speelt, zet ze Carter op een briljante manier neer: niet te poppy, maar ook niet te somber. Precies goed! Daarnaast doet Witherspoon de kijker versteld staan van het feit dat ze nog aardig kan zingen, want ook zij heeft alle nummer zelf ingezongen. Combineer dit acteerwerk met de goede scènesetting in de vorm van wegmotels, oldtimers en neonreclame en de film heeft de sfeer van die tijd goed te pakken.
Laat je vooral niet afschrikken door het genre muziekbiografie. Weinig jongen mensen zullen zich als een Countrymuziek- of Cashliefhebber beschouwen (ondanks dat we toch allen wel eens het mooie Ring of Fire hebben gehoord). Gelukkig heeft de regisseur dit ook door. Mangold verteld niet alleen het levensverhaal van Cash, maar gunt ons ook een blik in het leven van tijdsgenoten als Elvis Presley, Jerry Lee Lewis en Roy Orbison. Er komt zelfs nog een nummer van een van Cash zijn helden, Bob Dylan, voorbij (door Dylan zelf gezongen). En hoewel het eerste deel van de film veel wegheeft van een muziekfilm, in plaats van een film over muziekgeschiedenis, laat het tweede deel hoofdzakelijk de persoonlijke en liefdes tragedies van Cash zien. Zo bevredigd de film zowel (country)muziekliefhebbers als de gewone dramaliefhebber.
Al met al een goede muziekbiografie die dicht bij het niveau van collega-muziekbio en kaskraker Ray komt.
Walk the Line draait vanaf vandaag, 2 februari, in de Nederlandse bioscopen.
