Exclusief: Vermist en Vermoord; Tinka van Rooij

Ik begin te trillen, te huilen, en te roken. Ik roep: ?Ze is dood, Ed, mijn zus is dood!?
Mijn vriend reageert snel. Hij haalt de achterbuurvrouw om op de kinderen te passen.
En weg zijn we, joggingbroek aan, natte haren en niet opgemaakt.
Onderweg gebaart een agent dat we zachter moeten rijden. Ja, echt niet, denk ik, en ik schud nee tegen de agent.
Waarschijnlijk ziet hij dat ik huil en helemaal overstuur ben, want we mogen verder met 150 km per uur.

Als we aankomen bij het bureau heeft Edwin me inmiddels helemaal omgepraat.
Ze kan ook nog leven, hoor Mariëlle! Misschien hebben ze haar gevonden, met geheugenverlies of iets dergelijks. Wie weet!
Ze zouden je bellen bij slecht èn goed nieuws, toch? Dus het kan allebei, hoor Mariëlle, ga nou niet van het slechtste uit!
Inderdaad hebben we aan het begin van de week afgesproken met de politie dat ze mij als eerste zouden bellen, zodat ik al bij mijn ouders zou zijn en niet nog helemaal uit Nieuwerkerk hoefde te komen als er iets te melden was.

Mijn tranen zijn inmiddels opgedroogd en ik hoop mijn zus op het bureau aan te treffen.
We lopen naar binnen en ik kijk rond, zo van: waar zit je nou?
Na een minuut of 5 worden we gehaald en we gaan naar boven.

We nemen plaats in een kamertje, samen met de rechercheurs Henk Roovers en Jan Leemans. Dan neemt Henk het woord:
?We hebben een lijk gevonden in de Biesbosch en we hebben het vermoeden dat het om Tinka gaat.?

Dat kan niet, denk ik.
Dan krijg ik van de rechercheur een lijstje met een aantal kenmerken van het lichaam dat ze gevonden hebben.
-vrouw
-mist hoektand
-siliconen borsten
-blauwe spijkerbroek
-witte Adidas schoenen
-witte badstof korte sokjes
Langzaam dringt de vreselijke werkelijkheid tot me door.
De lijst gaat verder:
-Hennes en Mauritz lingerie
-wit T-shirt van Donna Karan
-groen met aqua jasje
-gel nagels
-1.73 lang
-tatoeage in vorm van vlecht rond rechter enkel!!

Alles klopt... Dit moet Tinka wel zijn...
?Nou, ik weet het niet,? zeg ik nog. Ik wil er gewoon niet aan dat mijn zusje dood is!!
?Het kan ook een ander zijn, toch?? zeg ik tegen Edwin.
?Tja,? zegt hij, ?ik weet het niet, hoor Mariëlle, alles klopt.?
De rechercheurs zien het aan en dan laten ze ons de sieraden zien die ze van het lichaam hebben afgehaald. Blijkbaar willen ze alle twijfel wegnemen.

Een aantal ringen en wat armbandjes krijgen we te zien. Daaronder is ook een nieuwe armband. Tinka heeft hem de zondag voor haar verdwijning nog trots aan me laten zien. De letters J en T staan erin gegraveerd: Jeroen en Tinka...

?Nee!!!? schreeuw ik en ik laat mijn hoofd op de tafel vallen. ?Nee!!!?
Mijn zusje, als oud vuil gedumpt in de Biesbosch! ?Is ze het echt??

?Ja, Mariëlle,? zegt Edwin, ?ze is het echt.? En samen barsten we in huilen uit.
De rechercheurs zijn muisstil.
Ik heb zojuist hun vermoedens bevestigd, ze hebben ongelofelijk met ons te doen.

En nu...
Naar mijn ouders, vertellen dat hun dochter dood was... dit is de verschrikkelijkste avond van mijn leven.
Hoe ga ik dat doen, mijn vader krijgt vast een hartaanval, is het eerste wat ik denk, en mijn moeder stort compleet in.
Hoe ga ik het in godsnaam vertellen...

Wanneer we aankomen op de parkeerplaats bij het huis van mijn ouders wil ik niet naar binnen. Ik durf niet. Ik huil en ben compleet van de wereld.
Ik kan nog wel zo helder denken dat ik een om een dokter vraag, en uit voorzorg een om ambulance voor mijn vader en moeder.
Dit overleven ze niet, denk ik...
Ik heb zelf ook twee kinderen en ik stel me voor wat er met mij zou gebeuren als ik te horen zou krijgen dat mijn zoon of dochter vermoord zou zijn. Ik zou gek worden!

Als er een dokter is gebeld en 112 is gewaarschuwd dat ze zo nodig onmiddellijk moeten komen, lopen we naar de voordeur.
Ik haal diep adem en bel aan.

Mijn moeder doet open, Edwin en ik staan vooraan, en daarachter de rechercheurs, Henk en Jan.
? Oh,? zegt ze, ?Zijn jullie toch nog gekomen?? Er zijn eerder die dag wat spanningen geweest vanwege een artikel in het dagblad BN de Stem, en ik heb toen gevraagd of ik moest komen om te helpen.

Maar dan ziet mijn moeder achter ons de rechercheurs staan. ?Nee, hè,? stamelt ze, ?Nee, het is niet waar hè, nee hè?!?

Ik loop naar binnen, kijk mijn moeder aan en huil. ?Rustig mama, rustig..?
?Nee hè?!? Ik knik van ja, ik krijg het woord mijn strot niet uit.
Mijn moeder roept: ?Cees, kom eens!? Ik ga de kamer in naar mijn vader en kijk hem aan.
?Pappa...? Verder kom ik niet. ?Pappa....?
Edwin houdt inmiddels mijn moeder vast.
Als Henk en Jan de kamer binnenkomen zakt mijn vader op de grond. Mijn moeder valt neer op een stoel.
Papa roept: ?Stelletje schoften! Ze hebben mijn kind vermoord!!?
Hij slaat tegen muren en stoelen en stort opnieuw in. Mijn ouders, Edwin en ik huilen als kleine kinderen.
Het is vreselijk!!

De dokter arriveert en geeft ons een kalmerend middel. Pas na een eeuwigheid wordt er gesproken. De rechercheurs vertellen wat er gebeurd is. Ook mijn ouders krijgen de sieraden te zien. Mijn moeder herkent alles, behalve de nieuwe armband en een ring die Tinka nog maar kort geleden heeft gekocht.

Pas een paar dagen later vertel ik het aan mijn zoontje Mikey. Het is een afschuwelijke taak, hij was dol op zijn tante Tinkiewinkie. Mikey weet dat mensen dood gaan als ze oud zijn, of heel erg ziek.
Maar zijn tante? Daar is toch niks mee aan de hand? Die is niet oud en ook niet ziek!
We zeggen dat Tinka een ernstig ongeluk heeft gehad en dat de dokter in het ziekenhuis haar niet meer kon helpen.
Dat tante Tinkiewinkie dus in de hemel is en dat het daar heel mooi is. Dat ze ons altijd kan zien en goed op ons zal letten...

Binnenkort op Vrouw.nl een ontroerend interview met Mariëlle.

_{Afbeelding verwijderd door redactie}
Bestel dit boek
online voor 9,95!