Het verhaal van Katinka; De Ontmoeting
Om 07.30 uur weer ontbijten. Ik was zeer gespannen, want vandaag was dus de ontmoeting met mijn vader! We gingen na het ontbijt naar een soort sportpark waar de Italianen konden hardlopen, trimmen, enz. Mijn vader zou daar gaan jeu de boulen, en had een afspraak met de filmploeg. Niet wetende dat ik daar zou zijn en naar hem toe zou komen! Terwijl ik zat te wachten met Rob op een bankje tot ik het sein van Roy kreeg op mijn mobieltje dat het tijd was om te komen, was ik zeer zeer gespannen en van alles ging door me heen. "Wat gebeurt er toch met me zo" dacht ik en ik keek naar de mensen op het sportveld, die zich nergens van bewust waren en hun eigen ding deden. Zich volkomen onbewust van het feit dat hier een bijna 46-jarige vrouw aanwezig was, die voor het eerst in haar leven met haar vader ging kennis maken!
Op een gegeven moment ging mijn mobieltje en het was Roy, die het sein gaf dat ik nu moest komen. Ik stond op en liep langs het hek langzaam naar de plek toe waar mijn vader met Jaap stond te praten. Onderweg ging er van alles door me heen en ik keek naar de trimmers, die langs me liepen, al hardlopend. Ik liep op mijn vader af en zei: "Buongiorno Aldo, io sono Katinka. Jij bent mijn vader". Het was een van de mooiste momenten van mijn leven. Het moment dat ik na meer dan 40 jaar mijn vader in mijn armen hield, die kleine tere frele man, woorden waren verder hierbij niet nodig.
Hierna omhelsde ik mijn broer Maurizo, die daar ook was, in zijn mooie fel oranje Hollandse voetbalshirt. Een jongeman van 34 jaar, klein maar toch krachtig, met een ongelooflijk lief gezicht waar de emotie vanaf straalde. Ik voelde toen ik hem omhelsde hoe hij trilde van emotie en zag tranen in zijn prachtig blauwe ogen. Dit moment vergeet ik nooit meer. Als ik nu zou dood gaan zou ik sterven als een gelukkig mens. Ik dank de goede God voor dit moment en terwijl ik dit schrijf heb ik tranen in mijn ogen, vooral nu op de radio toevallig een liedje is te horen van Eros Ramazotti, ongelooflijk mooi.
Die dag verliep verder geweldig. Ik onmoette ook mijn andere twee broers, die ook trilden van emoties. Wat een hartelijke mensen met zo veel warmte, iets wat wij in in het nuchtere Holland niet kennen. Mijn broers zagen er alle drie heel verschillend uit, dat was heel grappig. Ze hebben alle drie een ongelooflijk leuke uitstraling. Ik heb ook met mijn stiefmoeder kennis gemaakt, een lieve vrouw die helaas de ziekte van Parkinson heeft. Ook zij had tranen in haar ogen, zij zag mij als een dochter die zij nooit heeft gehad. Zij had diverse malen gebeden tot een heilige dat ik, de verloren dochter/zus, eens bij hen zou komen. Ze had ook een helderziende geraadpleegd. Die zei dat ik op een goede dag zou komen, als ik groot zou zijn. En zo is geschied! Al ben ik niet groot, doch ook een kleine opdonder, net als mijn broertjes en vader.
Die dag hebben we met zijn allen (inclusief filmploeg) geluncht en hierna gingen Jaap, Joep en Roy weer naar het hotel, en ook nog wat "shootings" maken van mooi Sicilië. Wij hebben die avond bij onze nieuwe familie doorgebracht en oude foto's gekeken. We kregen een lekker bakje Italiaans ijs en er stond een schaaltje op tafel met heerlijke Italiaanse zoete snoepjes, waar ze zo gek op zijn. Ik heb ze nog wat kadootjes gegeven tijdens de lunch, ze waren er heel blij mee. Die middag hebben wij nog een rondleiding door Syracusa gedaan met de auto. Mijn jongste broer Adriano reedt ons rond, verder gingen Maurizio mee, en mijn stiefmoeder. Aldo bleef thuis want hij was moe, heel begrijpelijk. Mijn stiefmoeder (die trouwens ook net als ik Catharina heet) ging ook mee. Zij stond er op kadootjes voor ons te kopen. We kregen een doos met heerlijke italiaanse koekjes, die kocht ze ook voor Jaap, Joep en Roy. En ik kreeg nog een mooie Italiaanse marionettepop, een soldaatje, wat daar een bepaalde betekenis heeft.
's Avonds hebben mijn twee broers mij en Rob weer naar het hotel gebracht, na eerst uitgebreid afscheid van de familie te hebben genomen. Zij vonden het jammer dat wij maar één dag bleven, dat begrepen ze niet. De volgende dag moesten we vroeg op om 04.00 uur, want we moesten 05.00 uur weer vertrekken naar het vliegveld.
Woensdag 12 april 2006
Die ochtend vroeg weer op en naar het vliegveld. De reis terug ging vlot. We zaten ieder met onze eigen gedachten in het vliegtuig. Op Schiphol namen we afscheid van Jaap, Joep en Roy. Deze drie mannen ga ik echt missen. Wat een geweldige jongens zijn dat met een gouden hart. Zij hebben voor altijd een plaatsje in mijn hart gekregen en ik zal ze zeker nog wel eens een keertje mailen of bellen. Natuurlijk hebben Loes, Sylvana, Barbara en Angel Mulder (op wiens site het allemaal begonnen is) ook diepe indruk op mij gemaakt, en ook die zijn nog niet van me af.
Inmiddels hebben mijn broers en vader mij al gebeld, en krijg ik wel drie of vier mailtjes per dag van ze. Heel komisch, want Maurizio probeert via een vertaalprogramma mij in het Nederlands te schrijven en dat komt tot heel vreemde gekke zinnen, maar dat geeft niet want ik begrijp het! Hij doet zo zijn best! En ik ga natuurlijk ook Italiaans leren hoor. Ik hoop hen gauw weer te bezoeken en wie weet kunnen zij mij een keer bezoeken.
Kortom, het was een geweldige reis naar Sicilië met zo veel herinneringen.
Dinsdag 11 april 2006
Op misschien wel hetzelfde moment dat een gezocht Italiaanse mafiabaas uit Corleone werd gearresteerd en ingerekend, ontmoette ik na meer dan 40 jaar mijn vader, Aldo Natoli van Syracusa, Sicilië.
